Ψεκασμοί εκ των ένδον

Ακούω ότι έχει γεμίσει ο τόπος με ψέκες – ναι, αλλά αυτό δεν αποτελεί είδηση. Πάντα έτσι ήταν, απλώς τώρα το πράγμα έγινε πιο θεαματικό. Δες και δίπλα: προχθές ο Τούρκος που έριξε γροθιά σε αρχηγό κόμματος της αντιπολίτευσης στην Πόλη, αποδείχτηκε πως είκοσι χρόνια πριν είχε σκοτώσει δύο από τα παιδιά του και όταν συνελήφθη δήλωσε περήφανα πως «είναι απόγονος των Οθωμανών». Σιγά το πράγμα – πού, δηλαδή, να ήτανε και απόγονος γλαφυρών Ελλήνων, ή να δήλωνε, επιπλέον όπως δηλώνουν μερικοί με μουλωχτή αυταρέσκεια: «Είμαι και από αριστερή οικογένεια».

Δηλαδή αν είσαι από δεξιά οικογένεια, από κεντρώα, από βασιλόφρονες ή από κάποια ποικιλία ακραίων (ΟΠΛΑτζήδων, ή δωσιλόγων) τι σημαίνει; Οτι οφείλεις να συνεχίσεις την οικογενειακή παράδοση και με ποια έννοια – ειδικά αν η οικογένεια ήταν (κατά λάθος, μάλλον) αριστερή, πώς διαιωνίζεις την οικογενειακή παράδοση όταν η Αριστερά μισεί την οικογένεια;

Παράνοια. Κι εγώ που είχα μητέρα βασιλόφρονα και μπαμπά κομμουνιστή τι πρέπει να κάνω; Να περιπέσω σε βαθύ διπολισμό, ή να ψηφίζω τον Λεβέντη και τους Κεντρώους; Το πιο ωραίο βέβαια και το πιο αντιπροσωπευτικό της εν γένει κατάστασης είναι αυτός ο τούρκος παιδοκτόνος και κατσαπλιάς που ωστόσο επέκρινε το πολιτικό τουρκικό σύστημα – βλέπεις ακόμα και οι φονιάδες μπορούν να έχουν άποψη σε βαθμό που να χαστουκίζουν και αρχηγούς κομμάτων. Ολοι έχουμε άποψη, κι όσοι μπορούμε κατακλέβουμε την Εφορία και μετά διαδηλώνουμε ζητώντας δικαιοσύνη. Προπαντός δικαιοσύνη ακόμα και κυρίως εκείνοι που αρνούνται την αξιολόγηση, που παίρνουν μαύρα, ή που παρκάρουν πάνω στα μπαλκόνια.

Αυτό είναι το προνόμιο που προσφέρει η πολιτική σε κάθε πικραμένο: να κάνει κριτική ενώ είναι εντελώς παράνομος, άσχετος, φανατικός, ή ψέκας. Να κάνει κριτική και να αισθάνεται αλαζονικά ανώτερος – ακόμα και οι παιδοκτόνοι, σαν τον Τούρκο, έχουν την αίσθηση ότι η ζωή τούς αδίκησε, ότι το σύστημα τούς αδίκησε, ότι όλοι είναι εναντίον τους, πως οι πάντες συνωμοτούν εις βάρος τους και πρέπει τώρα αυτοί να πάρουν εκδίκηση. Το θέμα είναι ταξικό, είναι τοξικό, και πάντα φταίνε οι άλλοι, το κισμέτ, ή κάποιο αφηρημένο απαρέμφατο.

Πάντως ο τύπος δηλώνει περήφανα ότι είναι απόγονος Οθωμανών – αυτό πάλι; Να δήλωνε προοδευτικός, να το καταλάβω, είναι κάτι σαν μια αξία από μόνο του, τουλάχιστον γι’ αυτόν που το λέει και καμαρώνει όντας σε πλήρη και ένδοξη αυτάρκεια. (Και ίσως και από φημισμένη αριστερή οικογένεια). Αλλά τι σημαίνει Οθωμανός – ένας που θέλει να επιβάλλει το οθωμανικό δίκαιο; Κι όχι βέβαια ότι δεν θα έβρισκε ένθερμους και δημόσιους υποστηρικτές στην Ευρώπη έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, τόσο ξεφωνημένα και αδιάκριτα, αλλά στο μυαλό του υπερέχει το Οθωμανός του παιδοκτόνου, ή του δολοφόνου, ή πως, ό,τι και να ‘σαι, είσαι αθώος και ανώτερος παντός, επειδή είσαι μουσουλμάνος, Τούρκος, χριστιανός, ή Χάρε Κρίσνα.

