Dark Souls 3

Πέρασαν κιόλας επτά oλόκληρα χρόνια απο τότε που κυκλοφόρησε το Demon’s Souls (2009/10) στην Ιαπωνία, και έξι χρόνια από τότε που ήρθε στην Ευρώπη. Δεν θα πω ψέματα, δεν ήμουν φίλος της σειράς. Όχι επειδή το παιχνίδι ήταν «δύσκολο» (δεν το είχα παίξει, ούτε το είχα δει καν για να έχω άποψη) πιο πολύ επειδή είμαι… κομπλεξικός με ό,τι έχει δεχτεί απότομα hype. Έτσι δυστυχώς έγινε και με το Demon’s… Δεν θα πω λοιπόν πολλά για αυτό το λατρεμένο παιχνίδι ακόμα.

Το 2011 λοιπόν ήταν η σειρά του Dark Souls να έρθει

στην ζωή μας, ενός από τα 3 καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Το αγόρασα θυμάμαι από την Αγγλία τότε για έναν φίλο. Τον είχα ρωτήσει κιόλας: «Καλά ρε σύ τρέλα πουλάς; Θα αγοράσεις ένα μόνο παιχνίδι για αυτό το εξάμηνο και θα είναι το DS αντί για το Uncharted 3;». Ήρθε λοιπόν η μέρα που τα παιχνίδια πάτησαν Ελλάδα, έπαιζα εγώ το U3 και ο φίλος μου το DS, αφού λοιπόν τα τελειώσαμε του έδωσα να παίξει το U3 και μου λέει:«Θέλεις να σου δώσω το DS να το δεις;».

«Άντε» λέω.. «άντε να το δώσεις… να δω πια τι σε έκανε να το αγοράσεις στη θέση του υπερεπικού Uncharted…». Έβαλα λοιπόν το δισκάκι μέσα και άρχισα να.. πεθαίνω. Στην αρχή νευρίασα, έχασα μία, δύο, τρεις, πέντε, δέκα, τελικά του λέω: «Τι σαχλαμάρα μωρε είναι αυτό. Να χάνεις τις ψυχές; Να χάνεις τα Humanity και ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ;» Η απάντηση ήταν. «Εντάξει δεν είναι για όλους… Μάλλον δεν μπορείς να το παίξεις…».

Εγώ; Μέσα μου κάτι έσπασε. Τα μάτια μου έγιναν κόκκινα και η πίεση πρέπει να έφτασε 20 για πλάκα. Σε 5 μέρες το είχα τελειώσει, σε 1 μήνα είχα βγάλει και το Demon’s Souls και μέσα στο τρίμηνο είχα στην κατοχή μου την πλατίνα του Dark και περίμενα να πάρω πάλι πίσω στα χέρια μου το Demon’s, για να την βγάλω κι εκεί. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Δέκα χαρακτήρες στο Dark Souls 1, άλλοι έξι στο Demon’s, πέντε ή έξι στο DS2, κοντά 500 ώρες στο ένα, 400+ ώρες στο άλλο και άλλες 300-400 στο τελευταίο.

Ας πάμε και πριν 2 χρόνια, τότε που πήραμε στα χέρια μας (για πρώτη φορά) το Dark Souls 2. Πολλοί δεν έδωσαν βάση (όπως κι εγώ) ότι δεν είχε την υπογραφή του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Hidetaka Miyazaki. Αν και δεν θα με είχε επηρεάσει να πω την αλήθεια μου: σημασία είχε μόνο πως είχα στα χέρια μου άλλο ένα έπος, άλλο ένα ταξίδι να κάνω, να βάλω την πανοπλία μου, να πάρω το ραβδί μου, την ασπίδα μου και να ψάξω να βρω το Darkmoon Greatsword για να σκοτώσω δράκους, ιππότες και τυράννους.

