Τον αγαπώ αλλά νιώθω πως δεν έχουμε τι να πούμε…

Κορίτσια μέσα από αυτή την καινούργια στήλη στο faysbook.gr με τίτλο SEX TALK θα μιλάμε για όλα τα θέματα που αφορούν στο σεξ και τις σχέσεις που όλες μας καίνε και θα φροντίζω εγώ, η Δανάη, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες και τις γνώσεις μου να βάζω τέλος στα αδιέξοδά σας. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να στείλετε το πρόβλημά σας με μήνυμα στη σελίδα μας στο facebook, @facebook.gr. Τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου.

Δανάη, διαβάζω τη στήλη σου και θέλησα να στείλω κι εγώ μήνυμα. Όχι απαραίτητα για να μου πείτε

πώς να αντιμετωπίσω αυτό που περνάω, αλλά γιατί θέλω κάπου να το πω. Νιώθω την μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε μένα και τον φίλο μου. Ο φίλος μου είναι 29, εγώ 26, είμαστε σχεδόν 3 χρόνια μαζί, έχουμε όμορφες στιγμές αλλά οκ, και βαρετές στιγμές όπως όλα τα ζευγάρια. Τον αγαπάω πολύ, με αγαπάει, αλλά τις στιγμές που μένουμε μόνοι μας, νιώθω πως δεν έχουμε τι να πούμε. Εκτός από το “πως πέρασες σήμερα μωρό μου, τι έκανες”, δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε. Δεν…δεν…! Νιώθω πως όταν βλέπουμε ταινίες στο σπίτι, δεν το κάνουμε γιατί θέλουμε να δούμε την ταινία, αλλά για να καλύψουμε τον νεκρό χρόνο σιωπής. Γυρίζουμε από τις δουλειές μας, θα καθίσουμε στον καναπέ με τα κινητά, και πώς να το πω, νιώθω σαν να είμαστε συνταξιούχοι ή παντρεμένοι 40 χρόνια. Ώρες ώρες πνίγομαι μέσα στο σπίτι μαζί του και γι΄αυτό πάντα επιδιώκω ή να έρχονται φίλοι σε εμάς ή να βγαίνουμε έξω, για να μην νιώθω έτσι. Τον αγαπώ αλήθεια, αλλά νιώθω ότι απέχουμε πολύ από αυτό που λένε οι άλλοι ευτυχία. Τον αγαπώ για όλα όσα είναι, αλλά αυτό είναι το μόνο που έχει, που όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπορώ να το αγαπήσω… Έλενα

Έλενά μου, κάποιες φορές χρειάζεται να “λειάνουμε” ή να “κόψουμε” το δικό μας κομματάκι του παζλ για να “χωρέσει” και να “κουμπώσει” στο κομμάτι του άλλου. Όταν γίνει αυτό, τότε βλέπουμε το ξεκάθαρο παζλ της ευτυχίας από το οποίο λες ότι απέχεις πολύ. Πολλές φίλες έχουν στείλει μήνυμα με παρόμοιο περιεχόμενο, όμως επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε το δικό σου γιατί το βίωμα που αναφέρεις είναι το κλειδί σε αυτό που περνάτε: “Βλέπουμε ταινίες για να καλύψουμε το νεκρό χρόνο σιωπής”… Έλενα, ο σιωπηλός χρόνος ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, δεν είναι “νεκρός” χρόνος, ούτε χαμένος χρόνος. Είναι ο απαραίτητος εκείνος χρόνος που αφιερώνει ο καθένας για τη ζωή του. Ο χρόνος που όλοι θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας. Γιατί σε φοβίζει τόσο η σιωπή; Δεν υποδηλώνει απαραίτητα ότι δεν έχετε τι να πείτε. Φαντάζομαι στα 3 χρόνια που είστε μαζί, έχετε πει τα πάντα. Έχω ακόμη μία μικρή διαφωνία στα όσα γράφεις: Οι “συνταξιούχοι ή οι παντρεμένοι 40 χρόνια” δεν είναι άνθρωποι που βαριούνται ο ένας τον άλλον. Δεν γνωρίζω τις προσλαμβάνουσές σου ή τι εικόνες έχεις, αλλά τα μακροχρόνια ζευγάρια αναπτύσσουν εκείνο τον υπέροχο κώδικα επικοινωνίας που μιλάνε με τα μάτια! Αυτό, δεν είναι έλλειψη επικοινωνίας, αλλά η απόλυτη επικοινωνία! Τέλος, να σου υπενθυμίσω πως η σιωπή για να υπάρξει, χρειάζεται δύο στόματα κλειστά. Ίσως αν άφηνες το κινητό σου, έμπαινες στην αγκαλιά του και του μιλούσες ακόμη και για το πόσο όμορφα τοπία έχει η ταινία που βλέπετε, θα ανακάλυπτες πως η σιωπή, που τόσο σε ενοχλεί…θα είχε εξαφανιστεί.

Με εκτίμηση, Δανάη.