Εν προκειμένω είναι το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» α λα Τούρκα. Αλλοι πιστεύουν στην ανωτερότητά τους για άλλους λόγους, ιδεολογικούς – γενικώς ο καθείς ψάχνει να βρει κάτι που να τον κάνει να νιώθει ανώτερος και να τον αθωώνει για όλες τις άλλες αμαρτίες κι επιλογές του, μια παράλληλη αυτοεικόνα αντάρτη, αρχάγγελου της κάθαρσης, Ροβεσπιέρου, ή Μαμάς Τερέζας. Δίκαιου ανθρώπου που αγαπάει τους ανθρώπους (όπως ο Μπισμπίκης) και που θέλει δικαιοσύνη, τον ήλιο τον νοητό της δικαιοσύνης, κυρίως, όμως, για τους άλλους. Ο νοητός, αν εφαρμοστεί σε εμάς, είναι ανόητος.

Εδώ βρήκανε οστά εκτελεσθέντων έξω από το Γεντί Κουλέ που τουφεκίστηκαν γιατί είχαν κάνει άγρια εγκλήματα (και αφού δικάστηκαν κανονικά, προηγουμένως) και τώρα, αναδρομικά, πάνε κάποιοι να τους ηρωοποιήσουν με το ζόρι (Αλβανό Ακίνδυνο, Πατσιά, Γουσόπουλο, Παπαγεωργίου κ.ά.) – μην παραθέσουμε πάλι τα πρακτικά από τη δίκη της ΟΠΛΑ και ξύνουμε πληγές. Αλλά, βλέπει, κανείς, το ακατανόητο, ότι δηλαδή κάποιοι νιώθουν ανώτεροι για ομοϊδεάτες τους, ασχέτως τι έχουν εκείνοι διαπράξει, επειδή είναι Οθωμανοί, ιδεολόγοι, ή οπαδοί μιας αίρεσης του Κονγκό. Η υποτιθέμενη ιδεολογία τούς αθωώνει ακόμα και αν έχουν καθαρίσει τη μάνα τους, όπως ο Τούρκος τα παιδιά του;

Και για ποιους ηρωικούς εκτελεσθέντες μιλούμε όταν ο Ηλίας Πετρόπουλος, ΕΠΟΝίτης στον Εμφύλιο, στο βιβλίο του «Πτώματα, πτώματα, πτώματα» γράφει στη σελ. 45, για τη «μεγάλη σφαγή της Θεσσαλονίκης»: «Γιατί στη Θεσσαλονίκη, την τελευταία βδομάδα του ’44 (δηλαδή ενώ οι Γερμανοί βρισκόντουσαν ακόμα στην πόλη) ο ΕΛΑΣ καθάρισε μερικές χιλιάδες ανθρώπους…». (Ασε το τι έγινε στην Αρναία ή στο Κιλκίς).

Προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε αυτά, αλλά μερικοί έχουν την ψύχωση να ζουν μονίμως στον Εμφύλιο – σε κάθε περίπτωση κατατρέχει κάποιους η μανία της αναδρομικής αθώωσης διαφόρων, άσχετα αν ο γάλλος συγγραφέας λέει: «Η παλαιότητα δεν κάνει λιγότερο ειδεχθή την πράξη». Κι ανεξάρτητα απ’ αυτά οι ψεκασμοί φαίνεται να έχουν αφήσει σημάδια στο κοινωνικό σώμα – αλλά και ιστορικά, πριν απ’ τα φλιτ, υπήρχε πάντα η ίδια ποσόστωση επηρεασμένων. Αρα οι ψεκασμοί μάλλον δεν γίνονται ουρανόθεν, παρά μάλλον είναι εγγενείς και αυτοάνοσοι. Γίνονται εκ των ένδον. Υπάρχει ατομική αυτάρκεια. Ανέκαθεν.