Call of Duty WWII Review

Το Call of Duty WWII φέτος και προς τέρψη και ανακούφιση των εκατομμυρίων οπαδών του, γυρίζει τα ρολόγια πάνω από μισό αιώνα επιστρέφοντας ξανά στις μάχες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την χλιαρή ανταπόκριση του Infinite Warfare, η Activision επιστρατεύει έναν, όχι και τόσο δοκιμασμένο developer (SledgeHammer Games) για να δοκιμάσει την τύχη της στα γνώριμα της στέκια.

Το

campaign του WWII ξεκινά από το έτος 1944 και σε σημείο κομβικό για τις συμμαχικές δυνάμεις. Η Αμερική έχει πλέον πέσει για τα καλά στον πόλεμο και η πρώτη σκηνή του δράματος στο νέο CoD, δεν είναι άλλη από την ημέρα της 6η Ιουνίου του ‘44, την γνωστή και μη εξαιρετέα: D-Day. Για ακόμα μια φορά, η δράση μεταφέρεται στην ιστορική στιγμή της απόβασης στην Νορμανδία, την ριψοκίνδυνη αυτή επιχείρηση που στοίχισε σε μια μόλις ημέρα την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η επιλογή αυτής της συγκεκριμένης σκηνής για το άνοιγμα της αυλαίας δημιουργεί μάλλον αμφιλεγόμενα συναισθήματα: από την μια αποτυπώνεται με συνταρακτικό τρόπο η ματαιότητα του πολέμου και η σκοτεινότερη έκφανση της ανθρώπινης ψυχής με σκηνές που πραγματικά σε σημαδεύουν: οι ματωμένες ακτές, οι σφαίρες που σφυρίζουν και τα διαμελισμένα πτώματα φτιάχνουν την απόκοσμη εικόνα της επίγειας κόλασης, με τρόπο που θα ανασύρει μνήμες από την κινηματογραφική ταινία “Η διάσωση του Στρατιώτη Ραΐαν».

Από την άλλη, το ό,τι βρίσκεται ο πόλεμος σε τόσο προχωρημένο στάδιο και ό,τι δεν αναλώνεται σχεδόν καθόλου χρόνος για την γνωριμία των βασικών πρωταγωνιστών, μας στερεί αυτόματα και την όποια ταύτιση μαζί τους. Κεντρικός ήρωας είναι ο Daniels, ένας νεαρός, ιδεαλιστής Τεξανός που μαθαίνουμε απελπιστικά αργά την ιστορία του για να ενδιαφερθούμε πραγματικά. Το υπόλοιπο cast πατά επίσης σε στερεότυπα – ο λοχαγός που νοιάζεται για τους άντρες του, ο υπαξιωματικός με το βαρύ παρελθόν και ο τζογαδόρος Αμερικάνος με τις Εβραϊκές ρίζες. Όλοι τους υποστηρίζονται από επαγγελματίες ηθοποιούς και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες, χωρίς όμως να βασίζονται σε ιδιαίτερη ανάπτυξη χαρακτήρων. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί μάλλον ο Pierson, ο κακόχολος, αντί-ήρωας της υπόθεσης που υποδύεται αψεγάδιαστα ο Josh Duhamel.

Σε κάθε περίπτωση στις περίπου 6-7 ώρες που διαρκεί το campaign του Call of Duty: WWII ακολουθούμε τα έργα 1ης μεραρχίας του Αμερικάνικου Πεζικού. Από την απόβαση στην Νορμανδία, την απελευθέρωση του Παρισιού και την κατάληψη του καίριου λόφου στο Burgstein μέχρι την τελική προώθηση στην γέφυρα του Ρήνου, η κεντρική ιστορία πρόκειται για ένα ξέφρενο τρενάκι που θυμίζει πολύ τους πρώτους τίτλους Call of Duty. Όπως συνηθίζεται στην σειρά, κατά την διάρκεια του single play θα υποδυθείτε και άλλους ήρωες, όπως π.χ. την Γαλλίδα Rousseau σε μια αποστολή διείσδυσης στις εχθρικές γραμμές ή τον Perez, τον χειριστή του τεθωρακισμένου Sherman. Υπάρχει ακόμα και μια πολύ εντυπωσιακή σκηνή αερομαχιών όπου καταρρίπτετε Γερμανικά Stukas, όλα όμως τα κεφάλαια αυτά απλά συνοδεύουν τα βήματα της Infantry Division και απλά πλαισιώνουν την ιστορία του Daniels. Παραδόξως στο παιχνίδι δεν υπάρχει Ρώσος ούτε και για δείγμα.

