Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής είναι ένας από τους «Κάτω απ’ τ’ αστέρια»

Μετά τη διεθνή τους περιοδεία σε Λονδίνο και Άμστερνταμ, τα δεκάδες sold out σε παραστάσεις στην Αθήνα και την Περιφέρεια, τις διθυραμβικές κριτικές και την μεγάλη αγάπη του κοινού, «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, με τη Λίλα Μπακλέση και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, επιστρέφουν για τέταρτη χρονιά, για να παρουσιάσουν στο ελληνικό κοινό, τον μεγάλο, αγνό και εφηβικό τους έρωτα. Αυτή τη φορά στο Σύγχρονο Θέατρο κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Η ιστορία

του έργου τοποθετείται στα τέλη των 80ς, αρχές των 90ς στην ελληνική επαρχία, σε μια πόλη νησιού. Η Μένια και ο Νικολής πάνε μαζί σχολείο, γίνονται αχώριστοι, ονειρεύονται, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται «για πάντα». Αλλά τα χρόνια περνούν και η πραγματικότητα – όπως συνηθίζει – επιβάλλει τον εαυτό της. Οι δύο ήρωες όμως ποτέ δεν παύουν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο. Παρά τις επιλογές που έχουν κάνει στις ζωές τους, ανάμεσά τους, εξακολουθεί να καίει μια πυρκαγιά άγρια.

Αυτή είναι η τελική αναμέτρηση ενός μεγάλου εγκλωβισμένου έρωτα. Αυτή είναι η συνάντηση που χρωστούσαν ο ένας στον άλλο. Γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση, γεμάτη τρυφερότητα και απόρριψη, γεμάτη σύγκρουση και νοσταλγία. Αυτή είναι η γλυκόπικρη ιστορία των «κάτω απ’ τ’ αστέρια».

Μια ιστορία αγάπης και ενηλικίωσης, για τις πολύ μεγάλες προσδοκίες και την πολύ σκληρή πραγματικότητα, με φόντο τη μικρή κοινωνία της επαρχίας, τις παραλίες του καλοκαιριού και την ξέγνοιαστη εποχή της αθωότητας.

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τον έρωτα και τον χωρισμό.

Κάτω από τ' αστέρια τι να περιμένουν οι θεατές από την παράσταση πλέον;

Τίποτα λιγότερο η περισσότερο θαρρώ απ’ ότι θα περίμενε κάποιος και στην πρώτη μας σεζόν. Επενδύσαμε εξ’ αρχής στην αλήθεια της στιγμής, στην αδιαπραγμάτευτη επί σκηνής επικοινωνία, στις εμπνεύσεις μας και στις παρορμήσεις μας. Κι έτσι κρατήσαμε την παράσταση μας ζωντανή και επικίνδυνη και ζωηρή και ζόρικη.

Στην τέταρτη της πλέον σεζόν η παράσταση πόσο έχει εξελιχτεί;

Εξελίχθηκε μαζί μας. Όσο προχωρήσαμε εμείς ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι αλλά και ως φίλοι, τόσο εξελίχθηκε και η παράσταση μας. Και ειδικά επειδή μιλάμε για μια κομβική τετραετία θα έλεγα πως όλοι μας εξελιχθήκαμε πολύ και απότομα.

Πώς προσεγγίζεις τον ρόλο του Νικολή;

Έναν τρόπο ξέρω. Ψάχνοντας μέσα στον εαυτό μου. Έτσι προσέγγισα και τον αγαπημένο μου Νικολή. Αναμοχλεύοντας μέσα μου τις πληγές μου, τα φρικτά μου λάθη, τις αλητείες μου, τους έρωτες μου τους πιο εξοντωτικούς. Μόνο ψάχνοντας σε τέτοιο υλικό θα μπορούσα να είχα βρει το Νικολή.

Ξαναπιάνοντας το έργο και το ρόλο μετά από ενάμιση χρόνο σιωπής στην καραντίνα, τον είδες με άλλο μάτι;

Φυσικά. Όπως και την ίδια τη ζωή μου άλλωστε. Αυτή η πανδημία είναι ένα ιστορικό γεγονός. Κατα τη γνώμη μου, στην ψυχανάλυση του μέλλοντος θα καταγραφεί έχοντας πολλά κοινά στοιχεία τους παγκοσμίους πολέμους του παρελθόντος. Δεν μπορεί κάποιος να μείνει αμετακίνητος. Πόσο μάλλον ως καλλιτέχνης που από θέση οφείλει να είναι ανοιχτός σε κάθε ερέθισμα.

Ως προς τη σκηνοθεσία, ποια γραμμή ακολούθησες μαζί με την Άρτεμη Γρύμπλα και τη Λίλα Μπακλέση;

Ακολουθήσαμε μια κατεύθυνση εντελώς ρεαλιστική με ποιητικές στίξεις και ονειρικά σημεία. Αποφύγαμε τα ευρήματα, τα τερτίπια και γενικώς το σκηνοθετικό «όραμα» οποιουδήποτε είδους. Επενδύσαμε στην απλότητα και τη δύναμη που υπάρχει όταν δύο ερωτευμένοι άνθρωποι διεκδικούν στ’ αλήθεια κάτι ζωτικό ο ένας απ’ τον άλλον.

Για σένα, οι μεγάλοι έρωτες κλείνουν ποτέ τον κύκλο τους; Αυτό το "για πάντα" που λέμε πόσο για πάντα είναι;

Όταν με ένα άνθρωπο έχεις μοιραστεί το σώμα σου, το κρεβάτι, το σπίτι, τα όνειρα, τους φόβους, τις πληγές, τις φιλοδοξίες σου. Όταν έχεις συμπορευτεί για χρόνια μαζί του στα όμορφα και στα άσχημα. Όταν έχεις αγαπήσει έναν άνθρωπο. Αυτό για μένα είναι ήδη κάτι παντοτινό. Με πόσους ανθρώπους θα καταφέρουμε κάτι τέτοιο όσο ζούμε; Οι σχέσεις τελειώνουν για πολλούς λόγους και οι άνθρωποι προχωρούν σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι τους προς την ευτυχία. Όμως το κοινό τους βίωμα θα’ ναι πάντα εκεί. Θα υπάρχει.

Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη για την τέχνη σας;

Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Αναζητώ πάντα μια ψυχική σύνδεση στα κείμενα. Και τη βρίσκω είτε στον έρωτα είτε στην επανάσταση. Στην επανάσταση κάθε είδους. Δηλαδή στη στιγμή που ο άνθρωπος υψώνει ανάστημα πάνω απ’ τον εαυτό του, πάνω απ’ την οποιαδήποτε πραγματικότητα, πάνω απ’ τον κόσμο. Στη στιγμή που ο άνθρωπος υψώνεται. Στον έρωτα δηλαδή και στην επανάσταση. Στη νίκη απέναντι στο θάνατο.