Οδοκαθαριστές στον καύσωνα

Στην οικοδομή απέναντι οι τεχνίτες δουλεύουν κανονικά. Λίγο πιο πέρα, στο υπό κατασκευή κτίριο γραφείων, οι εργάτες ρίχνουν μπετά και στον γερανό που μεταφέρει υλικά βρίσκεται κανονικά στη θέση του, 30 μέτρα πάνω από τη γη στο λιοπύρι, ο χειριστής του. Οι οδοκαθαριστές του δήμου, οι κυρίες και οι κύριοι που με μια σκούπα στο χέρι καθαρίζουν τους δρόμους του προαστίου, επίσης κανονικά στη θέση τους. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δημιουργούν τις ίδιες συνθήκες αυξημένου κυκλοφοριακού φόρτου που υπήρχαν και τις προηγούμενες μέρες. Αυτοί πήγαν – και σωστά

– κανονικά στη δουλειά τους, παρά το γεγονός ότι το Δημόσιο φρόντισε να μην έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους γιατί «ρωμαλέοι» δήμαρχοι, με την κυβέρνηση να σιγοντάρει, αποφάσισαν με το έτσι θέλω μονομερώς να κλείσουν τα σχολεία.

Μπορούσαν να μην πάνε; Φυσικά και όχι. Το ξέρουν όσοι έχουν δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα. Στα σπίτια Τρίτη βράδυ στήθηκαν οικογενειακά συμβούλια με τη συμμετοχή του παππού και της γιαγιάς από αυτά που προκαλεί το απρόβλεπτο ελληνικό κράτος που υποτίθεται ότι έχει εθνική πολιτική για το δημογραφικό και την υπογεννητικότητα.

Και αυτό έγινε λίγες μέρες μετά το επίσης παράλογο κλείσιμο σχολείων και παιδικών σταθμών, δημόσιων και ιδιωτικών, για να γίνουν λέει εκλογές, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι εκλογικά τμήματα. Προφανώς όλα αυτά είναι για γέλια και για κλάματα. Δεν συνάδουν με μια κυβέρνηση που δηλώνει εκσυγχρονιστική.

Κοντολογίς, αυτοί που θα έπρεπε να προστατευτούν, αν δεχτούμε ότι οι συνθήκες είναι επικίνδυνες για την υγεία – και για αυτό υπάρχουν ειδικοί να το πουν – δεν προστατεύονται. Ποιοι προστατεύονται; Γενικώς και αορίστως οι εργαζόμενοι του Δημοσίου. Ή, πιο σωστά, οι εργαζόμενοι γραφείου του Ελληνικού Δημοσίου.

Οποιος ανήκει σε αυτή την κατηγορία, μπορεί χωρίς επίπτωση να μην πάει στο γραφείο του και να «δουλέψει» (γιατί όχι από μια παραλία ή εξοχικό) μέσω τηλεργασίας. Μπορεί επίσης είτε να κάνει χρήση ειδικής (άγνωστο ποια είναι αυτή) άδειας, είτε να έχει ευέλικτο ωράριο προσέλευσης και αποχώρησης. Αν τώρα είναι στους «άτυχους» και παρά το γεγονός ότι έχει καταφέρει να κάνει πράξη το όνειρο κάθε Ελληνα και δουλεύει στο Δημόσιο, αλλά παρέχει την εργασία του σε εξωτερικούς χώρους, όπως οι οδοκαθαριστές, την πάτησε.

Θα πρέπει να πάει κανονικά στη δουλειά του. Του συστήνεται να κάνει χρήση των προβλεπόμενων μέσων και να αποφύγει την εργασία τις ώρες αιχμής του καύσωνα. Αλλά ο δρόμος θα καθαριστεί. Σε αντιδιαστολή, όποιος επίσης δημόσιος υπάλληλος δουλεύει σε γραφείο, παρά την εδώ και χρόνια ύπαρξη κλιματιστικών, όχι μόνο δεν χρειάζεται να προσέλθει στην εργασία του, αλλά μπορεί να κάνει γενικώς ό,τι θέλει. Να δουλέψει ή να μη δουλέψει.

Ολη αυτή η συζήτηση έχει να κάνει σε απόλυτο βαθμό με τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε κανονική χώρα, ανταγωνιστική, με υψηλή παραγωγικότητα, αν δεν συμφωνήσουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας θα τρέξει το «κάρο της παραγωγής» και το Δημόσιο θα ανοίγει τον δρόμο για να περάσει το «κάρο». Οτι το Δημόσιο, το οποίο χρηματοδοτείται κυρίως από τους φόρους του ιδιωτικού τομέα, θα εξασφαλίζει ότι θα λειτουργεί όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί ο «χρηματοδότης».