Death Stranding Review

Όταν ο Hideo Kojima αποχώρησε από την ομάδα του Metal Gear Solid, και ανακοίνωσε τη δική του εταιρεία, Kojima Productions, όλοι ανυπομονούσαμε να δούμε τι παιχνίδια θα παρουσίαζε, τώρα που θα είχε πλήρη ελευθερία. Το πρώτο δείγμα αυτής της δουλειάς, είναι το Death Stranding, ένα παιχνίδι σίγουρα πολύ πιο ιδιαίτερο απ’ότι έχουμε συνηθίσει. Καταφέρνει

Το narrative ήταν πάντα το πιο δυνατό στοιχείο του Kojima, και στο Death Stranding το έχει ανεβάσει σε άλλο επίπεδο, τόσο που θα το βαθμολογούσαμε πάνω από 10, αν ήταν τεχνικά εφικτό! Ο κόσμος έχει αλλάξει εξ αιτίας ενός φαινομένου που ονομάστηκε Death Stranding. Όταν κάποιος πεθαίνει, βρίσκεται σε μία παράλληλη διάσταση που λέγεται «παραλία». Από εκεί βρήκαν το δρόμο τους στον δικό μας κόσμο, οντότητες που λέγονται BT (beached things = ξεβρασμένα στην ακτή). Όταν κάποιος σκοτώνεται από ένα BT, δημιουργείται μία υπερφυσική έκρηξη που αφήνει έναν τεράστιο κρατήρα. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο post-apocalyptic κόσμος του παιχνιδιού. Εκτός αυτού έχουμε και το φαινόμενο Timefall, ένα είδος βροχής που σηματοδοτείται από ανάποδο ουράνιο τόξο, και επιταχύνει τη γήρανση σε ότι και όποιον αγγίζει. Εσείς είστε ο Sam Porter Bridges (όνομα με τη σημασία του, όπως θα δείτε), και αποστολή σας είναι να φέρετε ξανά σε επαφή τις πόλεις που έχουν αποκοπεί μεταξύ τους, λόγω του φαινομένου. Αυτό είναι μόλις η επιφάνεια του σεναρίου, όμως δεν θα σας χαλάσουμε τις εκπλήξεις, με το να αποκαλύψουμε τα πάντα εδώ εξ αρχής…

Αν κάτι είναι πιο σουρεαλιστικό από την υπόθεση στο Death Stranding, αυτό είναι το gameplay του. Έχοντας παίξει αρκετά, κατάλαβα γιατί τόσο στις εκθέσεις όσο και στα trailers ο Kojima απέφευγε να δείξει το gameplay, κάτι που άλλοι developers προσπαθούν να κάνουν όσο πιο σύντομα γίνεται. Αν έχετε ψάξει το θέμα death stranding στο internet, ίσως έχετε διαβάσει να το χαρακτηρίζουν ως walking simulator! Σε κάποιο βαθμό ισχύει, και πάμε να δούμε πως ακριβώς…

Τις πρώτες ώρες αναλαμβάνετε να κουβαλήσετε κάποιες μεταλλικές βαλίτσες. Αυτές πρέπει να τις στιβάξετε ισορροπημένα στο rack που έχετε στην πλάτη σας, ώστε να κατανεμηθεί σωστά το βάρος. Περπατώντας, πρέπει να ισορροπείτε τον χαρακτήρα με τα trigger buttons κατ’ανάγκη, ώστε να μη χάσει την ισορροπία του και πέσει. Σύντομα διαπιστώνετε ότι πρέπει να περπατάτε κρατώντας μόνιμα και τα δύο triggers, αν δεν θέλετε να παραπατάτε συνεχώς. Σκέφτηκα ότι αυτό είναι ένα μικρό tutorial για να ξεκινήσουμε ήρεμα και να μάθουμε τον χειρισμό, μέχρι να μπούμε στο ψητό με τα interdimensional τέρατα. Κάπως έτσι πέρασαν, όχι ώρες, αλλά μέρες, για να διαπιστώσω τελικά ότι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού αποτελείται από τη «σαλάτα», με μόνο λίγες διάσπαρτες μπουκιές «ψητού». Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, στο παιχνίδι ο πραγματικός σκοπός σας είναι να γίνετε καλός κούριερ, ή πιο σωστά χαμάλης, αφού κουβαλάτε τα πάντα στην πλάτη σας!!! Βέβαια αργότερα θα αποκτήσετε και «hover-παλέτες», αλλά δεν είναι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι πρέπει να αναλαμβάνετε όσο πιο πολλά πακέτα μπορείτε, να τα διαμοιράζετε καλά στην πλάτη και στα χέρια σας, και να προσέχετε ώστε να μην πέσουν, ούτε αυτά ούτε εσείς, καθώς διασχίζετε το ορεινό δύσβατο τερέν του χάρτη.

