Μαζί σε σπίτια χωριστά: Μπορεί μια μακροχρόνια σχέση να σταθεί και χωρίς συγκατοίκηση;

Στο κλινικό μου έργο συνηθίζω να λέω, πως κάθε ζευγάρι σχηματίζει το ίδιο το πλαίσιο της σχέσης που το ικανοποιεί και το βοηθά να αλληλεπιδρά θετικά και αρμονικά. Είναι απόλυτα προσωπική απόφαση του καθενός από τους συντρόφους λοιπόν, το αν θα επιλέξουν να μοιραστούν το σπίτι τους και εάν θα θελήσουν να συγκατοικήσουν στην πορεία μιας μακρόχρονης σχέσης.

Φυσικά, το να μοιράζεται ένα ζευγάρι το ίδιο σπίτι αποτελεί ένα πέρασμα στο ολοκληρωμένο μοίρασμα της καθημερινότητας, με όλες τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις αλλά και τις όμορφες στιγμές που μας φέρνει. Η συγκατοίκηση ωριμάζει την σχέση

καθώς το ζευγάρι περνά από το ξένοιαστο στάδιο του μοιράσματος μιας βόλτας, μιας ωραίας εξόδου, μιας εκδρομής και μιας όμορφης ερωτικής βραδιάς στο μοίρασμα μιας απαιτητικής ρουτίνας. Από την μια λοιπόν, η συγκατοίκηση μπορεί να οδηγήσει το ζευγάρι σε ένα βαθύτερο και πιο ουσιαστικό δέσιμο ενώ παράλληλα οι ρόλοι των συντρόφων θα διευρύνονται αφού η γυναίκα αλλά και ο άνδρας επωμίζονται τη φροντίδα του σπιτιού αλλά και την διαχείριση των οικονομικών.

Μένοντας μαζί με τον σύντροφό σας θα δείτε μια ολοκληρωμένη εικόνα του πως διαχειρίζεται την καθημερινότητά του, την οικογένεια, τους φίλους του αλλά και τον προσωπικό του χώρο. Είναι μια διαδικασία από την οποία αξίζει να περάσετε εάν σκέφτεστε να κάνετε μαζί οικογένεια μιας και η απόκτηση παιδιών επιφέρει έναν καταιγισμό ευθυνών για τις οποίες το ζευγάρι χρειάζεται να έχει χτίσει ένα αποτελεσματικό και λειτουργικό σύστημα επικοινωνίας και διαχείρισης των εκκρεμοτήτων της καθημερινότητας. Τέλος, η συγκατοίκηση είναι ένας «μικρός γάμος» που είναι απαραίτητο να προηγείται της μεγάλης απόφασης να παντρευτούμε μιας και μας δίνει μια ειλικρινή εικόνα του πώς θα πορευτούμε μαζί στο ίδιο σπίτι, έχοντας να μοιράσουμε μια καθημερινότητα που μας ζητάει πολλά.

Δεν μπορώ φυσικά να μην αναφερθώ και στην απομυθοποίηση ενός έρωτα που η πρακτικότητα μιας συγκατοίκησης μπορεί να επιφέρει. Ανάμεσα στις διαφωνίες μας για την τάξη και την οργάνωση, για το πόσο συχνά οι συγγενείς και οι φίλοι μπορούν να μας επισκέπτονται, για το πώς χρειάζεται να διαχειριστούμε τα οικονομικά αλλά και πώς πρέπει να μοιραστούν οι δουλειές του σπιτιού, ο έρωτας μοιάζει να χάνει έδαφος ενώ και το σεξ τις περισσότερες φορές επαναπροσδιορίζεται σε συχνότητα –κατά βάση- αλλά και ποιότητα. Η απουσία του αποκλειστικά δικού μας χώρου, η συνύπαρξή μας με τον σύντροφό μας ακόμη κι αν δεν έχουμε την διάθεση να έχουμε παρέα βιώνονται συχνά με δυσαρέσκεια και είναι οι στιγμές που χρειάζεται να επιστρατεύσουμε την επικοινωνία σαν το πιο αποτελεσματικό μέσο επίλυσης των εξωτερικών και εσωτερικών μας συγκρούσεων.

Είναι αλήθεια πως στην πορεία μιας συγκατοίκησης οι σύντροφοι δυσκολεύονται να εκφράσουν τις επιθυμίες, τις ανάγκες αλλά και να θέσουν τα προσωπικά τους όρια. Αυτή τους η δυσκολία όμως ουσιαστικά τους οδηγεί στο να νιώθουν μόνοι, ανικανοποίητοι και τελικά τους απομακρύνει από τον σύντροφό τους αντί να τους φέρει πιο κοντά σε αυτόν. Στο πλαίσιο μιας συγκατοίκησης είναι απαραίτητο να μιλάμε ανοιχτά, να συζητάμε σκέψεις και προβληματισμούς μας αλλά και να επιβραβεύουμε τον σύντροφό μας όταν μας φροντίζει, όταν κάνει υποχωρήσεις για να συναντηθούμε «κάπου στην μέση.

Μια μακρόχρονη σχέση μπορεί να σταθεί χωρίς συγκατοίκηση αφού όμως πρώτα αναλογιστούμε τις προσδοκίες μας αναφορικά με την σχέση αυτή: είναι μια σχέση που έχουμε από κοινού την διάθεση να εξελίξουμε σε οικογένεια ή μια σχέση που βλέπουμε τους δυο μας να πορευόμαστε μαζί; Στην πρώτη περίπτωση, όπως ανέφερα παραπάνω, η συγκατοίκηση είναι ζωτική και διαφωτιστική. Στη δεύτερη περίπτωση είναι πραγματικά απόφαση του ζευγαριού το αν κρίνουν ωφέλιμο για τους ίδιους να μοιραστούν το ίδιο σπίτι. Μια σχέση μπορεί να είναι μια υγιής, ευτυχής, αρμονική και ισορροπημένη σχέση με συγκατοίκηση ή χωρίς.

Φρόσω Φωτεινάκη, MBACP Συμβουλευτική Ψυχολόγος, Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια