Ο Μίκης και το ΚΚΕ

06:02 6/6/2025 - Πηγή: Τα Νεα

«Την ώρα των απολογισμών σβήνουν από το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “μεγάλα μεγέθη”. Ετσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για τον λόγο αυτόν θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής» έγραφε το 2020 σε επιστολή που άφησε στον γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η σχέση του μεγάλου δημιουργού με την Αριστερά και ειδικότερα με το ΚΚΕ πέρασε στην πολυκύμαντη πορεία του από πολλές φουρτούνες και σκαμπανεβάσματα. Την ώρα όμως του τελικού λογαριασμού οι λέξεις συνόψισαν και τη στάση του Μίκη. Το ΚΚΕ φρόντισε εξαιρετικά την τελευταία του έξοδο. Συνέδεσε την απώλεια και την απουσία του με το σύνολο της πολιτικής του στάσης. Από τις μάχες των Δεκεμβριανών το 1944 ή πολύ μετά, στα Ιουλιανά, μέχρι τα λαϊκά και έντεχνα τραγούδια του που εμψύχωσαν το φρόνημα ενός λαού. Δεν υπήρξε άλλος δημιουργός που να πέρασε την Ιστορία στα τραγούδια του και στις συνθέσεις του. Το έτος που διανύουμε ο Μίκης θα γινόταν εκατό. Μπορεί να συνέχιζε από την οδό Επιφανούς στο σπίτι του να παρενέβαινε στα δημόσια πράγματα συχνά με αντιφάσεις ή με οξύτητα. Μπορεί να περνούσαν πολιτικοί και φίλοι του να τον έβλεπαν ή εκείνος να σκάρωνε κείμενα ή στίχους. Ο Μίκης των τελευταίων χρόνων υπήρξε γλυκός και ταυτόχρονα πιο συμπεριληπτικός. Η αίσθηση και μόνο της παρουσίας ενός μεγάλου Ελληνα του 20ού αιώνα στα δημόσια πράγματα διαμόρφωνε όρους ισορροπιών ακόμα και μέσα από δικές του επιλογές που ξένιζαν. Ηταν ο… επι-Μίκης όπως τον έλεγε ο αγαπημένος του φίλος Μποστ. Πανύψηλος, αμφίθυμος, λυρικός αλλά και σκληρός. Ο άνθρωπος που με τον Χατζιδάκι άλλαξαν το ελληνικό τραγούδι. Ενας από αυτούς – ίσως ο βασικός – που έφερε τους ποιητές στα χείλη του απλού λαϊκού ανθρώπου. Θα τα θυμηθούμε όλα αυτά τώρα που το ΚΚΕ οργανώνει μια μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο στις 25 Ιουνίου με τίτλο «Κοντά σας όλη μου η ζωή». Μέσα από τα πολλά τραγούδια του ο Μίκης θα επανέλθει με το έργο του και θα ηχήσουν αυτά στον ουρανό της Αθήνας. Σήμερα, σε μια συνθήκη ενάμισι κόμματος, ερημιάς στο τοπίου στα κεντροαριστερά, σφαγής στη Γάζα από το κράτος του Ισραήλ και στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου πολέμου με αφορμή την Ουκρανία, ο Μίκης σίγουρα δεν θα καθόταν στα αβγά του. Ούτε θα καθόταν σιωπηρός. Ούτε θα έλεγε εκείνες τις στερεοτυπικές φράσεις ότι ο καλλιτέχνης «μιλάει μέσα από το έργο του». Μα το έργο του καλλιτέχνη συχνά ή και πάντα είναι η θέση του. Και ο Μίκης άφησε πίσω του και έργο θεωρητικό, πέραν της μουσικής του. Και όλα αυτά συγκροτούσαν το δικό του φαινόμενο. Αυτό που το ΚΚΕ ξέρει να υπενθυμίζει.