Το 2014 πήραμε στα χέρια μας άλλο ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι από τα χέρια του Miyazaki σε μία διαστάυρωση Dark Souls & Van Helsing (την ταινιάρα με τον Hugh Jackman). Το Bloodborne ήρθε σαν ένα εναλλάκτικο Souls απο την From και την Sony Japan (η ομάδα που έφτιαξε και το Demon’s Souls) και άφησε κι αυτό εποχή… Το παιχνίδι πούλαγε σαν τρελό- ακόμα και όσοι δεν είχαν παίξει παιχνίδια της σειράς το κράτησαν… και αυτομάτως το αγάπησαν.

Εγωιστής μπορεί να είμαι όταν κάποιος προσπαθεί να με μειώσει… αλλά όχι στο να παραδέχομαι τα λάθη μου και να λέω πώς έσφαλα! Έσφαλα όχι επειδή το έπαιξα και είπα κάτι για αυτό, άλλα επειδή δεν το είχα παίξει ποτέ, δεν του έδωσα την ευκαιρία για να μου μιλήσει, να γνωριστούμε, και να κάνουμε παρέα μαζί αυτό το ταξίδι. Μπορεί να σας κούρασα με όλον αυτόν τον πρόλογο και ζητώ συγνώμη. Αλλά δεν είχα πότε την ευκαιρία να τα μοιραστώ όλα αυτά σε τόσο κόσμο ώστε να του ζητήσω μια χάρη μετά απο 2000+ ώρες και στα 6 παιχνίδια της σειράς (μαζί με το new-gen DS2). Οχι για μένα. Αλλά για εσένα πού δεν το έχεις παίξει ποτέ ή το έπαιξες λίγο και το παράτησες. Δώσε σε αυτή την σειρά μια ευκαιρία… σου ζητάω απλά να δώσεις την ευκαιρία που του αξίζει, και πίστεψε με. Σε λίγο καιρό ίσως κι εσύ να θες να εξομολογηθείς κάτι. Όπως κι εγώ.

Τα λόγια είναι περιττά, ανούσια και λίγα για αυτό το παιχνίδι: αν δεν το ζήσεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ τι εννοεί κάποιος όταν σου μιλάει γι’αυτό. Μεγάλωσα πια με την ατάκα «έλα να φας, παράτα το ρημάδι επιτέλους», καθώς έχω φάει άπειρα κρύα πιάτα για να πάρω «ακόμα ένα sunlight medal» ή να φτάσω μέχρι το επόμενο bonfire. Το εθιστικότατο Gameplay σε γενικές γραμμές κατά 90% είναι το ίδιο: στα επιπλέον είναι ότι έχουμε πλέον να επιλέξουμε από 10 κλάσεις. Η επιλογή μας φυσικά επηρεάζει πάντα ΜΟΝΟ τον αρχικό εξοπλισμό μας εφόσον ουσιαστικά ανάλογος με το τι θα ανεβάσουμε αργότερα θα γίνει και ο παίχτης μας.

Τα boss από την μεριά τους είναι πανέξυπνα στημένα και δεν θέλω να πω περισσότερα για αυτά επειδή όταν ζήσετε την στιγμή θα καταλάβετε αμέσως γιατί ήθελα να σας κρύψω πληροφορίες για αυτά. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, συναντήσαμε επίσης στοιχεία από το Dark Souls 1 με ασπίδες και helmet να μας δίνουν extra skills όπως endurance, luck και more souls. Οι πέτρες για την επιλογή crafting είναι πια υπερπολλαπλάσιες όπως και τα Ring.