Εδώ να σημειώσουμε ένα πολύ καλό στοιχείο, που έχει περάσει απαρατήρητο. Συνολικά ο μηχανισμός και το animation της ισορροπίας του χαρακτήρα σας, είναι όχι απλά εξαιρετικός, αλλά ανεπανάληπτος. Κυριολεκτικά δηλαδή, δεν (θυμόμαστε να) έχουμε ξαναδεί κάτι τόσο προσεγμένα σχεδιασμένο σε άλλο παιχνίδι! Παρ’όλο που εδώ βρίσκει μάλλον αδιάφορη εφαρμογή, αν ο Kojima φερθεί έξυπνα, μπορεί να το εκμεταλλευτεί για να θέσει τίποτα λιγότερο από ένα milestone στη νέα γενιά του gaming!

Οι στιγμές που αντιμετωπίζετε τα BT όμως, είναι… the stuff of nightmares, και το μόνο κομμάτι του gameplay που δίνει στο παιχνίδι αξία. Πρώτον, έχετε πάντα μαζί σας, ως εξοπλισμό σε ένα ειδικό container, ένα BB (Bridges Baby), δηλαδή ένα μωρό που δεν αναπτύσσεται σωματικά, και μπορεί να διαισθάνεται τα BT. Όταν πλησιάσετε σε κάποια περιοχή με παρουσία BT, ένα ειδικό ραντάρ δείχνει πόσο κοντά βρίσκεστε σε αυτά, και αν πλησιάσετε επικίνδυνα, μπορείτε να τα δείτε κιόλας, για λίγα δευτερόλεπτα. Τα BT σας αντιλαμβάνονται από τους ήχους που παράγετε, οπότε πρέπει να περπατάτε σκυφτοί και αργά. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι γίνεστε αντιληπτοί ακόμα και από την αναπνοή σας. Έτσι, ένας μηχανισμός του χειρισμού, σας επιτρέπει να καλύπτετε το στόμα σας όταν βρίσκεστε δίπλα τους, όμως κάποια στιγμή θα ξεμείνετε από οξυγόνο, οπότε πρέπει να το χρησιμοποιείτε μόνο κατ’ανάγκη. Περνώντας κοντά από ένα BT, βλέπετε να σχηματίζονται ίχνη από χέρια στο έδαφος, και να σας πλησιάζουν. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία δείγματα interactive horror, και, όπως είπαμε, το μοναδικό κομμάτι του gameplay που αξίζει.

Αν τελικά το stealth αποτύχει, θα σχηματιστεί μία λακκούβα από μαύρο υγρό στο έδαφος, απ’όπου θα βγαίνουν επίσης κατάμαυρα χέρια, προσπαθώντας να σας αρπάξουν! Τότε μπορείτε να προσπαθήσετε να ξεφύγετε και να τρέξετε, αλλά αν δεν τα καταφέρετε, το υγρό θα σας παρασύρει και θα έρθει η ώρα να αντιμετωπίσετε ένα BT. Αυτά είναι μαύρα τέρατα με πλοκάμια, που τα εξουδετερώνετε με χειροβομβίδες, οι οποίες αντλούν το δικό σας αίμα ως πυρομαχικό, το οποίο με τη σειρά του αναπληρώνεται από σακούλες αίματος που κουβαλάτε μαζί σας! Παρ’όλο που καθαρά σαν μάχη δεν είναι ιδιαίτερα έντονη, η όλη ψυχολογική εμπειρία μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι… just wow! Σε stealth / μάχη θα εμπλακείτε και με αντίπαλα factions, που όμως ευτυχώς δεν έχουν πυρομαχικά, και μπορείτε να επιτεθείτε μόνο με melee. Πάλι εδώ η μάχη είναι υποτυπώδης, αφού το Death Stranding δεν είναι fighting game, και δεν έχει τέτοιου είδους χειρισμό.

