Σταύρος Νταϊφάς: Στρατιώτης και στρατηγός

«Είμαι από το 1945 οπαδός του Ολυμπιακού. Προσφέρω ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες μου. Σας επισημαίνω ότι άρχισε ήδη να πνέει άνεμος αλλαγής. Θα επιχειρηθεί κάθαρση προς όλες τις κατευθύνσεις.

Πρέπει να συμβαδίζουμε με τα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά πρότυπα. Οσοι μας ακολουθήσουν σ’ αυτήν την προσπάθεια, θα κερδίσουν πολλά.

Ο φίλαθλος πληρώνει για να παρακολουθήσει καλό θέαμα. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν εσείς οι παίκτες ανταποκριθείτε στην υψηλή σας αποστολή.

(…)

Ζητώ τη συμπαράστασή σας

και τη βοήθειά σας, για να πετύχουμε στο επίπονο έργο μας».

Ετσι συστήθηκε ο Σταύρος Νταϊφάς στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, στις 25 Ιουλίου του 1979.

Λίγα 24ωρα νωρίτερα, το βράδυ της 13ης Ιουλίου 1979, ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, Ηρακλής Τσιτσαλής ανακοίνωνε ότι «ο όμιλος των εφοπλιστών Σταύρου Νταϊφά (όλοι μέλη του Ολυμπιακού), χθες πρώτη ημέρα δημόσιας εγγραφής, προέβησαν στην αγορά μετοχών της ΠΑΕ ύψους 61.000.000 δραχμών, ενώ ποσό 1.000.000 δραχμών περίπου καλύφθηκε από φιλάθλους και μέλη του Ολυμπιακού. Υστερα απ’ αυτό η διοίκηση της ΠΑΕ περιέρχεται στον όμιλο εφοπλιστών του κ. Σταύρου Νταϊφά».

Αφιέρωσε τη ζωή, την περιουσία και το πάθος του για να οδηγήσει την αγαπημένη του ομάδα σε μια νέα εποχή δόξας, τίτλων και ευρωπαϊκών ονείρων

Η νύφη περιμένει

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες που δείχνουν τη σχέση του Σταύρου Νταϊφά με τον Ολυμπιακό είναι του ίδιου του τού γάμου. Κατά μία διαβολική σύμπτωση την ίδια ημέρα που είχε προγραμματιστεί ο γάμος του, είχε προγραμματιστεί και η αναμέτρηση Ολυμπιακός – ΑΕΚ. Ηταν 12 Ιουνίου του 1960. Οπως αφηγείται ο ίδιος ο Σταύρος Νταϊφάς, η νύφη έφτασε στην εκκλησία στις 21:00 όμως εκείνος δεν ήταν εκεί. Εφτασε μισή ώρα αργότερα εμφανώς κατσουφιασμένος. Οταν τον ρώτησαν οι φίλοι του τι συνέβη και γιατί ήταν έτσι, απάντησε:

«Μα ξέρεις, τι είναι να παίζεις την ΑΕΚ μονότερμα και να χάνεις; Αντε να βρεις το κέφι να παντρευτείς».

Στα στέκια των Ολυμπιακών

Κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ο Νταϊφάς ήθελε πάντα να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των φιλάθλων. Πήγαινε σε καφενεία όπου σύχναζαν φίλαθλοι του Ολυμπιακού και φυσικά στο γήπεδο.

«Είναι η μόνη ευχαρίστηση που μου προσφέρει η ανάμειξή μου στον Ολυμπιακό. Μ’ αρέσει να συζητάω με τον κόσμο του Ολυμπιακού, ν’ ακούω απόψεις για την ομάδα. Πολλές φορές στο γήπεδο πηγαίνω και κάθομαι μαζί τους στην εξέδρα… Είναι αλήθεια πως μερικές φορές πικραίνομαι από μερικούς αχάριστους που δεν αναγνωρίζουν ότι προσπαθώ να κάνω έργο. Πιστεύω, όμως, έτσι κι αλλιώς στην κριτική. Μόνο που τη θέλω στα ίσια κι αντρίκια, όχι με μπηχτές…».

