Τα δώρα και το δίλημμα

Του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου σήμερα, μεγάλη η χάρη Του, κι άντε σιγά σιγά να επανερχόμαστε στα γνωστά. Απομένει βέβαια και η Πρωτομαγιά της επόμενης Πέμπτης, για να κλείσει και ο εαρινός κύκλος των γιορτών, πλην όμως ήδη από σήμερα, τα κεφάλια μέσα, γιατί τα πράγματα ζορίζουν επικίνδυνα στα εντός, εκτός και επί τα αυτά.

Ο πρόεδρος Κυριάκος, που έχει καλύτερη εικόνα για όλα, και δεν είναι και κανένα κορόιδο εδώ που τα λέμε, να τον πιάνουν στον ύπνο, έχει σου λέει, οργανωμένο πλάνο, το οποίο ήδη

εφαρμόζει. Μετά το μπαράζ των αυξήσεων σε ενστόλους και λοιπούς, χθες είπε να δώσει και κάτι κατοστάρικα σε ενοικιαστές και ανασφάλιστους. Το επόμενο δίμηνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (διάβαζε ευκαιρία – γιορτές τοπικού χαρακτήρα, εγκαίνια, εξαγγελίες κ.λπ.) σκοπεύει να γυρίσει όλη τη χώρα, προκειμένου να επανακτήσει τη σχέση του με τον λαό, που έχει διαταραχθεί εδώ και καιρό. Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που το κάνει; Κανείς δεν ξέρει, γιατί κανείς δεν (μπορεί να) είναι στο μυαλό του Κυριάκου. Αλλά, γνώμη μου, αν δει το πράγμα να μη βελτιώνεται σημαντικά (βελτίωση επί πραγματικού μιλάμε τώρα, όχι διάφορα που ακούμε και βλέπουμε, και τα οποία προσομοιάζουν με ανέκδοτα…), έπειτα από όλα αυτά ενδεχομένως να κινήσει ο ίδιος τις εξελίξεις, σε μια προσπάθεια να ανακόψει τη φθορά και να θέσει επί τάπητος το κεφαλαιώδες (εκλογικού χαρακτήρα) δίλημμα «εγώ ή το χάος»…

Το σχέδιο που άργησε πολύ

Στο πλαίσιο αυτό είναι ενταγμένο το Υπουργικό Συμβούλιο της προσεχούς Δευτέρας, το οποίο ορίστηκε ήδη και το οποίο θα έχει κεντρικό θέμα τους σιδηροδρόμους. Ο υπουργός Κυρανάκης θα παρουσιάσει στους συναδέλφους του ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τους σιδηροδρόμους στην Ελλάδα – κι όταν λέμε ολοκληρωμένο, εννοούμε από την αρχή ως το τέλος. Δεν ξέρω τι θα προτείνει το παλικάρι, χθες διάβασα εδώ κι εκεί κάποιες διαρροές για το πώς σκέφτεται να το οργανώσει το πράγμα, αλλά έχω να παρατηρήσω το εξής. Αν χρειάστηκαν δύο χρόνια και κάτι μήνες από τα Τέμπη, για να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα για τους σιδηροδρόμους, το οποίο ο νέος υπουργός κατάρτισε – το θηρίο! – μέσα σε 40 ημέρες από την ανάληψη των καθηκόντων του, τα πράγματα δεν είναι καθόλου κολακευτικά ούτε για την κυβέρνηση, ούτε για τον ίδιο τον πρόεδρο Κυριάκο προσωπικά.

