Μαρφίν: πριν τις μετα-αλήθειες

Η χθεσινή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει την παραίτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη επειδή δεν έχει συλλάβει τους δολοφόνους της Μαρφίν, είναι μνημείο θράσους. Και ένδειξη ότι η πολιτική, μάλιστα σε χώρους που στο παρελθόν επικαλούνταν μια τεράστια παράδοση ιδεών της χειραφέτησης κι οι οποίοι ακόμα διακηρύσσουν ότι εκπροσωπούν τα λαϊκά συμφέροντα, είναι πλέον ισοδύναμη τρολαρίσματος. Μετα-αλήθειες, που ξεστομίζονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα γεγονότα, οι κομματικές στάσεις, οι συμμαχίες. Ενας θόρυβος που, απλώς, προστίθεται στην περιρρέουσα γκρίνια και προστίθεται σε μια περιρρέουσα απογοήτευση από την πολιτική.

Tα γεγονότα όμως είναι αδιάψευστα. Στις 5 Μαΐου 2010, η φονική ομάδα κουκουλοφόρων που επιτέθηκε με μολότοφ κατά της Μαρφίν βγήκε μέσα από την πορεία εναντίον του μνημονίου. Ο αποτροπιασμός και ο φόβος που είχε κυριαρχήσει στη χώρα εκείνη την ημέρα σχετικοποιήθηκε αμέσως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κομματική εφημερίδα, η «Αυγή», την επομένη αποκαλούσε τις τρεις δολοφονίες «τραγικό περιστατικό». Στο ρεπορτάζ της, περιγράφει κάποιους «διαδηλωτές με καλυμμένα πρόσωπα» να «σπάνε τις βιτρίνες των καταστημάτων που δεν έχουν σιδεριές» (άθλιοι καπιταλιστές, που δεν κάνατε φρούριο την επιχείρησή σας, για να μη σας την κάψουν). Μιλάει για «διαδηλωτές [που] πετάνε στα ΜΑΤ πλαστικά μπουκάλια με νερό» και άλλους «με μαντίλια» που «πετάνε πέτρες, ακούγεται κρότος από την τράπεζα που σπάει. Εχουν σπάσει τα τζάμια και έχουν ρίξει μολότοφ». Ποιοι; Κάποιοι.

Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει «αυτούς που ευθύνονται για τον άδικο χαμό» των τριών. Ηταν εξωγήινοι; Είχαν πολιτική ταυτότητα; Μια εργαζομένη που διασώθηκε, η Γιώτα Βασιλάκου, περιέγραψε ως εξής τα συμβάντα: «Οι μολότοφ έπεφταν βροχή. Το κτίριο καιγόταν. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και κουκουλοφόροι άρχισαν να μας πετάνε πέτρες. Μας έβριζαν και μας έκαναν κ#$@δάχτυλο. Ξέρεις τι μας φώναζαν; Ετσι ρε, να καείτε ζωντανοί».

Η γραμμή οριστικοποιήθηκε δυο μέρες μετά. Στην «Αυγή» (7/5/2010) αναφέρεται ότι οι Αρχές πρέπει να διερευνήσουν «το περιστατικό» σαν κλασικό «θανατηφόρο εργατικό ατύχημα» με πολλαπλά θύματα, απαντώντας σε όσους πάνε να «αποκαλύψουν τις κουκούλες των “ανεγκέφαλων μπαχαλάκηδων” ή των “βαλτών προβοκατόρων” που είχαν στόχο υπαλλήλους που δεν απεργούσαν», ενώ θα έπρεπε να ψάξουν πρώτα «ποιος, με πράξεις ή παραλείψεις, τους εξέθεσε σε θανάσιμο κίνδυνο». H θέση αυτή, αφού έτυχε επεξεργασίας, χρησιμοποιήθηκε από διαφόρους. Τη θεωρία των «βαλτών προβοκατόρων», πρόσφατα, πρώτη την επικαλέστηκε εκ νέου η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κι όταν καταδικάστηκε η τράπεζα για πλημμελή ασφάλεια, πολλοί στην Αριστερά πανηγύριζαν ότι καταδικάστηκαν «οι ένοχοι της Μαρφίν».

Τη θέση αυτή εξαρχής υιοθέτησε ο τραπεζικός συνδικαλισμός, η διοίκηση δηλαδή της ΟΤΟΕ. Σύμφωνα με την ανακοίνωσή της, «η διοίκηση της τράπεζας δεν διέθετε ούτε την απαραίτητη προνοητικότητα, αλλά ούτε και την αναγκαία ευαισθησία να δώσει εντολή στους εργαζομένους του συγκεκριμένου καταστήματός της να μην εργασθούν σε μια ημέρα γενικής απεργίας». Αφού, λοιπόν, οι ανάλγητοι καπιταλιστές δεν διέταξαν τους εργαζομένους τους (που ο συνδικαλισμός τους θεωρεί ανδρείκελα) να απεργήσουν, αυτοί είναι οι ένοχοι όσων συνέβησαν.

Τα υπόλοιπα τα έχουμε ξαναπεί. Η Αριστερά, που δεν μίλησε τότε για έγκλημα, επέβαλε τη σιωπή και τη συγκάλυψη. Τα τέσσερα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ελάχιστοι πολίτες ιδιωτικώς θυμούνταν την ημέρα και τους νεκρούς, τα ονόματα των οποίων υπήρξε στρατηγική να παραδοθούν στη λήθη. Οι μολότοφ ουδέποτε ήταν πρόβλημα για την Αριστερά. Το μνημείο των νεκρών, συλήθηκε πολλαπλώς. Τώρα γίνεται ακόμα μια απόπειρα να συληθεί η συλλογική μας μνήμη.

Καλά να πάθουμε, επειδή βρίσκουν και τα κάνουν.

Η υπογραφή από τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες της κυβερνητικής συμφωνίας με τίτλο «Ευθύνη για τη Γερμανία» και η ανάληψη της εξουσίας από τον νέο καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς είναι μια μεγάλη στιγμή για τη χώρα και για την Ευρώπη. Τα επόμενα χρόνια θα κριθεί αν ο ηγετικός ρόλος που περιμένουμε από τη Γερμανία έχει δυναμική, αν δηλαδή η πολιτική ηγεσία της χώρας κατανοεί τις ευθύνες της και έχει αποφασίσει να πορευτεί παρά το βάρος της.

Για την ώρα, πάντως, είναι σημαντική η απόρριψη (από την κυβέρνηση Σολτς) της κριτικής του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο επειδή η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) χαρακτηρίστηκε ως «εξακριβωμένα εξτρεμιστική» οργάνωση και «απειλή για τη δημοκρατική τάξη». Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει η Γερμανία; Να αποδεχτεί τη σχέση κύκλων του κόμματος με τη Ρωσία, να μην υπολογίσει ότι επιστημονικός συνεργάτης ευρωβουλευτή έχει παραπεμφθεί για κατασκοπεία υπέρ της Κίνας; Να μην αντιδράσει η χώρα στον ακροδεξιό εξτρεμισμό, αφήνοντας ανεξέλεγκτη τη δράση του; Να μην έχει δικαίωμα η δημοκρατία να παρακολουθεί τη δραστηριότητα της αντιδημοκρατικής Ακροδεξιάς, ιδίως αν συνδέεται με υποθέσεις δημόσιας ασφάλειας, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη Γερμανία και την Ευρώπη; Οι Γερμανοί έχουν πάθει – και έχουν μάθει.