Μόνο στη μνήμη ανθίζει

Από παιδί, πίστευα ότι τα δύο άκρα απείχαν πολύ το ένα απ’ τo άλλο. Η αυλή μας απ’ το βουνό, τεράστια απόσταση, ήθελε δρόμο πολύ. Ή θα πήγαινες από πάνω, απ’ τη στενούρα της Θείας της Μαλιώς, ή από την κάτω μεριά, απ’ το μποστάνι του Κολιαρούτσου απέναντι απ’ το σχολείο. Η αυλόπορτά μας ήταν στη μέση της διαδρομής. Πολλές φορές για να με καταφέρουν να φάω με πήγαιναν εκδρομή στο «βουνό» όπου υπήρχαν δύο φυσικές τσουλήθρες, δύο βράχοι με απότομη κλίση, που ανεβαίναμε στην κορφή και γλιστράγαμε ωραιότατα μέχρι τη βάση τους. Αυτές λοιπόν τις πέτρες τις λοξές τις γυαλισμένες απ’ τη χρήση τις λέγαμε

Μια μέρα, θυμάμαι, ήρθε η Μαρία του Κοντορόκου σπίτι, της έδωσε η μητέρα μου ένα αβγό μελάτο, ψωμί ζεστό, αλάτι, πιπέρι και τυρί κασέρι και με πήρε να πάμε στην κουρουλίμπιζα τη μεγάλη να με ταΐσει. Κάθε τσουλήθρα μια μπουκιά και πάλι απ’ την αρχή μέχρι να τελειώσει το μελάτο. Πήγαμε απ’ την κάτω μεριά ανάμεσα στο περιβόλι του Κολιαρούτσου και ένα σπίτι όπου έμενε μια γυναίκα που φοβόμουνα γιατί ήταν κάπως παράξενη. Αργότερα, μεγάλος πια, έμαθα πως ήταν λάτρις μεγάλη του οινοπνεύματος, και μάλιστα όταν πήγαινε στο μπακάλικο του Καρίκου, για να μην την καταλάβουνε οι άλλοι πελάτες, έλεγε μισή οκά πετρέλαιο καθαρό και μισή ακάθαρτο, και έτσι καταλάβαινε η Μαρία του Καρίκου (τώρα Μαρία τη λέγανε; Δεν θυμάμαι καλά) και της έβαζε ούζο στο ένα μπουκάλι και στο άλλο κονιάκ. Αυτό ήταν το καθαρό κι ακάθαρτο πετρέλαιο.

Βγήκαμε λοιπόν στο «βουνό», μισοέφαγα το αβγό, λίγο τυρί, έκανα τις τσουλήθρες μου και είδα για πρώτη φορά ένα λουλούδι στη ρίζα του βράχου (πήγα να γράψω στου βράχου τα ριζά, αλλά ένας Θεός με κράτησε να μην ξεπέσω στο φολκλόρ), μα ένα λουλούδι… Κάτι χρώματα, σαν στρογγυλή βεντάλια.

Στο κέντρο κατάμαυροι οι στήμονες, γύρω μια άλως – σπασμένο άσπρο κι όσο προχώραγε στα πέταλα γινόταν απαλό ροζ, μετά κυκλαμινί, για να γίνει στις άκρες ένα μοβ σκούρο βελούδο σαν μουσική σονάτα. Και το όνομα αυτού: ΑΝΕΜΩΝΑ.

Εμεινα έκθαμβος, δεν είχα ξανακούσει ποτέ μια λέξη που ο ήχος της να έχει όλα τα χρώματα, όλο το σχήμα, όλο το νόημα αυτού που ονοματίζει. Η Κοντορόκαινα πήγε να την κόψει. Της έπιασα το χέρι. Μην την κόψεις, άσ’ την εδώ, όταν ξανάρθω θα με περιμένει. Την έκοψε και την έβαλε ανάμεσα στα στήθια της γελώντας. Είχα κουραστεί και για να κόψουμε δρόμο «κάτσε», μου λέει, «να γυρίσουμε από το σπίτι της Ηρακλιέσας» και μου έδειξε το πρώτο σπίτι απέναντι στον βράχο. Ανοίγει το πορτάκι τής πίσω αυλής, μας βλέπει η Ηρακλιέσα. Να περάσουμε; της λέει η Μαρία του Κοντορόκου. Καλέ, περάστε, θέλει και ρώτημα; «Ια κουτού μώη», περάσαμε απ’ τη σάλα, μετά το χολ ανοίξαμε την εξώπορτα και όταν βρεθήκαμε στον δρόμο βλέπω απέναντι ακριβώς τον φοίνικα, την πράσινη αυλόπορτα, «το σπίτι μας» λέω. Πώς ήρθε τόσο κοντά το σπίτι μας; Τα έχασα. Μεγάλο σοκ. Μήνες να το ξεπεράσω.

Μα τόσο κοντά ήταν οι δυο αντίθετοι κόσμοι μου; H αυλή μας και το βουνό; Τόσο μακριά και μαζί τόσο κοντά;

Το έλεγα στο καμαρίνι, τα κορίτσια κάτι μυριστήκανε, τ’ αγόρια πιο για να δείξουνε σκληροί πήγαν να το ρίξουνε στο καλαμπούρι.

Μάλιστα ο ένας…

– Ελα, ρε Σταμάτη, τα δυο άκρα το βουνό και η αυλή σου. Εδώ τακιμιάσανε η Ζωή με τον Βελόπουλο. Οι μόνοι που δεν πήγαν στην ορκωμοσία του Προέδρου. Ασε που και στις δημοσκοπήσεις όλοι οι άλλοι καταρρέουν κι αυτοί οι μόνοι που παίρνουν κεφάλι.

Δεν απάντησα. Τη Ζωή, να σας πω την αμαρτία μου, τη φοβάμαι. Μη με βάλει στο μάτι, την πάτησα. Οσο για τον άλλο, να ασχοληθώ μ’ αυτόν; Οχι. Δεν το καταδέχομαι.

Εγώ έχω την Ανεμώνα μου και, δεν μπορεί, κάπου θα με περιμένει. Είμαι σίγουρος, γι’ αυτό και σας χαιρετώ.