Τάσος Γιαννίτσης: Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας μεγάλος statesman

Μια πολύ βασική ιδιότητα που θα του αναγνώριζα ήταν ότι ήταν ταγμένος για να πάει τη χώρα πιο πάνω, υπογράμμισε ο πρώην υπουργός Τάσος Γιαννίτσης για τον Κώστα Σημίτη, με τον οποίο τον συνέδεε μια φιλία 50 ετών

Ο κ. Γιαννίτσης, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα, υπογράμμισε πως «όταν στη δεκαετία του 60 έκανε τον όμιλο Παπαναστασίου, συνδέθηκε με την ομάδα του Άγγελου Αγγελόπουλου και της Νέας Οικονομίας που τότε εξέφραζε ένα έντονα κριτικό προβληματισμό για τα θέματα της οικονομίας

και της πολιτικής στη χώρα, στη συνέχεια με τη δικτατορία και όλα αυτά τα γνωστά που ξέρουμε και στη συνέχεια με το ΠΑΣΟΚ, με τόσες εντάσεις, με τόσες συγκρούσεις και με τόσες απογοητεύσεις ακόμα και επιτυχίες, σημαίνει ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει βαλθεί να πάει τη χώρα του πιο πάνω και από κει και πέρα, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος, το αναλαμβάνει και το πηγαίνει μέχρι εκεί που μπορεί. Και νομίζω ότι αυτό το έκανε».

Ο Τάσος Γιαννίτσης συμπλήρωσε ότι «δεν θα αρνηθώ ότι είχαμε πολλά κοινά με τον Κωνσταντίνο Σημίτη στα γούστα, στα βιβλία, στη μουσική, στον κινηματογράφο, πού θα μπορούσε να μας κάνει κέφι να πάμε ένα βράδυ, ένα μεσημέρι να φάμε, στην τέχνη, στα αρχαιολογικά, στην ιστορία, σε πάρα πολλά πράγματα. Και βεβαίως αυτό που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία είναι πώς ερμηνεύει κανείς τα πράγματα και τα προβλήματα γύρω του και τις εξελίξεις. Και αυτό σημαίνει μια χημεία που χωρίς να είναι ταυτόσημη, πάντως δίνει τη δυνατότητα στο να δέσει όλο και περισσότερο μια σχέση και μάλιστα τόσο πολύχρονη που πέρασε και από τόσες φάσεις, φιλική φάση, επαγγελματική, πολιτική φάση, ξανά φιλική φάση, απόμακρη από τα τελευταία χρόνια, από τα πόστα που ήταν και ο ίδιος και εγώ».

«Έδωσε μια άλλη πνοή, μια άλλη ενέργεια, μια άλλη δυναμική σε αυτή τη χώρα»

Σύμφωνα με τον κ. Γιαννίτση ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας μεγάλος statesman.

Όπως είπε ο κ. Γιαννίτσης «γιατί έβαλε το συμφέρον, αυτό που πίστευε δηλαδή, το συμφέρον της χώρας του, το συμφέρον της κοινωνίας πάνω από το προσωπικό του συμφέρον, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πει, τι με ενδιαφέρουν αυτά, γιατί να ασχοληθώ με αυτά, ας κάνω τη δουλειά μου, Καθηγητής στην Πάντειο είμαι. Ο ίδιος ποτέ δεν επεδίωξε πράγματα περίεργα στον χώρο της πολιτικής και επομένως δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει με τίποτα την ανιδιοτέλειά του και τη συνεισφορά του στην εξέλιξη της Ελλάδας όλο αυτό το διάστημα. Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι ότι πήρε μια χώρα το 1996, η οποία ήταν σε μια πολύ προβληματική κατάσταση, είχε αρχίσει ήδη ο Ανδρέας Παπανδρέου να κάνει διορθωτικές κινήσεις από το 93 που ανέλαβε ξανά την κυβέρνηση αλλά το βασικό έγινε επί Σημίτη, από το 96 και μετά. Και ήταν ότι έδωσε μια άλλη πνοή, μια άλλη ενέργεια, μια άλλη δυναμική σε αυτή τη χώρα».

Υπογράμμισε ότι «από κει και πέρα βεβαίως θα πω για την Κύπρο. Βεβαίως θα πω για την ΟΝΕ. Βεβαίως θα πω για τα πολύ μεγάλα έργα, τα οποία εκατομμύρια έχουν χρησιμοποιήσει και έχουν ικανοποιηθεί από το μετρό, από τους αυτοκινητόδρομους, από το Ρίο Αντίρριο, από ένα σωρό μεγάλα έργα που έγιναν επί Σημίτη. Ίσως ξεχνώ αυτή τη στιγμή κάποια άλλα πράγματα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που προετοίμασε, ένα έργο το οποίο βρέθηκε στα χέρια του, δεν ήταν αυτός που κίνησε τη διαδικασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βρέθηκε στα χέρια του, αλλά το έβγαλε σε πέρας με επιτυχία γιατί ήξερε ότι παίζεται η αξιοπρέπεια της χώρας γύρω από αυτό το θέμα.

Κατά τον ίδιο, «το θέμα της της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003 που συνέπεσε με κολοσσιαία θέματα όπως την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ και κατάφερε να βρει συμβιβαστικές λύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε και να υπερισχύσουν οι αρχές του ΟΗΕ απέναντι στην μονομερή εισβολή στο Ιράκ και να υπάρχουν αντίβαρα στην πολεμική φωνή των χωρών που θέλανε την εισβολή. Και κατάφερε να κάνει όλους τους ηγέτες, κολοσσιαίους ηγέτες εκείνη την εποχή να του δίνουν τόσο θερμά συγχαρητήρια που αμφιβάλω αν έχει εισπράξει άλλος πρωθυπουργός τόσο μαζικά και για τόσο σοβαρά θέματα από τη χώρα μας».

«Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν άλλαξε καθόλου τις συνήθειές του»

Ο Τάσος Γιαννίτσης προσέθεσε ότι «ήταν ένας απλός, πολύ απλός άνθρωπος στις συνήθειές του. Θα έλεγα ότι μέσα στα 50 χρόνια που τον ήξερα, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν άλλαξε καθόλου τις συνήθειές του, άσχετα από τα αξιώματα που πήρε μπορούσε άνετα να κινηθεί από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πιο απαιτητικά, που επέβαλλε το ίδιο το αξίωμά του και το κύρος του».

Πράγματι ήταν σοκ η αιφνίδια απώλειά του, τόνισε ο πρώην υπουργός. Τόνισε καταληκτικά πως «θα έλεγα όσο το σκέφτομαι, ο άνθρωπος έφυγε χωρίς να ταλαιπωρηθεί και χωρίς να εξευτελιστεί και αυτό είναι κάτι που θα το ήθελε ο καθένας που καταλαβαίνει και για τον εαυτό του. Το ότι δεν υπήρχε κάτι είναι προφανές. Δεν θα πήγαινε στο σπίτι στους Αγίους Θεοδώρους αν υπήρχε κάτι που να απασχολεί ιατρικά τον ίδιο. Πήγαν εκεί, ευχαριστήθηκαν το βράδυ, απ’ ό,τι κατάλαβα, η οικογένεια μεταξύ τους και στη συνέχεια ήρθε αυτό. Σοκ, στην κυριολεξία σοκ, αλλά ταυτόχρονα με μια πλευρά που δεν πρέπει κανείς να την υποτιμήσει» είπε χαρακτηριστικά.