Ορφέας Αυγουστίδης: Η εξομολόγηση για τον γιο του -«Θα ανησυχούσα αν έκανε αυτά που έκανα εγώ»

Ο Ορφέας Αυγουστίδης έχει κάθε λόγο να χαμογελά, αφού είναι στα καλύτερά του τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή. Ο γνωστός ηθοποιός πρωταγωνιστεί σε ένα από τα πιο επιτυχημένα σίριαλ της τηλεόρασης, στο «Σασμό» του Alpha, ενώ παράλληλα παίζει και στην επιτυχημένη παράσταση με τίτλο «Η Μηχανή του Τούρινγκ».

Ο ίδιος παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Down Town της Κύπρου και μίλησε -μεταξύ άλλων- για την επαγγελματική του πορεία αλλά και τον γιο του, Αχχιλέα που του άλλαξε ριζικά τη ζωή. Παράλληλα, αναφέρθηκε και στη σχέση του με τους δικούς του γονείς.

Θυμάσαι τι όνειρα είχες, ως πιτσιρικάς, όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα σε αυτό τον χώρο;

Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε βλέποντας πολύ σινεμά. Επομένως, ονειρευόμουν να παίξω στις ταινίες που παρακολουθούσα ως παιδί – πήγαινα, θυμάμαι, συνέχεια στο θερινό, στη γειτονιά μου. Μεγαλώνοντας, συντονίστηκα στις συνθήκες της χώρας μου, ξεκίνησα με την ταινία του Νίκου Περράκη «Σειρήνες στο Αιγαίο» και πήρα το δρόμο μου. Δεν ονειρεύτηκα πάντως να ταξιδέψω στο εξωτερικό και να κυνηγήσω αυτό το δρόμο. Ίσως γιατί τα πράγματα εδώ με πήραν από νωρίς από το χέρι, μου έτυχαν αρκετές δουλειές και αφοσιώθηκα σε αυτό – στο θέατρο κυρίως.

Με τους γονείς σου πάντως «απέφευγες» να «συναντηθείς» επαγγελματικά. Δηλαδή, μέχρι πέρσι που ξεκίνησες να παίζεις με την μητέρα σου, στον «Σασμό», είχες αντίθετη γνώμη στο να παίζετε μαζί;

Ναι, όταν ήμουν μικρός δεν ήθελα να παίζω μαζί τους. Έτσι νομίζω δηλαδή, τώρα που μου το λες. Για λόγους «ταυτότητας» του καθενός μας – όχι για λόγους σύγκρισης. Ήθελα να κάνω τη διαδρομή μου. Βέβαια, με τον πατέρα μου παίξαμε μαζί, πριν από πολλά χρόνια, σε μία σειρά της ΕΡΤ – στη «Λούφα και παραλλαγή», που ήταν το remake της παλιάς ταινίας. Ωραία ήταν. Μετά, όμως, πήρα το δρόμο μου. Είχα την ανάγκη της αυτονομίας και της δημιουργίας της δικής μου ταυτότητας. Από τότε, πέρασαν 18 χρόνια για να παίξω τώρα μαζί με την μάνα μου.

Κι εκείνοι με άφησαν να προχωρήσω, να πατήσω στα πόδια μου, «με το σπαθί μου», που λέμε. Δεν θα άντεχα να παίρνω πράγματα ή να υπονοείται ότι παίρνω πράγματα από εκείνους. Δεν ήμουν πια μικρός κι ήμουν απόλυτος με αυτό.

Σήμερα, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον γιο σου;

Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την καινούργια ιδιότητα: Του πατέρα και του βάρους της ευθύνης που φέρει. Πάντα είμαι ένα βήμα πιο μπροστά από όλα που έχουν να κάνουν με τον μικρό. Όχι αναγκαστικά με τον ίδιο τον Αχιλλέα. Έχει μπει ένα φίλτρο μπροστά από όλα και η προτεραιότητα είναι το παιδί.

Απέκτησες και φοβίες από τότε που έγινες μπαμπάς;

Όχι, δεν απέκτησα. Όχι ως μόνιμο χαρακτηριστικό μου, τουλάχιστον. Δεν έγινα μπαμπάς στα 27 μου π.χ. και ήρθαν τα
πάνω κάτω. Όταν έγινα πατέρας, είχα ήδη κάποια πράγματα αρκετά στερεωμένα μέσα μου.

Ως πιτσιρικάς, είχες ζήσει ποτέ ριψοκίνδυνα;

Σε κάποιες στιγμές, ναι. Αν αυτά που έκανα νιώθω ότι θα τα κάνει ο γιος μου, χωρίς να το ξέρω, θα ανησυχούσα πάρα πολύ. Δε θα τα πω, γιατί θα μεγαλώσει, θα τα διαβάσει και δεν θα ήθελα να του βάλω τέτοιες ιδέες! (γελάει).

Έχουμε πάντως, Ορφέα, για σένα, την εικόνα ενός απόλυτα γειωμένου ανθρώπου. Αυτό είσαι;

Δεν ξέρω, να σου πω την αλήθεια. Η εκλογίκευση όλων των πραγμάτων, είναι θεμιτή κάποιες φορές, αλλά δεν είναι ο μόνος σωστός δρόμος. Όχι, δεν πιστεύω ότι είμαι μόνο αυτό. Αλλιώς, θα έπρεπε να ζω ως μια κολώνα βιδωμένη, που δεν επιτρέπεται να αποκλίνει, να κάνει λάθη, να αλλάξει, να εξελιχθεί. Κι εγώ θέλω να εξελίσσομαι!

Η μεγάλη αναγνωρισιμότητα που έχεις, σε έκανε ποτέ να αισθάνεσαι και ασφυκτικά; Την είδες ποτέ ως αναγκαίο κακό;

Όχι, δεν το είδα ποτέ έτσι αυτό. Είχα ανέκαθεν την αίσθηση ότι αυτό πάντα θα πηγαίνει και θα έρχεται. Αυτό το ήξερα γιατί και οι δύο μου γονείς είναι στον χώρο, έγιναν γνωστοί. Με αυτή τη δουλειά με μεγάλωσαν. Οπότε μου είναι πολύ φυσικό, αυτά τα «φώτα της δημοσιότητας», όπως τα λέμε, να μετατραπούν σε έναν φάρο που για λίγο σου ρίχνει το φως του και μετά από λίγο πάλι θα φύγει από πάνω σου και θα πάει κάπου αλλού. Ξέρω, λοιπόν, ότι μετά από λίγο, θα φύγει και από μένα, θα εξασθενίσει και θα πάρω την ανάσα μου.

Μιλάμε για την αναγνωρισιμότητα την οποία έχουμε στην Ελλάδα, σε αυτή την εποχή, με τον κόσμο που ίσως να θεωρεί ότι «υποχρέωση» του ηθοποιού -ή κάποιου γνωστού-, είναι να βγαίνει φωτογραφίες στα κινητά – σου ζητούν πια φωτογραφίες με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη κι επιτακτικά, χωρίς μια «καλημέρα», χωρίς ένα χαμόγελο και το θεωρούν «υποχρέωσή» σου να το κάνεις.

Διαβάστε ακόμα: 

Γιάννης Βογιατζής: Όταν η Μαίρη Χρονοπούλου τον έβγαλε από τη φυλακή -«Δεν είχα να πληρώσω και με συνέλαβαν»

Eurovision 2023 -Ανδρέας Λάμπρου: Απαντά για το 4αρι της Ελλάδας στην Κύπρο -Η πρώτη αντίδραση

Πέθανε ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής