Το όνομα ως τιμωρία

Πολλά είναι αυτά που ακόμη μένουν ανεξήγητα, έναν χρόνο μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Να πιάσουμε το πιο πρόσφατο από αυτά, την επετειακή δήλωση που έκανε ο τότε υπουργός Μεταφορών Κώστας (Αχ!) Καραμανλής. Διερωτώμαι – και φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος – ποια ανάγκη τον ώθησε να κάνει την τελείως περιττή δήλωσή του. Αν ο σκοπός ήταν να μας θυμίσει πως παραιτήθηκε αμέσως του υπουργικού αξιώματος, τι περιμένει να του πούμε και μπράβο από πάνω; Να χειροκροτήσουμε ή να συγκινηθούμε που ο κ. Καραμανλής απέχει κάθε κυβερνητικού καθήκοντος εδώ και έναν χρόνο; Αν πάλι ο σκοπός ήταν πιο αγαθός, όπως

ας πούμε να θυμίσει στην κοινή γνώμη ότι είχε και αυτός θέση στο δράμα, δεν υπήρχε λόγος να το κάνει, διότι κανείς δεν το είχε ξεχάσει. Ποτέ δεν πρόκειται να αποσυνδεθεί το όνομά του από το δυστύχημα. Ούτε μπορώ να φανταστώ συνθήκες υπό τις οποίες θα μπορούσε να γίνει ξανά υπουργός ο κ. Καραμανλής. Ισως δεν του άξιζε να το πάθει, πάντως αυτό του έτυχε και δεν διορθώνεται.

Το ερώτημα, επομένως, για τον πρώην υπουργό είναι τι κάνει στην πολιτική, δηλαδή γιατί μένει, ενώ στον ορίζοντα δεν υπάρχουν ούτε προοπτικές ούτε ελπίδες. Νέος είναι, σπουδαγμένος είναι, προέρχεται από οικογένεια με μεγάλη οικονομική άνεση, επομένως έχει ένα σωρό επιλογές προτιμότερες από εκείνη του βουλευτή Σερρών. Τι τον εμποδίζει να προχωρήσει τη ζωή του παρακάτω; Σε τελευταία ανάλυση, η παραμονή του δεν βοηθά σε τίποτα ούτε τον ίδιο ούτε την κατάστασή του. Το ότι βρίσκεται ακόμη στην πολιτική περισσότερο μοιάζει με τιμωρία, παρά με ευνοϊκή μεταχείριση. Τι άλλο μπορεί να κάνει, εκτός από μία δήλωση σε κάθε επέτειο του δυστυχήματος;

Υπάρχει και κάτι ακόμη να κάνει και είναι αυτό ο λόγος για τον οποίο παραμένει: δεν υπάρχει κάποιος με το ίδιο επώνυμο και το ίδιο αίμα για να τον αντικαταστήσει. Ετσι, είναι υποχρεωμένος να κρατάει την οικογενειακή έδρα, καθώς και τα δικαιώματα που συνεπάγεται το ιστορικό όνομα. Ο κ. Καραμανλής διαχειρίζεται κάτι που δεν είναι δικό του και το οποίο οφείλει να το παραδώσει στον επόμενο. Αν μία εικόνα αποδίδει τη σχέση του με το όνομά του είναι εκείνη από την προεκλογική ομιλία του στις Σέρρες, όπου εμφανίστηκε οικογενειακώς στην εξέδρα, με τον πατέρα του και τον ξάδελφό του. Το μήνυμα στον κόσμο ήταν ότι αυτό που διακυβευόταν με την ψήφο τους δεν ήταν προσωπικά ο Κώστας του Αχ!, αλλά η οικογένεια ολόκληρη και η παράδοσή της. Γι’ αυτό μένει στην πολιτική ο πρώην υπουργός. Το παράδοξο είναι ότι το προνόμιό του, δηλαδή το όνομά του, καταλήγει να γίνεται η φυλακή του.

Βεβαίως όμως, παραμένει στο παιχνίδι και για λόγους υψηλής πολιτικής, που δεν μπορεί να αγνοήσει. Χωρίς να κινδυνολογώ, σας καλώ να φανταστείτε τι θα μπορούσε να συμβεί, αν η Βουλή έμενε για πρώτη φορά μετά το 1974 χωρίς Καραμανλή. Οχι μόνον για εμάς εδώ, αλλά και ευρύτερα. Προ μηνός, λ.χ., μόλις παραιτήθηκε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και έγινε παγκοσμίως γνωστό ότι, για πρώτη φορά ύστερα από 144 χρόνια, δεν θα υπάρχει Βαρβιτσιώτης στη Βουλή των Ελλήνων, αμέσως είχαμε κλιμάκωση του Μεσανατολικού, με τους Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα να εντείνουν τις επιθέσεις τους στη ναυσιπλοΐα και τη Χεζμπολά από τον Λίβανο να εκτοξεύει ρουκέτες προς το Ισραήλ. Φανταστείτε, θέλω να πω, να μέναμε και χωρίς Καραμανλή τι θα γινόταν!

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Ο Γιώργος Τσίπρας, ο ξάδερφος, θα είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής τον Ιούνιο. Το ίδιο θα είναι και η παγερή Δώρα Αυγέρη, εκπρόσωπος Τύπου μέχρι σήμερα. Περίεργο δεν είναι, δεδομένου ότι και οι δύο είναι συνεργάτες στενοί του προέδρου; Πώς την κοπανάνε για Ευρώπη (αν εκλεγούν, κάτι που δεν είναι καθόλου απλό), όταν ο πρόεδρος έχει κηρύξει την «αντεπίθεση σε ό,τι μας πονάει και ό,τι μας καίει την ψυχή»; Ξέρουμε, βέβαια, όλοι μας ότι δεν θα πάει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, ανεξαρτήτως όμως αυτού του προβλεπόμενου εμποδίου, όλοι ξέρουμε επίσης ότι ο Στέφανος πάει για πρωθυπουργός και, επομένως, θα χρειαστεί άξιους και δοκιμασμένους συνεργάτες όπως οι προαναφερθέντες. Παρ’ όλ’ αυτά, εκείνοι προτιμούν να πέσουν στη θάλασσα, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να κολυμπήσουν μέχρι το ωραίο και κατάφωτο πλοίο που περνάει στο βάθος*. Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι στη σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ η επικρατούσα αρχή είναι το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…

* Σχετικώς παρήγορο τουλάχιστον ότι, στις αρχές Ιουνίου, που θα γίνουν οι ευρωεκλογές, η θάλασσα θα έχει ζεστάνει κάπως και τουλάχιστον δεν κινδυνεύουν από υποθερμία.