Εξού και θα συνιστούσα να αποφύγουν τους πανηγυρικούς επί του θέματος. Ας το αφήσουν να περάσει έτσι το πράγμα, στο αθόρυβο, στο μην ακουστεί «κιχ»…

Εξι χρόνια και μία τραγωδία μετά

Διότι το πρώτο που θα σκεφτεί ο πολίτης και λογικά, θα σημειώσω, είναι και γιατί ωρέ λεβέντες δεν το καταρτίζατε νωρίτερα το τρομερό σχέδιο – που κατάρτισε ο φοβερός νέος υπουργός μέσα σε μόνο 40 μέρες; Εξι χρόνια κυβέρνηση, τρεις διαφορετικοί υπουργοί Υποδομών και Μεταφορών, τέσσερις-πέντε υφυπουργοί, δυο-τρεις διοικήσεις στον οργανισμό των σιδηροδρόμων, ένα τρομακτικό δυστύχημα που στιγμάτισε τη χώρα, και (μας) εμφανίζετε ένα σχέδιο τώρα, ως κάτι συγκλονιστικά πρωτοποριακό;

Είπαμε, επικοινωνία-επικοινωνία, αλλά υπάρχει και η κοινή λογική, η οποία δύσκολα μπορεί να μασήσει με κάτι τέτοια…

(Και δεν βάζω καν στην εξίσωση το σχέδιο που έχει καταρτίσει ο υπουργός Κυρανάκης, αν δηλαδή είναι το κατάλληλο για την ανασυγκρότηση των ελληνικών σιδηροδρόμων. Γιατί το παλικάρι μπορεί να είναι ικανό, πλην όμως όλα στην πράξη κρίνονται)

Μυρίζουν Χάγη οι χάρτες

Φύγαμε για πασχαλιάτικες διακοπές με κάτι χάρτες υπό μάλης, να μελετήσουμε κι εμείς τι είναι όλα ετούτα που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση, και τα οποία εμφανίστηκαν ως η κίνηση ματ απέναντι στην Τουρκία.

(Το συστηματικό Μαξίμου βεβαίως, αποσιώπησε εντέχνως ότι η δημοσιοποίηση των χαρτών στις θαλάσσιες περιοχές του Ιονίου, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, έγινε σε εφαρμογή ευρωπαϊκής καταδικαστικής απόφασης – άλλη μια «επιτυχία» μας, ως χώρας-μέλους της ΕΕ).

Και καθ’ οδόν πληροφορηθήκαμε ότι και οι Τούρκοι δημοσιοποίησαν δικούς τους χάρτες – πιο large αυτοί, μοίρασαν το Αιγαίο στη μέση.

Και εμένα, άκου να δεις τώρα, τι μου πέρασε από το βρώμικο μυαλό μου. Οτι αυτά δεν ήταν τυχαία, καθόλου τυχαία, αλλά πρόκειται για ένα πρόπλασμα για το περίγραμμα μιας προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο θα κληθεί να αποφασίσει ποιος από τους δύο έχει δίκιο. Εμείς που υποστηρίζουμε ότι τα νησιά έχουν επήρεια επί της υφαλοκρηπίδας; Ή οι Τούρκοι, που υποστηρίζουν ότι τα νησιά απλώς κείτονται πάνω σε υφαλοκρηπίδα που ανήκει σε εμάς και σε αυτούς, διότι υφαλοκρηπίδα έχουν μόνο τα χερσαία παράλια;

Φοβού το «ενδιαφέρον» του Τραμπ

Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια στην εκτίμησή μου, δεν είμαι δα και κανένας που διαθέτει κληρονομικό χάρισμα, αλλά έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, αυτή την αίσθηση εισπράττω. Από την άλλη βέβαια, βλέποντας τους δικούς μας χάρτες, και κυρίως τους τουρκικούς, έναν φόβο πρέπει να σας πω ότι τον απέκτησα. Να κινήσουν το «ενδιαφέρον» του μπαρμπα-Τραμπ, και να αποφασίσει ότι πιο «δίκαιο» είναι αυτό που υποστηρίζει/ διεκδικεί η Τουρκία, και απλώς να μας «ενημερώσει».

Πραγματικά τρέμω.

