Με δόντια σφιγμένα

«Πού πάμε;». Η ελληνική γλώσσα ενσωματώνει το υποκείμενο στο ρήμα και το δηλώνει όταν χρειάζεται έμφαση: «εμείς». Η έμφαση δεν είναι περιεχόμενο αλλά τρόπος. Είμαστε στη στιγμή που πρέπει να αναζητήσουμε ένα καινούργιο περιεχόμενο για το «εμείς». Το παλιό πεθαίνει και ζούμε τον θάνατό του. Γιατί είμαστε, βέβαια, ζωντανοί. Συνεπώς, «εμείς» βρισκόμαστε σ΄ ένα κενό προσδιορισμού, δηλαδή μπροστά σε απόφαση. Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι η απόφαση θα είναι δική μας. Ασφαλώς, «εμείς» δεν πορευόμαστε σαν ένα σώμα.