«Σημασία έχει να παίρνεις θέση στα πράγματα»

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης αποτελεί τη νέα προσθήκη στο καστ του «Ναυαγίου», της επιτυχημένης δραματικής σειράς του Mega. Ο γνωστός ηθοποιός έρχεται να υποδυθεί τον ρόλο του Παύλου Ξενάτου, ενός έμπειρου δικηγόρου με δημοκρατικές πεποιθήσεις και πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του, ο οποίος θα αναλάβει την εκπροσώπηση των θυμάτων του ναυαγίου στη δίκη του «Φοίνιξ» που πλησιάζει.

Με σοβαρότητα και δυναμισμό, θα προσπαθήσει να συντονίσει τους ενάγοντες, να συμβιβάσει τις

διαφορές των θυμάτων και να βρει κρυφούς συμμάχους, φέρνοντας στο φως στοιχεία απέναντι στον δαιμόνιο αντίδικο Μιλτιάδη Παντελίδη (Γεράσιμο Σκιαδαρέση). Η ιστορία του ρόλου θα εκκινήσει την επόμενη εβδομάδα και με αυτή την αφορμή ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης μίλησε στο «ΝΣυν».

Τον ρόλο σας πώς τον χειριστήκατε;

Τον αντιμετώπισα ως έναν ήρωα που υπερασπίζεται το δίκαιο, με ιδανικά. Εχει πολύ ενδιαφέρον διότι αναφερόμαστε σε μια δύσκολη εποχή όπου τα πολιτικά πράγματα είναι πάρα πολύ ζόρικα. Ο Παύλος Ξενάτος έρχεται να βρεθεί απέναντι στο καθεστώς, στο σύστημα. Μου θυμίζει χαρακτήρες, προσωπικότητες, όπως ο Σαρτζετάκης, μια μεγάλη και σπουδαία φυσιογνωμία εκείνης της εποχής που ήταν και μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή ο Λυκουρέζος. Είναι άνθρωποι οι οποίοι πέραν του ότι είναι γνώστες και επιστήμονες, υπερασπίζονται το δίκαιο με κάθε κόστος. Ισως και ο ήρωας που υποδύομαι να την πληρώσει. Οπότε, κατά κάποιον τρόπο, όταν παίρνεις μια θέση στα πράγματα, υπάρχει μια αντίθεση και ένα κόστος. Σημασία όμως έχει να την έχεις πάρει αυτή τη θέση, και ο ήρωάς μου αυτό κάνει. Παίρνει μια θέση και μάλιστα σε μια δύσκολη στιγμή, όπου θα μπορούσαν οι μάρτυρες να τον βοηθήσουν περισσότερο, διαπιστώνει τις παγίδες που βάζει η αντίπαλη πλευρά και προσπαθεί να παίξει στα ίσια το παιχνίδι και όχι βρώμικα.

Ψάξατε καθόλου για την πραγματική δίκη εκείνης της εποχής για να αντλήσετε έμπνευση;

Είδα κάποια στοιχεία, τα οποία δεν ήταν πάρα πολύ βοηθητικά. Οταν έχουμε να κάνουμε με τη μυθοπλασία πρέπει να ακολουθηθεί το σενάριο. Θυμάμαι την ατάκα του κυρίου Γαβρά όταν κάναμε την ταινία «Ενήλικοι στο δωμάτιο» και υποδυόμουν τον Αλέξη Τσίπρα, μου έλεγε «μην αγχώνεσαι. Τους ξέρεις αυτούς καλά, τους έχεις ζήσει. Είναι δίπλα σου. Ακόμα ζούνε». Βέβαια, το περιστατικό στο «Φοίνιξ» είναι πολύ παλιό, αλλά η βάση και η ουσία δεν αλλάζουν. Αν παρατηρήσει κανείς τέτοιες δίκες και γεγονότα, βλέπουμε ότι υπάρχει πάντα η προσπάθεια συγκάλυψης. Το βλέπουμε και πρόσφατα με τα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας και πάλι με τα τρομερά δυστυχήματα γιατί προφανώς ο ένας καλύπτει τον άλλον. Δεν φταίει ποτέ μόνο ο ένας, οπότε ο ένας προσπαθεί να σώσει το τομάρι τού άλλου και πάει λέγοντας η κατάσταση. Είναι πολύ δύσκολο να τιμωρηθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Δεν έχουμε ένα τέτοιο σύστημα στην Ελλάδα δικαστικό, σε αντίθεση με άλλες χώρες. Εμείς δεν έχουμε τιμωρητικό σύστημα. Εχουμε σωφρονιστικό και νομίζω ότι με τον νέο ποινικό κώδικα που συζητείται τώρα η προσπάθεια, χωρίς να είμαι ειδικός, είναι κάπως να υπάρχει αυτό το τιμωρητικό σύστημα.

Σε αυτή τη μάχη του καλού με το κακό, θεωρείται ότι το καλό κερδίζει στο τέλος;

Δεν ξέρω. Πάντως το κακό, όσα κεφάλια και να έχει, εμφανίζεται πάλι. Είναι λίγο στη φύση την ανθρώπινη, κατά κάποιον τρόπο, να προσπαθεί κάποιος να επιβιώσει από όλη αυτή την ιστορία, να ανέλθει. Δεν ξέρω αν κερδίζει το καλό. Εγώ που έχω παρακολουθήσει και έχω εμπλακεί κατά κάποιον τρόπο σε δικαστικές περιπέτειες, δεν έχω απάντηση. Το μόνο που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό που συμβαίνει και να το επικοινωνούμε. Τώρα ποιος θα το ακούσει εν τέλει, δεν το ξέρω, κι αν αυτό χαθεί στη λήθη της μνήμης και του χρόνου. Ισως έτσι κάποιος να παραδειγματιστεί από την πλευρά του κακού.

Είστε ένας ηθοποιός που παίζει συχνά στην τηλεόραση, την τιμάτε.

Με τιμά κι εκείνη. Δεν έχω τέτοια θέματα. Είμαι στην τηλεόραση 25 χρόνια. Λίγο-λίγο, σιγά-σιγά, με μικρούς ρόλους, περάσματα. Στην τηλεόραση μου αρέσει σαν διαδικασία το γύρισμα. Εχω κάνει αρκετά πράγματα, διαφορετικά. Δραματικές σειρές, καθημερινές, κωμικές, κοινωνικές. Μπήκα σε αυτή τη δουλειά πολύ μικρός, οπότε έχω εμπλακεί με πάρα πολλά πράγματα και δεν είχα ίσως τα στερεότυπα κάποιων άλλων φίλων συναδέλφων. Μου άρεσε να εξερευνώ και το θέατρο, να πηγαίνω παντού. Είχα βέβαια και την ευκαιρία. Το να παίξω από τον ρόλο του Ζουζουνέλ στο «Σόι» μέχρι του Τσίπρα σε ταινία του Γαβρά είναι εκατομμύρια μίλια μακριά σαν απόσταση αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον ότι κάποιος άνθρωπος σε έχει κάπως οραματιστεί κι εσύ μπαίνεις στο δικό του όραμα. Μου αρέσει η τηλεόραση. Είναι διαφορετική απ’ το θέατρο. Τελείως διαφορετική.