Μνημόσυνο για το… καλώδιο

Στο μεταξύ χθες, κάναμε και τα 9μερα του καλωδίου που θα ένωνε την Ελλάδα με την Κύπρο, και εν συνεχεία με το Ισραήλ. Να ‘μαστε καλά, να ζήσουμε να το θυμόμαστε, ως μία – ακόμη – τεράστια διπλωματική «επιτυχία» της χώρας. Μέχρι τα 40, που θα κάνουμε το μνημόσυνο, δεν πρέπει κάποιος να εξηγήσει στον ελληνικό λαό, ποιος πήρε την απόφαση για αυτό το τεράστιο γεωπολιτικό εγχείρημα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει το μίνιμουμ, ότι θα υλοποιηθεί; Επίσης, δεν πρέπει να εξηγήσει κάποιος, πώς γίνεται να επιμένει η Ελλάδα για την ηλεκτρική διασύνδεση και η Κύπρος για ένα μεγάλο διάστημα, να αρνείται να αποδεχτεί το οικονομικό κόστος αυτής της ιστορίας;

Κυρίως, όμως, μέχρι να κάνουμε τα 40 του καλωδίου, κάποιος από την κυβέρνηση (ο Πρωθυπουργός ίσως;) ας μας ενημερώσει υπεύθυνα, τι θα γίνει με τις οικονομικές απαιτήσεις της εταιρείας που είχε αναλάβει να υλοποιήσει το έργο – κάποια Nexans, γαλλική αν δεν κάνω λάθος. 1,4 δισ. ήταν το ύψος της δαπάνης. Ποιος θα το πληρώσει;

Ετοιμάζει κόμμα ο Σαλμάς (;)

Επ’ αυτού όμως θα επανέλθω σύντομα. Επί του παρόντος όμως, επειδή άκουσα διάφορα σε ένα πασχαλιάτικο τραπέζι, θα κάνω μία μικρή, τόση δα, αναφορά στο πάθος του Μάριου Σαλμά, του πρώην υπουργού. Ο Μάριος, ως άλλος Δον Κιχώτης, έχει θέσει, ελέγετο μεταξύ των συνδαιτυμόνων, ως στόχο ζωής (της κανονικής, όχι της άλλης… Ζωής), να «φύγει ο Μητσοτάκης». Δεν λέει βέβαια πού να πάει, δεν είναι αυτό που τον ενδιαφέρει. Το κύριο γι’ αυτόν είναι «να φύγει», διότι καταστρέφει – ο Μητσοτάκης – τη Νέα Δημοκρατία, και τη χώρα. Κι

επειδή δεν είναι πλέον μέλος του κόμματος, διότι ο Κυριάκος τον διέγραψε έπειτα από μια θυελλώδη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όταν ο Σαλμάς άφησε βαριά υπονοούμενα εις βάρος του, άρα δεν μπορεί να οργανώσει εσωτερικό… αντι-κίνημα, αποφάσισε να φτιάξει δικό του μαγαζί. Το λέει παντού, τον παροτρύνουν και οι διάφοροι γύρω γύρω, που τα δικά τους εγχειρήματα δεν είχαν επιτυχία (τι κάνει τον Μάριο να πιστεύει ότι το δικό του θα έχει, άγνωστο…), τέλος πάντων, θέλει να το ιδρύσει το κόμμα. Αλλά στην πορεία για το μεγάλο άλμα λέει πράγματα τα οποία σηκώνουν μέχρι και… παρεξήγηση, όπως λ.χ. ότι υπουργοί τοποθετούνται στην κυβέρνηση από τους ολιγάρχες.

Θα μου πεις, τώρα, κινδυνεύει ο Μητσοτάκης από το (πιθανό) κόμμα Σαλμά, ακόμη κι αν συμπορευτεί μαζί του ο Νίκος «γέροντα η ευχή» Νικολόπουλος; Οχι, δεν κινδυνεύει. Αλλά τσίμπα ο ένας από δω, τσίμπα ο άλλος από εκεί, στη φάση που βρίσκεται η κυβέρνηση, δεν είναι και κάτι που μπορεί να αμελήσει…