«Ντίβες»: Τρεις γυναίκες, ένας «Θεός», ο αγώνας για απελευθέρωση από τα δεσμά του έρωτα

Τρεις ντίβες του θεάτρου, τρεις γυναίκες ερωτευμένες με τον ίδιο άντρα, αναγκάζονται να μοιραστούν το ίδιο καμαρίνι; Η κωμωδία και το δράμα, η λογική και η παράνοια, ο ρεαλισμός και η ποίηση περιπλέκονται σε ένα παιχνίδι γεμάτο ίντριγκες, εξομολογήσεις, εγωισμούς που τις οδηγούν στην ανακάλυψη του κοινού τους παρελθόντος, αλλά και στην αποκάλυψη του πάθους τους για τον ίδιο άντρα.

Το έργο «Ντίβες_backstage» συνεχίζει να παίζεται στο θέατρο Εύπολις – Art. Με σκηνοθετικά ευρήματα όπως ο «Θεός», ο… αόρατος άνδρας που είναι ερωτευμένες οι τρεις ντίβες, το μοιραίο αρσενικό που επηρεάζει τη ζωή τους, μέχρι που αποφασίζουν να απελευθερωθούν από τα δεσμά του. Αλλά και οι καθρέπτες, που μπορεί να δει κανείς τις ντίβες εξωτερικά, αλλά να ανακαλύψει και τις ψυχές των τριών γυναικών.

Διότι είναι γνωστό ότι από τον καθρέπτη δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί.

Η σκηνοθέτης, Εφη Γεωργάκη αναφέρει:

«Στην ουσία είναι σαν να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα, αυτόν τον υπέροχο κόσμο των παρασκηνίων, σαν να πραγματοποιείται το όνειρο των περισσότερων θεατών, να δουν και να ακούσουν τρεις μεγάλες ντίβες, όταν αυτές είναι εκτός σκηνής» λέει η συγγραφέας. «Αυτές οι γυναίκες ανταγωνίζονται μεταξύ τους τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό. Είναι και οι τρεις ερωτευμένες με τον ίδιο άντρα!»

Ο κόσμος των παρασκηνίων αναμφισβήτητα είναι ένα ιδιόμορφο περιβάλλον. «Φυσικά και δημιουργούνται καλές και δυνατές φιλίες στα καμαρίνια και μάλιστα φιλίες που πολλές φορές κρατάνε μια ολόκληρη ζωή. Το πιστεύω αυτό ειλικρινά. Το έχω ζήσει άλλωστε. Στα καμαρίνια υπάρχει κάτι παράξενο. Υπάρχει πολλή ενέργεια, και υπερδιέγερση γιατί οι ηθοποιοί ετοιμάζονται να βγουν στη σκηνή, υπάρχει μια υστερία κι εκεί που λες πως όλα θα τιναχτούν στον αέρα, εκείνη τη στιγμή συμβαίνει κάτι μαγικό» λέει η συγγραφέας. «Όλα γίνονται όμορφα και πλημυρίζει ο κόσμος αγάπη. Υπάρχει μια σιωπηλή συνενοχή στα καμαρίνια, σε εκείνο το σημείο που ενώνονται η έπαρση με την ανασφάλεια δημιουργείται ένας τόπος αποδοχής. Γι’ αυτόν τον τόπο αποδοχής μιλάει το έργο».

Η έννοια της αποδοχής παίζει κυρίαρχο ρόλο στο έργο. «Νομίζω ότι η αποδοχή, το να δέχεσαι δηλαδή τον άλλο, όσο διαφορετικός και αν είναι από σένα είναι πράγματι μια πολλή δύσκολη συνθήκη. Ερωτευόμαστε ανθρώπους ή κάνουμε φίλους και περιμένουμε από αυτούς να έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, έναν συγκριμένο τρόπο που θα ζουν ή θα μιλάνε κ.λ.π. Τους κατατάσσουμε σε κατηγορίες και έτσι επιλέγουμε αν θα είναι δίπλα μας ή όχι. Συνήθως δεν δίνουμε ευκαιρίες ο ένα στον άλλον. Στο έργο, οι καταστάσεις αναγκάζουν αυτές τις γυναίκες να ζήσουν μαζί και αυτό σημαίνει πολλά. Τους δίνεται η ευκαιρία να ζήσουν η μία την άλλη και να ανακαλύψουν όπως λένε και οι ίδιες ότι «πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως τα λένε οι λεζάντες στα περιοδικά»».

Οι Ντίβες της παράστασης μιλούν πολλές φορές μέσα από ρόλους. Κάποιες για να πουν την αλήθεια τους, άλλες φορές γιατί κάνουν πρόβα κάποιον ρόλο που θυμήθηκαν από το παρελθόν τους. Αυτό γίνεται γιατί μέσα στο κείμενο του έργου υπάρχουν τριάντα ένα διακείμενα, δηλαδή άλλα κείμενα από την παγκόσμια δραματουργία και λογοτεχνία, τα οποία εντάσσονται στην πλοκή του έργου. Ακούγονται μονολογικά ή διαλογικά μέρη από έργα π.χ. των: Τσέχοφ, Γουίλιαμς, Στρίνμπεργκ, Σαίξπηρ, Κοκτώ, Λόρκα, Ίψεν, Ανουίγ, Μαν, Ελύτη, Παλαμά, Χριστιανόπουλου.

«Το έργο, ξεκίνησε να γράφεται πριν από ένα μίση χρόνο περίπου, όταν κάνοντας ένα σεμινάριο, οι ηθοποιοί μου, μου ζήτησαν να ετοιμάσουμε κάτι για παράσταση. Είχα τρεις γυναίκες και δεν θέλαμε να πουν ένα μονόλογο η καθεμία. Τους ζήτησα λοιπόν να μου κάνουν μια λίστα με μονολόγους που αγαπούν και που θα ήθελαν να παίξουν. Μάζεψα τις λίστες τους, επέλεξα κείμενα που άγγιζαν κι εμένα, πρόσθεσα, αφαίρεσα, συνέθεσα, έστησα ένα ολόκληρο έργο πρώτα μέσα μου και μετά στο χαρτί» αναφέρει η συγγραφέας.

«Οι Ντίβες είναι και δράμα και κωμωδία, αλλά κυρίως είναι ένα έργο που εξομολογείται την αγάπη για τον λόγο, για το θέατρο και τους ανθρώπους τους, την αποδοχή και για να μην αδικήσω ένα ακόμη δυνατό του σημείο, τη γυναικεία χειραφέτηση. Αλλά καλό θα είναι να μην τα μαρτυρήσω όλα…» καταλήγει.

INFO

Παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι την 21η του Απρίλη.

Κείμενο, Σκηνοθεσία: Έφη Γεωργάκη
Εικαστική Επιμέλεια – Σκηνικά: Μαίρη Νταγιαντά
Πρωτότυπη μουσική και μουσική επιμέλεια: Γιάννης Γιάννακας
Φωτογραφία: Gabriel Κoutoulias
Φωτισμός – Ήχος: Μάριος Γιάννακας

Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Εύα Κεχαγιά, Μαρία Μανωλοπούλου, Μαρία Πλυτά

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ ανέργων

Τηλ. Κρατήσεων: 215545111-6980529535

Προαγορά εισιτηρίων με κατάθεση στο λογαριασμό GR12017 2093 0005 0930 8824 9867 Τράπεζα Πειραιώς.