Επιστροφή στους τίτλους

Το 1979, που ανέλαβε ο Νταϊφάς ήταν ένα κομβικό σημείο στην ιστορία του Ολυμπιακού. Η σεζόν που θα ξεκινούσε θα ήταν η πρώτη του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, ενώ είχαν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια από την τελευταία κατάκτηση πρωταθλήματος και τους τρεις συνεχόμενους τίτλους της ομάδας του Νίκου Γουλανδρή.

Οι προσπάθειες του Σταύρου Νταϊφά απέδωσαν από την πρώτη κιόλας χρονιά στο τιμόνι της ομάδας. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα και τέθηκαν οι βάσεις μιας ομάδας ευρωπαϊκών προτύπων, η οποία τελικά θα κατακτούσε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα και ένα κύπελο (1980, 1981, 1982, 1983).

Τη σφραγίδα τους στην ομάδα, με την προπονητική και γενικότερη ποδοσφαιρική τους φιλοσοφία, άφησαν ο Καζιμίρ Γκόρσκι, κορυφαία προσωπικότητα του πολωνικού ποδοσφαίρου, που οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1980, το 1981 και το 1983, και ο Αλκέτας Παναγούλιας με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1982.

Ελληνικό στοιχείο

Μία από τις βασικές προτεραιότητες του Σταύρου Νταϊφά ήταν η τόνωση του ελληνικού στοιχείου της ομάδας μέσα από μεταγραφές νέων ελλήνων ποδοσφαιριστών αλλά και την περαιτέρω αξιοποίηση ταλαντούχων ποδοσφαιριστών που ήδη φορούσαν τα ερυθρόλευκα. Ετσι τα χρόνια αυτά του Νταϊφά, την ομάδα του Ολυμπιακού, μία από τις  κορυφαίες στην ιστορία του, συνέθεσαν έλληνες παίκτες όπως οι Σαργκάνης, Βαμβακούλας, Λεμονής, Ξανθόπουλος, Μίχος, Περσίας, Μητρόπουλος και φυσικά ο Νίκος Αναστόπουλος. Μέλη της ομάδας εκείνης υπήρξαν και οι Μάικ Γαλάκος και Γιάννης Κυράστας, που αποχώρησαν το 1981 για τον αιώνιο αντίπαλο, Παναθηναϊκό.

Ηταν πάντα κοντά στους παίκτες, δεν αποτελούσε «αόρατη αρχή», ήταν ένας γνήσιος Ολυμπιακός. Εδώ με τους Τσαλουχίδη και Ταληκριάδη το 1992 – έναν χρόνο πριν παραδώσει τις τύχες της ομάδας στον Σωκράτη Κόκκαλη

Μιλτιάδης Μαρινάκης

Σημαντική συμβολή στο χτίσιμο του Ολυμπιακού της εποχής Νταϊφά είχε ο εφοπλιστής Μιλτιάδης Μαρινάκης, πατέρας του σημερινού προέδρου του Ολυμπιακού. Ηταν μέσα στην ομάδα των εφοπλιστών που αποφάσισαν να επενδύσουν στον Ολυμπιακό και το πόσο αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους ήταν ο Ολυμπιακός προκύπτει και από το γεγονός ότι ακόμα και σε συναντήσεις τους που δεν αφορούσαν το ποδόσφαιρο, προέκυπταν ειδήσεις ερυθρόλευκου ενδιαφέροντος.

Γράφουν «ΤΑ ΝΕΑ» της 10ης Δεκεμβρίου 1979:

«“Θα πάρουμε τον Αναστόπουλο – αν τον παραχωρήσει ο Πανιώνιος – και θα φτιάξουμε τον Ολυμπιακό την πρώτη ελληνική ομάδα, έναντι οποιασδήποτε οικονομικής θυσίας”».

Την κατηγορηματική αυτή επαναβεβαίωση έκανε προχθές το βράδυ ο κ. Σταύρος Νταϊφάς στον κ. Μιλτ. Μαρινάκη, συνάδελφό του στον εφοπλισμό και από τους βασικούς μετόχους του πειραϊκού συλλόγου, αμέσως μετά το τέλος του γεύματος που παρέθεσαν οι Ελληνες εφοπλιστές στον υπουργό Συντονισμού».

Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης δεν περιορίστηκε όμως στον ρόλο του επενδυτή. Είχε άμεση εμπλοκή στα ποδοσφαιρικά.  «Σύνδεσμος μεταξύ παικτών και διοίκησης» και «διοικητικό αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού» τον ξεχωρίζουν οι ρεπόρτερ της εποχής. Μάλιστα είχε καθοριστικό ρόλο στη μεταγραφή του Νίκου Βαμβακούλα από τον Γ.Σ Λαυρεωτικής το καλοκαίρι του 1977.

Ο Βαμβακούλας είχε δηλώσει το 1981 στο περιοδικό «ΟΜΑΔΑ»: «Ο προπονητής μου στη Λαυρεωτική Θανάσης Μαχούτης, οικοδόμος στο επάγγελμα, είχε κτίσει το σπίτι του κ. Μαρινάκη, συμβούλου τότε του Ολυμπιακού. Ο Θανάσης τον έφερε δυο – τρεις φορές στο γήπεδο…». Ετσι ο Μιλτιάδης Μαρινάκης εντόπισε τον Βαμβακούλα και φρόντισε να τον ντύσει στα ερυθρόλευκα

Η τραγωδία της Θύρας 7

Η εποχή Νταϊφά χαρακτηρίστηκε από μεγάλους θριάμβους αλλά σφραγίστηκε και από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία της ομάδας και του ελληνικού αθλητισμού, την τραγωδία της Θύρας 7, στις 8 Φεβρουαρίου 1981, όταν 21 φίλαθλοι, θεατές του ποδοσφαιρικού αγώνα Ολυμπιακός – ΑΕΚ, ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου κατά την έξοδό τους από το γήπεδο.

Ο Σταύρος Νταϊφάς από τις πρώτες ώρες βρέθηκε στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου κατέφθαναν ασθενοφόρα με νεκρούς και τραυματίες και συνέρρεαν εκατοντάδες άνθρωποι αναζητώντας την τύχη των δικών τους.

Την επομένη ο Νταϊφάς θα δήλωνε: «Δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό μου πώς τόσο μεγάλο κακό έγινε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Νέοι άνθρωποι, μικρά παιδιά έχασαν τη ζωή τους δίχως αφορμή, μέσα σε μερικά λεπτά. Αυτό που είδα το βράδυ της Κυριακής στο νοσοκομείο δεν περιγράφεται. Από το ένα μέρος οι νεκροί με την αγωνία του μαρτυρικού τους θανάτου αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους και από το άλλο οι τραυματίες, σχημάτιζαν μια εικόνα που ξεπέρασε σε φρικαλεότητα στιγμές που έζησα στον πόλεμο του ’40». Την ίδια ημέρα η διοίκηση του Ολυμπιακού ανακήρυσσε την 8η Φεβρουαρίου ως ημέρα πένθους για την ομάδα.

Κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ήθελε πάντα να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των φιλάθλων. Πήγαινε σε καφενεία όπου σύχναζαν φίλαθλοι του Ολυμπιακού και φυσικά στο γήπεδο

Πάντα δίπλα

Η πρώτη θητεία του Σταύρου Νταΐφά διήρκεσε από το 1979 ως το καλοκαίρι του 1985. Ανέλαβε πάλι τα ηνία από το καλοκαίρι του 1986 ως τον Νοέμβριο του 1987 και επέστρεψε σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ομάδας. Ξανάγινε πρόεδρος μετά τις θητείες Κοσκωτά και Σαλιαρέλη, αναλαμβάνοντας από τα μέσα του 1992 ως τα μέσα 1993 όταν και παρέδωσε την ιδιοκτησία και ηγεσία της ομάδας στον Σωκράτη Κόκκαλη. Παρών στις εξελίξεις ήταν και το 2010 όταν νέος ιδιοκτήτης και ηγέτης του Ολυμπιακού ανέλαβε ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Ο Σταύρος Νταΐφάς ήταν στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας, μέχρι το τέλος της ζωής του, σε ηλικία 87 ετών, το 2014, κάνοντας πράξη αυτό που είχε δηλώσει τον Οκτώβριο του 1981: «Θα φύγω (…) όταν θα ‘μαι σίγουρος πως ο Ολυμπιακός μπορεί να σταθεί όρθιος και χωρίς εμένα. Τότε, θα γυρίσω στη θέση μου στην εξέδρα. Τη θέση που καθόμουνα τόσα χρόνια μαζί με όλους τους άλλους Ολυμπιακούς».