Το gameplay παραμένει όπως ακριβώς το θυμάστε, για καλό και για κακό. Αποδεκατίζετε προσεκτικά και σιγά-σιγά τις τάξεις των Ναζί, προωθώντας παράλληλα και ελάχιστα την θέση σας, ώστε να αποφύγετε το επόμενο κύμα από respawns εχθρικών μονάδων. Παράλληλα, την κατάλληλη στιγμή ξεκινούν κάθε λογής scripted events που δημιουργούν χάος και εκρήξεις ολόγυρα, ενώ εσείς εκτελείτε με άψογο ρυθμό τις διαταγές που σας γκαρίζουν οι ανώτεροι σας.

Το WWII προσθέτει και ένα team-based μηχανισμό όπου τα μέλη της διμοιρίας βοηθούν τον Daniels πετώντας του δέματα πυρομαχικών ή κουτιά πρώτων βοηθειών (η υγεία αναπληρώνεται με power-ups, όπως και στα πρώτα CoD). Δεν μπορείτε βέβαια να καταφεύγετε πάντα σε αυτούς: για να ζητήσετε ξανά την βοήθεια τους θα πρέπει να περιμένετε λίγη ώρα για να αναπληρωθούν οι προμήθειες τους. Δυστυχώς το A.I. παραμένει έλλειπες – οι συμπολεμιστές σας δεν αντιλαμβάνονται σωστά τους Ναζί, ακόμα και αν αυτοί στέκονται δίπλα τους, ενώ τα πυρά τους δεν βρίσκουν πολύ συχνά τον στόχο, αφήνοντας μόνιμα εσάς να βγάζετε το φίδι από την τρύπα. Εξίσου κακή είναι και η νοημοσύνη των αντίπαλων μονάδων, με την κατάσταση να βελτιώνεται στα δυσκολότερα επίπεδα απλά και μόνο λόγω της διαβολεμένης ευστοχίας τους. Κατά τα άλλα το WW2 είναι ένα τυπικό Call of Duty story mode. Εντυπωσιακό, γεμάτο εκρήξεις και έντονους θορύβους, αλλά με το που το ολοκληρώσετε μάλλον θα ξεμπερδέψετε μια και καλή μαζί του. Για όσο κρατάει πάντως είναι πολύ διασκεδαστικό και σίγουρα θα το απολαύσετε.

Στο κομμάτι του multiplayer τα πράγματα μένουν πάνω-κάτω τα ίδια, με εξαίρεση φυσικά τους φουτουρισμούς των προηγούμενων τίτλων. Το τρέξιμο πάνω σε τοίχους καθώς και η κίνηση του double jump αποτελούν πλέον παρελθόν, με αποτέλεσμα περισσότερο αργές και ρεαλιστικές μάχες. Το gameplay πάντως εξακολουθεί να είναι απαιτητικό και απαγορευτικό για νέους παίκτες, οι οποίοι αν θέλουν να δουν το παιχνίδι θα πρέπει να εξοπλιστούν με ιώβεια υπομονή για να μην τα παρατήσουν από την αρχή. Τα εξωφρενικά kills δίνουν και παίρνουν ενώ το μικρό μέγεθος των χαρτών προκαλεί διαρκώς συμφόρηση από αντιπάλους σε όλες τις διαδρομές-διόδους και προς όλες τις κατευθύνσεις. Πραγματικά δεν ξέρεις από πού να το περιμένεις και πώς να προφυλαχθείς. Έτσι όμως παίζεται το ανταγωνιστικό Call of Duty: είτε το αγαπάς, είτε το μισείς. Όσο του δίνετε χρόνο πάντως τόσο περισσότερο θα βελτιώνονται και οι τακτικές σας.