Οι Covenants είναι και αυτές περισσότερες (8) και πιστέψτε με θα ζήσετε ΕΠΙΚΕΣ στιγμές με μάχες που θα φτάνουν και τα 8 (!) άτομα (μέχρι τώρα τόσα έχω δει ίσως είναι και παραπάνω με host, dark & mad dark) μιλάμε λοιπόν για ένα από τα καλύτερα multiplayer παιχνίδια που έχουμε δει ποτέ. Η σειρά Souls μας διηγείται το σενάριο με ένα ξεχωριστό τρόπο σε σύγκριση με την πλειοψηφία των παιχνιδιών που κυκλοφορούν, καθώς εδώ δεν υπάρχουν πολλά cutscenes για να μας βάλουν στο κλίμα του παιχνιδιού και ο παίκτης καλείται μέσω της ανακάλυψης αντικειμένων που βρίσκει στο δρόμο του και την αλληλεπίδραση με τους NPC να ξετυλίξει το story. Ως γνωστόν, η σειρά Dark Souls είναι γεμάτη από lore, κρυφές περιοχές και όπλα που πολλές φορές στις «πληροφορίες τους» λένε πολλά για τον μυθικό κόσμο του Lothric. Στο τρίτο μέρος έχουμε να κάνουμε με την ουσιαστική συνέχεια του πρώτου Dark Souls με τα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα χιλιάδες χρόνια μετά…

Ο κόσμος του Dark Souls 3 μεταφέρεται στις οθόνες μας σε 1080p ανάλυση με τα frames να είναι σταθερά 30 (στο PS4) Στην πρώιμη έκδοση του παιχνιδιού υπήρχαν κάποια θέματα με frame drops, τα οποία μετά το day one patch λύθηκαν σε ικανοποιητικό βαθμό. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πανέμορφα, με τους developers να δίνουν ξεχωριστή σημασία στη λεπτομέρεια των εχθρών και του περιβάλλοντος. Σίγουρα δεν φτάνουν στο επίπεδο του Βloodborne αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ μιλάμε και για ένα αρκετά πιο γεμάτο και βαρύ παιχνίδι (από το PvP, co-op, μέχρι και την πληθώρα αντικειμένων και όπλων που θα βρούμε σε αυτό). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο level design του τίτλου. Κάθε περιοχή που επισκεπτόμαστε είναι γεμάτη από μυστικά περάσματα, shortcuts και διάφορες «εκπλήξεις» που περιμένουν να τις ανακαλύψουμε. Το scaling των επιπέδων είναι πραγματικά συγκλονιστικό και πολλές φορές θα πιάσουμε τον εαυτό μας να χαζεύει το περιβάλλον και φυσικά αυτό που μας περιμένει στην επόμενη στροφή.

H From Software επιστράτευσε την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Τόκιο για να ντύσει ηχητικά το νέο της πόνημα. Το αποτέλεσμα είναι απλά συγκλονιστικό. Ιδιαίτερα στα Boss fights τα μουσικά θέματα είναι άκρως ανατριχιαστικά και αυξάνουν την ήδη υψηλή μας αδρεναλίνη στο άπειρο. Το soundtrack του τίτλου κυμαίνεται σε κορυφαία επίπεδα κάτι το οποίο φυσικά δεν είναι νέο αφού και στο παρελθόν μας έχουν συνηθίσει σε κορυφαίες παραγωγές. Τα εφέ του τίτλου ακούγονται κρυστάλλινα και με την βοήθεια ενός καλού ηχοσυστήματος θα απολαύσετε κάθε κλαγγή των όπλων, κάθε ουρλιαχτό και κάθε δικό σας βήμα, αλλά και των εχθρών σας.

Με λίγα λόγια μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες κυκλοφορίες της τελευταίας γενιάς κονσολών, καθώς το Dark Souls 3 είναι για πολλούς ό,τι καλύτερο έχει βγει αυτά τα δύο χρόνια και θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως το δεύτερο καλύτερο Souls μετά το αξεπέραστο Dark Souls 1. Όσοι αγαπάτε τo Dark Souls franchise είναι σίγουρο πως όχι μόνο θα απολαύσετε το τρίτο μέρος σειράς, άλλα παράλληλα… θα το λατρέψετε!

The post Dark Souls 3 appeared first on gameslife.