Ένα προβληματάκι στον κόσμο του παιχνιδιού, είναι ότι εμφανίζεται άδειος, τόσο από κτίσματα όσο και από χαρακτήρες. Εκτός δηλαδή από κάποιους λίγους και διάσπαρτους εχθρούς, δεν θα δείτε ψυχή ζώσα (pun intended), ούτε ανθρώπους, ούτε καν πανίδα! Τα μόνα κτίρια που υπάρχουν είναι οι εγκαταστάσεις που χρησιμεύουν σαν βάσεις σας. Εντάξει, είναι δυστοπικός κόσμος, αλλά τι έγιναν όλα αυτά που είχαν φτιάξει οι άνθρωποι; Μιλάμε ούτε ένα συντρίμμι, ούτε καν ένας χαλασμένος ασφαλτοστρωμένος δρόμος! Μόνο βουνά, πεδιάδες και ποτάμια… Όμορφα μεν, αλλά θυμίζουν την αρχική κατάσταση ενός χάρτη σε colonization simulator! Τους δε NPC τους βλέπετε μόνο ως ολογράμματα σε συγκεκριμένα σημεία, και τους βασικούς χαρακτήρες μόνο σε cutscenes. Σαν τρόπους μετακίνησης, θα αποκτήσετε αργότερα πρόσβαση και σε κάποια οχήματα, όμως δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα στις βραχώδεις περιοχές. Ακόμα και η μηχανή, με τη super duper φουτουριστική εμφάνιση, κολλάει σε πέτρες που θα μπορούσε να περάσει ακόμα και μία βέσπα!

Το Death Stranding έχει και ένα multiplayer χαρακτηριστικό, που όμως υλοποιείται με πρωτότυπο και μοναδικό τρόπο. Το παιχνίδι έχει το δικό του «social network», που μάλιστα είναι απρόσκοπτα ενσωματωμένο στον κόσμο του! Ο κάθε παίκτης μπορεί να αφήσει emoji στον χάρτη, σηματοδοτώντας κάποιο συναίσθημα, κάποιον κίνδυνο, κτλ. Εκτός αυτού όμως, μπορεί να αφήσει και χρήσιμο εξοπλισμό, όπως σκάλες και σχοινιά, ώστε να βοηθήσουν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τους υπόλοιπους στη μετακίνηση! Σε κάθε emoji ή εξοπλισμό μπορείτε να δώσετε (και να λάβετε) like, που δεν έχει μόνο ψυχολογική αξία, αλλά και ουσιαστική, βοηθώντας τον κάθε παίκτη να ανεβάσει το level του χαρακτήρα του! Το avatar κάθε παίκτη εμφανίζεται μόνο στον δικό του κόσμο, και στον δικό σας χάρτη βλέπετε μόνο τα emoji και τον εξοπλισμό. Αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό που έχει περάσει σχετικά απαρατήρητο, όμως ακόμα και αν εδώ μοιάζει με «σάλτσα», αποτελεί μία εξαιρετική υποδομή για να εμπλουτίσει ή και να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το multiplayer!

Για κάθε καλό feature όμως, υπάρχει άλλο ένα αρνητικό όπως φαίνεται. Το fast travel υφίσταται, αλλά πρώτον αργεί αρκετά να «ξεκλειδωθεί», και δεύτερον είναι πολύ περιορισμένο, αφού γίνεται μόνο μεταξύ βάσεων. Το θέμα είναι ότι αυτό ακριβώς θέλουμε να αποφύγουμε, αφού το περπάτημα είναι απελπιστικά αργή διαδικασία. Από την άλλη, είναι και το μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού, οπότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν θα είχε νόημα ένα πιο ευέλικτο fast travel, αφού τότε απλά θα κάναμε κλικ μεταξύ σημείων στον χάρτη. Ένα άλλο βαρετό στοιχείο είναι το inventory management, αφού αντίθετα από άλλα παιχνίδια, όπου τα quest items καταλαμβάνουν μηδενικό βάρος, εδώ είναι τα πιο βαριά απ’όλα τα αντικείμενα σας. Έτσι πρέπει να επιλέγετε προσεκτικά τι εξοπλισμό χρειάζεστε για επιβίωση, ώστε να έχετε περιθώριο για την εκτέλεση της αποστολής σας. Εξοπλισμό μπορείτε να κατασκευάζετε ανά πάσα στιγμή, όμως τα «kits» κατασκευής έχουν και αυτά βάρος, οπότε καλύτερα να παίρνετε μαζί από την αρχή αυτό που χρειάζεστε.