Πέρα από το Killcam, το replay του τελευταίου σκοτωμού από την οπτική του… δολοφόνου σας, έχει προστεθεί και μια αλλά Overwatch επανάληψη με το καλύτερο απόσπασμα του αγώνα. Ονομάζεται Bronze Award και απονέμεται στον παίκτη που έκανε κάποια στιγμή στο ματς συνεχόμενο streak από kills. Οι χάρτες είναι άρτια σχεδιασμένοι, με πολλά «διάτρητα» σημεία όπως προαναφέραμε και συνδυασμό ανοικτών περιοχών μαζί με στενόχωρα, κλειστοφοβικά περάσματα εσωτερικών χώρων. Είναι πολύ παράξενο όμως που δεν χρησιμοποιούνται οι τοποθεσίες του που συναντάμε στο Campaign. Δεν υπάρχει π.χ. map από την απόβαση στην Νορμανδία ή η ανακατάληψη του λόφου Hill 400. Πέραν τούτου, υπάρχει και ένα μικρό ζήτημα με τα σημεία αναγέννησης (spawn points) που αρκετά συχνά σας βγάζουν μπροστά από τις εχθρικές γραμμές, απλά και μόνο για να χαρίσετε στην αντίπαλη μονάδα έναν εύκολο πόντο. Ένα σύντομο χρονικό διάστημα 2-3 δευτερολέπτων όπου θα ήταν άτρωτο το avatar μετά από κάθε spawn, μάλλον θα έλυνε αυτό το πρόβλημα.

Φέτος υπάρχουν ούτε λίγο, ούτε πολύ εννέα διαφορετικοί τρόποι παιχνιδιού. Αυτά είναι τα Team Deathmatch, War, Domination, Search and Destroy, Kill Confirmed, Gridiron, Free-for-all, Hardpoint και Capture the Flag. Με εξαίρεση το FFA όπου παίζουν μέχρι 8 χρήστες, τα υπόλοιπα παίζονται με μέγιστο αριθμό συμμετεχόντων τα 12 άτομα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα τα modes έχουν πραγματοποιήσει πέρασμα στην σειρά και όλα τους βασίζονται στην ιδέα της κατάληψης/υπεράσπισης σημείου ή στο TDM. Το Gridiron π.χ. την θέση της σημαίας την αντικαθιστά μια δερμάτινη… μπάλα την οποία πρέπει να εναποθέσετε στο αντίπαλο τέρμα. Όσο την βαστάτε δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα όπλα σας αλλά έχετε την ευχέρεια, ανά πάσα στιγμή, να την πετάξετε σε συμπαίκτη ή να την προωθήσετε στο γήπεδο. Τα Search and Destroy, Dominion και Hardpoint είναι παραλλαγές του ιδίου mode ενώ το War κάνει λίγο πιο σύνθετη τη εξίσωση, προσθέτοντας και ξεχωριστά objectives ανά χάρτη. Συνολικά υπάρχουν αρκετά πράγματα να κάνετε και δεν θα απογοητευθείτε, με την προϋπόθεση να μην περιμένετε ιδιαίτερες εκπλήξεις.

