Ταμπού

Mα πώς γίνεται να δεχθούμε να συμμετάσχει στον μηχανισμό στήριξης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας (SAFE) μια χώρα που μας απειλεί με πόλεμο; Το ερώτημα μοιάζει εύλογο. Εξίσου εύλογο όμως θα ήταν το ερώτημα πώς γίνεται να κάνουμε διάλογο με μια χώρα που μας απειλεί με πόλεμο. Ας άρουν την απειλή και το συζητάμε.

Για την ακρίβεια, αυτό είναι το επιχείρημα όσων αντιτίθενται σταθερά και εμμονικά στον ελληνοτουρκικό διάλογο. Και είναι οι ίδιοι που κατηγορούν όχι μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και τις προηγούμενες, ότι «φοβούνται» να ασκήσουν το νόμιμο και κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας

για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης «παντού» στα 12 ναυτικά μίλια. Η κατηγορία, βέβαια, εκτοξεύεται εκ του ασφαλούς, από κάποια κομματικά ή δημοσιογραφικά γραφεία. Γιατί αν ξεσπούσε αύριο ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος, οι άνθρωποι αυτοί θα κρύβονταν στα σπίτια τους.

Τα πράγματα είναι απλά. Η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν μπορεί να δεχθεί την οικουμενική επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, γιατί κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε το Αιγαίο σε ελληνική λίμνη. Είναι λογικό, το ίδιο θα λέγαμε κι εμείς, το ίδιο λένε και άλλες χώρες που ενδιαφέρονται για τη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Οποιος έλληνας πολιτικός όμως, και πολύ περισσότερο του κυβερνώντος κόμματος, τολμήσει σήμερα να συμφωνήσει, θα πέσουν να τον φάνε. Εξού και διαιωνίζεται ένα εθνικό ταμπού.

Για εσωτερική κατανάλωση επανήλθε και το casus belli στη δημόσια συζήτηση με αφορμή την έγκριση του κανονισμού SAFE από το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων. Ο Πρωθυπουργός γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να συζητηθεί στα σοβαρά αυτό το θέμα στην προχθεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου, αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονταν με πλειοψηφία, όπως δεν μπορεί να συζητηθεί στα σοβαρά και στη συνάντησή του με τον Ερντογάν, αφού η απάντηση είναι γνωστή και σχετίζεται με τα χωρικά μας ύδατα. Αλλά και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, που ανέβηκε στα κάγκελα επειδή «κάναμε δώρο» στους Τούρκους τη συμμετοχή τους στην ευρωπαϊκή άμυνα, γνωρίζει ότι ο αποκλεισμός της Αγκυρας από ένα τέτοιο σχέδιο ούτε εφικτός είναι ούτε συμφέρων. Γνωρίζει επίσης ότι η Τουρκία δεν φέρει, στα μάτια τουλάχιστον των Ευρωπαίων, την αποκλειστική ευθύνη για τη μη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού. Οπως γνωρίζει και ότι η χώρα αυτή δεν είναι παράγων αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή: η απαλλαγή της Συρίας από τον δικτάτορα δική της επιτυχία είναι.

Ως προς το casus belli, όμως, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει δίκιο: όπως αίρεται, μπορεί να επανέλθει. Αν αύριο ένας πρωθυπουργός, για να πουλήσει πατριωτισμό, έθετε μονομερώς σε εφαρμογή το «νόμιμο και κυριαρχικό μας δικαίωμα» σε όλο το Αιγαίο, οι Τούρκοι θα το θεωρούσαν αφορμή πολέμου. Ολα αυτά όμως είναι υποθετικά. Το σίγουρο είναι ότι, αν δεν εξοπλιστεί η Ευρώπη, αύριο θα την καταπιεί ο Πούτιν.

Keywords
Τυχαία Θέματα