Τέμπη: «Το έγκλημα δεν πρέπει θα ξεχαστεί» – Ανοιχτή επιστολή μητέρας θύματος

Συγκλονίζει μητέρα θύματος της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών σε ανοιχτή επιστολή της προς τον δήμο Βύρωνα τονίζοντας, μεταξύ άλλων, πως το «έγκλημα δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Συγκεκριμένα η μητέρα του Παναγιώτη Χατζηχαραλάμπρου στην επιστολή της απευθύνει έκκληση προς τους πολίτες του Βύρωνα όπου μεγάλωσε ο γιος της αλλά και στις δημοτικές αρχές να κάνουν ό,τι κρίνουν ώστε η μνήμη των «θυμάτων των Τεμπών» να μείνει.

Στην επιστολή της αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το παιδί μας χάθηκε, δεν υπάρχει πια. Ήρθε το πιο δύσκολο

χτύπημα για τους γονείς όλου του κόσμου να χάνεται το παιδί τους πριν από αυτούς. Με μιας όλα τα όνειρα, ο αγώνας, να τον μεγαλώσουμε, να γίνει ένας σωστός, ικανός, άξιος άνδρας ακυρώθηκαν. Ακυρωθήκαμε κι εμείς…».

Ολόκληρη η επιστολή

Πριν περίπου ένα χρόνο συνέβη το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα – έγκλημα των Τεμπών.

Σ’ αυτό το δυστύχημα έχασα κι εγώ το παιδί μου. Ήρθε και σε μένα αυτή η δύσκολη στιγμή να αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο πόνο, που μπορεί να βιώσει γονιός, τον χαμό του παιδιού του μ’ αυτό τον τραγικό τρόπο. Πέρα από το τετριμμένο, κανείς γονιός να μην νιώσει αυτόν τον πόνο και την θλίψη, από σεβασμό και τιμή των ψυχών, που χάθηκαν στα Τέμπη, θα ‘θελα να πω λίγα λόγια για το παιδί, κάπως να το τιμήσω.

Ο Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους μεγάλωσε στον Βύρωνα, πήγε στο 3ο Δημοτικό Βύρωνα.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, έκανε μεταπτυχιακό στο ΕΚΠΑ, εργάστηκε στο Ιατρικό Κέντρο στο Μαρούσι για λίγο διάστημα. Παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο τον Οκτώβριο του 2020.

Και μετά προσλήφθηκε στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ τον Μάιο του 2021. Εν μέσω κορωνοϊού οι χαρές του γάμου και της γέννησης του εγγονού μας δεν γιορτάστηκαν, όπως συνήθως.

Η πρόσληψη όμως στον οργανισμό σιδηροδρόμων Ελλάδος τον γέμισε, μας γέμισε χαρά, το είδαμε σαν αποκατάσταση της οικογένειάς του και εμείς πως οι κόποι μας, οι αγωνίες μας βρήκαν στόχο, εκπληρώθηκαν. Είχαμε λόγους για γιορτή. Που να το φανταζόμαστε, πως να γνωρίζαμε την τύχη και την μοίρα του Παναγιώτη μας αλλά και την δική μας.

Το παιδί μας χάθηκε, δεν υπάρχει πια. Ήρθε το πιο δύσκολο χτύπημα για τους γονείς όλου του κόσμου να χάνεται το παιδί τους πριν από αυτούς.

Με μιας όλα τα όνειρα, ο αγώνας, να τον μεγαλώσουμε, να γίνει ένας σωστός, ικανός, άξιος άνδρας ακυρώθηκαν. Ακυρωθήκαμε κι εμείς.

Δεν θέλω να πάψω να ονειρεύομαι, όχι για μένα, αλλά για τον εγγονό μου, την συνέχεια του γιού μου.

Θέλω με κάθε τρόπο το παιδί του να τον γνωρίσει μέσα από τις ιστορίες μας, που θα του διηγηθούμε. Να τον κρατήσουμε ζωντανό μια που ήταν μόλις 2,5 στα 3 χρόνια και δεν έχει μνήμες.

Με όλο το σεβασμό, θα ήθελα να παρακαλέσω τους συντοπίτες, αλλά και τις δημοτικές αρχές να κάνουν κάτι στην πόλη μας, ό,τι κρίνουν, (μια ονοματοδοσία, μια πλάκα) οτιδήποτε ώστε η μνήμη «θυμάτων των Τεμπών» να μείνει. Οτιδήποτε που θα φέρνει στην μνήμη, φίλων συγγενών, γειτόνων αλλά και του εγγονού μου τον Παναγιώτη μας και τις άλλες 57 ψυχές, που έφυγαν τόσο τραγικά, όπως όλος ο κόσμος θεωρεί.

Οι ψυχές αυτές κι ο Παναγιώτης μου θεωρώ ότι χάθηκαν, όχι για μας, για τους πολλούς άλλους όμως θα ξεχαστούν. Ο συγκεκριμένος τρόπος, το έγκλημα αυτό όμως δεν πρέπει να ξεχαστεί. Τα παιδιά, οι φοιτητές, το μέλλον μας κι ο Παναγιώτης μου, που ήταν πολύ κοντά στην ηλικία των παιδιών αυτών, το μέλλον μας είχαν πολλά ακόμα να δώσουν.

Με όλο το σεβασμό

Σας ευχαριστώ

Η μητέρα

Περσεφόνη Γεωργακοπούλου