Η καταχώρηση του online multiplayer από το κεντρικό μενού δεν σας τοποθετεί αυτομάτως στην οθόνη matchmaking ή στις επιλογές διαμόρφωσης του προφίλ. Αντιθέτως φορτώνει μια πλήρως λειτουργική τρισδιάστατη περιοχή-hub που απεικονίζει το συμμαχικό κέντρο επιχειρήσεων (Headquarters ή για συντομία HQ). Μπορείτε να περιηγηθείτε στα αντίσκηνα της βάσης για να επιλέξετε από τον λοχαγό σας τα ημερήσια/εβδομαδιαία orders σας (αποστολές που σας ζητούν π.χ. να εκπληρώσετε συγκεκριμένο αριθμό kills ή να κερδίζετε ματς με αντίκρισμα περισσότερα credits και xp), να μιλήσετε με τον οπλουργό για να σας αλλάξει την εμφάνιση των όπλων σας (με το αζημίωτο φυσικά) ή να ζητήσετε να σας ρίξουν προμήθειες από τον αέρα μέσω του ευφάνταστου loot crate συστήματος που ενσωματώνει ο τίτλος. Παρά το καλαίσθητο της παρουσίασης, το HQ σύντομα κουράζει και μάλλον εμπόδιο στέκεται όταν αυτό που απλά θέλετε είναι να ξεκινήσετε ένα παιχνίδι στα γρήγορα.

Αν σας πέφτει βαρύς ο ανταγωνισμός, υπάρχει και το αυτόνομο co-op Nazi Zombies. Οι ορδές των απέθαντων έρχονται σε κύματα κλιμακούμενης δυσκολίας ενώ πλέον παρέχονται και μερικά objectives που απαιτούν interaction σε συγκεκριμένα σημεία του χάρτη π.χ. να ενεργοποιήσετε την παροχή ρεύματος ή να ανοίξετε κάποιον διακόπτη. Ως συνήθως, οι εχθροί ρίχνουν αρκετά συχνά power-ups ενώ ανάμεσα στα κύματα θα πρέπει να γίνεται σωστή διαχείριση των χρημάτων για αναβάθμιση του οπλισμού και των πυρομαχικών. Υπάρχει μια απλοϊκή τυποποίηση τεσσάρων κλάσεων που αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα passive ή activated skills π.χ. προσωρινά τα όπλα δεν καταναλώνουν πυρομαχικά, ενώ όπως είναι φυσικό απαιτούνται γρήγορα αντανακλαστικά για να μην σας περικυκλώσουν τα ζόμπι στα μεταγενέστερα, απαιτητικά waves. Το Nazi Zombies θα το απολαύσετε καλύτερα εάν παίζετε με τους φίλους σας αλλά σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας και μέσω του online matchmaking.

Και στο campaign αλλά και στο multiplayer, το παιχνίδι δείχνει και ακούγεται εντυπωσιακό, αποτυπώνοντας μάλλον την πιο ρεαλιστική και λεπτομερή απεικόνιση που έχουμε δει ποτέ για τον Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Το υψηλό κόστος παραγωγής, ο μεγάλος αριθμός των particles που κατακλύζουν την οθόνη στις συχνές εκρήξεις και η πιστότητα των υφών στα όπλα και στον ρουχισμό της εποχής, δίνουν ένα ασύλληπτο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα που θα φέρει τον πόλεμο στο σαλόνι σας. Και τουλάχιστον στην έκδοση για PS4 που είδαμε, τα πάντα τρέχουν ομαλά και χωρίς απώλειες καρέ. Το μοναδικό παράπονο μας εντοπίζεται στην εκτεταμένη χρήση του blur φίλτρου που υποτίθεται εξομοιώνει την αίσθηση του αποπροσανατολισμού που βιώνει ο στρατιώτης στο πεδίο της μάχης.

Συνολικά η εμπειρία κρίνεται πληθωρική, εντυπωσιακή και μια… από τα ίδια αλλά στην περίπτωση του Call of Duty WWII, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Άλλωστε, πέρυσι το community στόλισε για τα καλά την Infinity Ward και την Activision που τόλμησαν να καταπιαστούν με τις διαστημικές σαπουνόπερες. Έχει σίγουρα πολύ ενδιαφέρον να δούμε με ποιόν τρόπο θα ανανεωθεί του χρόνου το ραντεβού, αλλά μέχρι στιγμής η επιστροφή στις ρίζες μπορεί να θεωρηθεί πετυχημένη…

Ανάπτυξη: Sledgehammer Games Έκδοση: Activision Διάθεση: IGE

The post Call of Duty WWII Review appeared first on gameslife!.