ΜΑΤΙΕΣ Χωρίς σχέδιο

Περνούν οι µέρες, το καλοκαίρι τρέχει να µας συναντήσει γεµάτο θάλασσες και δροσερά φρούτα, αλλά εγώ δεν λέω να ξεκολλήσω από την Αθήνα, να πετάξω στον Μόλυβο, να συναντήσω φίλους και καφενεία, ταβέρνες και ηλιοβασιλέµατα. Τίποτα δεν µου αρέσει, τίποτα δεν µε συγκινεί. Το ίδιο συµβαίνει και µε τους γύρω µου. Εχουµε πέσει όλοι σε µια γούβα απελπισίας, πιανόµαστε από τα χείλη της για να βγούµε στην επιφάνεια, αλλά δεν τα καταφέρνουµε. Δεν έχουµε δυνάµεις για να σηκωθούµε λίγο πιο ψηλά.