Στον οπτικό τομέα τουλάχιστον τα πάμε εξαιρετικά, χάρη στην σωστή επιλογή του Kojima να χρησιμοποιήσει τη Decima engine, με την οποία υλοποιήθηκαν τα κορυφαία Killzone Shadowfall και Horizon Zero Dawn! Στο Death Stranding υπάρχουν ελάχιστα κτίσματα, αλλά πάρα πολλή φύση, και έτσι αν μη τι άλλο είναι χωρίς υπερβολή χάρμα οφθαλμών! Αντίθετα από άλλες περιπτώσεις, εδώ τίποτα δε μοιάζει με «βαριεστημένο» background, καθώς όλα τα στοιχεία του κόσμου είναι μέρος του gameplay, έχοντας τη δυνατότητα να αναρριχηθείτε και να περάσετε από παντού. Το υγρό στοιχείο έχει την τιμητική του, στα ποτάμια και στα ρυάκια, όπου η συμπεριφορά του νερού, τόσο μόνο του όσο και αντιδρώντας στο πέρασμα σας, είναι ίσως η πιο ρεαλιστική που έχουμε δει σε παιχνίδι. Ακόμα πιο εκπληκτικός όμως, είναι ο συνδυασμός νερού και λάσπης, τόσο στους βηματισμούς και στις πτώσεις σας, όσο και στα αποτυπώματα χεριών των BT! Όσο για τα cutscenes, αυτά είναι κινηματογραφικού επιπέδου, από σχεδίαση χαρακτήρων και σκηνοθεσία.

Τα ηχητικά εφέ σε κάθε είδους σκηνή είναι όχι μόνο δυνατά και ευδιάκριτα, αλλά χαρακτηρίζονται και από μεγάλη ακρίβεια στην απόδοση τους. Τα βήματα, τα χτυπήματα, οι πτώσεις, τα μεταλλικά κιβώτια, όλα μοιάζουν σα να γίνονται πραγματικά τη δεδομένη στιγμή. Η δε μουσική είναι πραγματικά μαγευτική και απολαυστική, με κομμάτια που θα σας συνοδεύουν πολύ όμορφα στις virtual πεζοπορίες σας. Μάλιστα το παιχνίδι δεν πετάει απλά ξακάρφωτες μελωδίες, αλλά γνωρίζει πότε βρίσκεστε σε περιοχή χωρίς εχθρική δραστηριότητα, και εφαρμόζει την κατάλληλη σκηνοθεσία. Απομακρύνει την κάμερα από εσάς, όχι πολύ ώστε να χαλάει το gameplay, αλλά αρκετά ώστε να δίνει μία cinematic νότα, και ρίχνει το playback ενός κομματιού! Σίγουρα αξίζει να αποκτήσετε το soundtrack μέσω των γνωστών πλατφορμών ψηφιακής διάθεσης. Όσο για το acting, έχουμε κορυφαία ονόματα, και φυσικά οι χαρακτήρες έχουν γίνει model σύμφωνα με τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ξεκινάμε; Norman Reedus (ο Daryl του Walking Dead), Mads Mikkelsen (δεν χρειάζεται συστάσεις), Lea Seydoux (το τελευταίο Bond girl), Troy Baker (ο πανταχού παρών voice actor), ο κορυφαίος σκηνοθέτης Guillermo del Toro, ακόμα και ο γνωστός παρουσιαστής Conan O’Brien!

Το Death Stranding είναι ένα απίστευτα αντιφατικό παιχνίδι. Ενώ η υπόθεση είναι περίπλοκη και συναρπαστική, το gameplay μοιάζει με κάτι που ίσως θα παίζαμε στο κινητό για να περάσει η ώρα στο διάλειμμα μας. Θέλετε γιατί ο Kojima δεν είχε την υποστήριξη ενός μεγάλου studio αυτή τη φορά, θέλετε γιατί φροντίζοντας την υπόθεση παραμέλησε το gameplay, το αποτέλεσμα μια φορά είναι το ίδιο. Το interactive στοιχείο, αυτό δηλαδή που κάνει ένα παιχνίδι… playable, πάσχει απελπιστικά. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα βρισκόμουν σε τέτοια θέση όσον αφορά έναν τίτλο του Kojima, όμως η πραγματικότητα είναι ότι το Death Stranding δεν αξίζει τα λεφτά του (70€ για τη βασική έκδοση και 80€ για τη deluxe). Ίσως αν το έφτιαχνε εξ αρχής ως απλή animated movie να πετύχαινε καλύτερα…

Ανάπτυξη: Kojima Productions Έκδοση: Sony Interactive Entertianment Διάθεση: Sony Hellas

The post Death Stranding Review appeared first on gameslife!.