Με τον τρόπο του Χριστόδουλου

Δεν πήρα είδηση, να το παραδεχτώ, πότε ετέθη ζήτημα «διασφάλισης της δημοκρατίας» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), ούτε πότε εκλήθη η Μακαριότητά του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών να δώσει τη λύση. Ο ίδιος, πάντως, κάτι τέτοιο κατάλαβε και, για πρώτη φορά στη μέχρι τώρα πορεία του, έπαιξε τον ρόλο του Χριστόδουλου, παρεμβαίνοντας με υποδείξεις για τον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος.

Ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή, στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων, διότι έτσι «και τη δημοκρατία διασφαλίζουμε και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού».

Ποιος τον ρώτησε, αναρωτιέμαι. Ανακατευόμαστε εμείς στους κανόνες λειτουργίας της Ιεράς Συνόδου; Εχουμε άποψη για το πώς παίρνουν τις αποφάσεις μεταξύ τους οι μητροπολίτες και αν ο τρόπος είναι δημοκρατικός, για τα δικά μας μέτρα και σταθμά; Πρόκειται για απροσχημάτιστη παρέμβαση της Εκκλησίας στην πολιτική και, οπωσδήποτε, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό. Επομένως, πρέπει επίσης να καταλαβαίνει ότι δεν συμφέρουν την Εκκλησία τέτοιες παρεμβάσεις, διότι περιορίζουν τη όποια ευρύτερη απήχηση του λόγου της στην κοινωνία. Ενδεχομένως να ικανοποιούν τους φανατικούς που πιέζουν, αυτό όμως είναι ένα μικρό και δεδομένο κοινό: είναι εκείνοι που ψηφίζουν Νατσιό, Βελόπουλο και Στίγκα.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρα του Αρχιεπισκόπου για τη συγκεκριμένη παρέμβαση. Πάντως, με τη στάση του, κάνει καλό στην κυβέρνηση. Με τον τρόπο του, βοηθάει και ο Αρχιεπίσκοπος τον Κυριάκο. Διότι η γενικότερη προβολή του νομοσχεδίου, στην οποία συμβάλλει και ο Αρχιεπίσκοπος, ενισχύει το προοδευτικό πρόσημο της ΝΔ. Ο κόσμος έξω βλέπει ότι στην Ελλάδα ένα κόμμα της Κεντροδεξιάς εισάγει μεταρρυθμίσεις στον τομέα των ατομικών δικαιωμάτων, τις οποίες κανονικά θα έπρεπε να τις περιμένουμε από κυβερνήσεις της Αριστεράς. Ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, η θέσπιση του πολιτικού γάμου των ομοφύλων απαντά, εν μέρει, στις αιτιάσεις περί κράτου δικαίου. Στην προβολή, λοιπόν, αυτής της εικόνας για τη χώρα και την κυβέρνησή της συμβάλλει ο Μακαριότατος με τις συμβουλές του για τη διαδικασία της ψηφοφορίας στη Βουλή.

Αξίζει να προσέξουμε πώς δικαιολογεί εμμέσως ο Αρχιεπίσκοπος το ενδιαφέρον του για τη δημοκρατικότητα της ψηφοφορίας. Επειδή, υποστηρίζει, «ο ελληνικός λαός είναι δημοκρατικός και δίδαξε τη δημοκρατία από αρχαιοτάτων χρόνων», η ψηφοφορία πρέπει να είναι ονομαστική, υπονοώντας ότι διαφορετικά προσβάλλεται η «δημοκρατική ευθιξία του λαού», για να το πω με ορολογία Τσίπρα. Βάζει τον λαό μπροστά και η Εκκλησία κρύβεται από πίσω. Οπως ακριβώς το έκανε και ο μακαριστός. Μεγάλη η ειρωνεία για τον Αρχιεπίσκοπο προσωπικά. Αλλά οι άνθρωποι που έχουν πίστη, όπως καταλαβαίνω, καταφέρνουν να εξουδετερώνουν την ειρωνεία…

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΔΕΚΑΜΕΤΡΟΥ

Ενα έργο που ανεβαίνει στην πειραματική σκηνή της πολιτικής και έχει ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουμε είναι το σχετικό με τη θέση που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Προς το παρόν, αν έχω καταλάβει καλά από διάφορους εκπροσώπους του κόμματος στα ΜΜΕ, προσπαθούν κατ’ αρχάς να βρουν πώς θα τα λένε. Ο όρος «ιδιωτικά» είναι αυστηρά απαγορευμένος, διότι το ΠΑΣΟΚ έχει στο κύτταρό του την προκατάληψη για κάθε τι ιδιωτικό – εκτός αν πρόκειται, βέβαια για τα σχολεία στα οποία στέλνουν τα παιδιά τους μεγαλοστελέχη. Προς το παρόν, όποιον πασόκο και αν ακούσετε τα λέει «μη κερδοσκοπικά και μη κρατικά» και αιωρούνται. Δεν έχουν άποψη διαμορφωμένη, έχουν μόνο αμηχανία και ψάχνουν να δουν τι θα την κάνουν. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι στους καθηγητές έχει κόσμο και συμφέροντα το ΠΑΣΟΚ, είναι ευνόητο να δυσκολεύεται να τα εγκαταλείψει.

Το πρόβλημά τους είναι ότι προσεγγίζουν το θέμα μπακαλίστικα, έχω την εντύπωση, γι’ αυτό και είναι αμήχανοι και αναποφάσιστοι. Ενα θέμα, για το οποίο το ΠΑΣΟΚ όφειλε να έχει έτοιμη και επεξεργασμένη θέση, καταλήγει να γίνεται βουνό, επειδή το αντιμετωπίζει με το τεφτέρι των συμψηφισμών κέρδους και ζημίας. Ακόμη ένα ευκολάκι, το οποίο ο Νίκος Ανδρουλάκης καταφέρνει και το κάνει ολόκληρο Γολγοθά για το κόμμα του. Βλέποντας το κόστος της κοντόφθαλμης ηγεσίας Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ και πως κάθε ευκαιρία εκσυγχρονισμού την εξετάζει σαν παγίδα, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι ακριβές να λέμε ότι ο Μητσοτάκης εκτοπίζει το ΠΑΣΟΚ από τον χώρο του Κέντρου. Το ακριβές είναι ότι το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείπει μόνο του αυτό τον χώρο. Περιττεύει, λοιπόν, κάθε πίεση. Μπορεί και μόνο του!