Εχει ή όχι ευθύνες ο προπονητής;

Ας κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν: η ΑΕΚ που ιδρύθηκε το 1924 έχει φτάσει στην κατάκτηση νταμπλ τρεις φορές στο παρελθόν. Προπολεμικά, το 1939 όταν την οδήγησε σε ορισμένα παιχνίδια ο Κώστας Νεγρεπόντης. Δεκαετίες μετά, το 1978 και με την υπέροχη ομάδα που είχε ως τεχνικό τον Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι. Το τρίτο νταμπλ ήρθε το 2023 επί ημερών Ματίας Αλμέιδα, την πρώτη σεζόν του αργεντινού προπονητή στον πάγκο της Ενωσης.

Συμπέρασμα βασικό: ούτε ο υπέροχος Ντούσαν Μπάγεβιτς πανηγύρισε την ίδια σεζόν τίτλο πρωταθλήματος και Κυπέλλου στη

Συνεπώς, η επιτυχία του Ματίας Αλμέιδα το ’23 όταν με το «καλημέρα» άφησε άναυδους τους ανταγωνιστές, δεν αμφισβητείται. Ούτε το κατά καιρούς εντυπωσιακό ποδόσφαιρο που συνδυάστηκε με ζωγραφιές στον χλοοτάπητα. Οι αντίπαλοι έμοιαζαν ανήμποροι να ακολουθήσουν τον ρυθμό και το πρέσινγκ των ποδοσφαιριστών του Αλμέιδα. Τους ενέπνευσε. Ταυτόχρονα, έχτισε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ τους, ενώ το κοινό εκστασιασμένο αποθέωνε σε κάθε του βήμα τον Πελάδο: μην ξεχνάμε πως οι φίλοι της ΑΕΚ αναζητούν είδωλο και… σανίδα να πιαστούν, χωρίς αυτό να είναι κατ’ ανάγκη πάντα θετικό. Θα μπορούσε δε να ειπωθεί έστω και με δόση γοητευτικής υπερβολής, πως το «ποδόσφαιρο του Αλμέιδα», ένα μείγμα έντασης και πίεσης στους «απέναντι», υπήρξε προάγγελος του θαυμάσιου στυλ παιχνιδιού που λάνσαρε στον Ολυμπιακό ο καταπληκτικός Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.

Πολλοί στην ΑΕΚ περνούν πλέον στην άλλη όχθη. Χρεώνουν τα πάντα στον Αλμέιδα και επιβεβαιώνουν πως στα μέρη μας ο όρος «αχαριστία» είναι πάντα της μόδας. Πού πήγαν οι θαυμαστές του που συνωστίζονταν προκειμένου να βγάλουν μια selfie με τον άνθρωπο που έκανε μόδα την ΑΕΚ; Τι απέγιναν οι διοικητικοί και δη ο Μάριος Ηλιόπουλος που είδαν να εκτοξεύεται η τιμή ενός παίκτη, εν προκειμένω του Λιβάι Γκαρσία και τελικά να πωλείται πανάκριβα στη Ρωσία; Ο Αλμέιδα ήταν αυτός που μετέτρεψε έναν αδιάφορο ακραίο φορ σε σέντερ φορ που «τα σπάει» έχοντας ως όπλο τα φυσικά του προσόντα και τη δύναμη στην περιοχή. Ολα αυτά ξεχάστηκαν. Πολύ γρήγορα…

Γιατί το χαλί της αμφισβήτησης ύστερα από ένα χαμένο πρωτάθλημα και έναν οδυνηρό αποκλεισμό από τη Νόα, σκέπασε και σκεπάζει τα πάντα. Οπως και οι βαριές ήττες τούτης της σεζόν. Οι αλήθειες του Αλμέιδα χάνονται, λιγότερο επίκαιρες δείχνουν πλέον. Και η διοίκηση αντί να στηρίζει ή να δρα πριν από τα γεγονότα, αφήνει να ξεφτίζει ο μύθος ενός προπονητή που ναι, δεν ήταν ο καλύτερος στην ιστορία, έφερε όμως χαμόγελα και μπόλικο φως.

Το μίσος σε δένει με τον χειρότερο εχθρό σου και οι κούπες στο ποδόσφαιρο με τον συναισθηματισμό σου – αν έχεις νοοτροπία μικρής ομάδας. Νέο γήπεδο, κατάκτηση του νταμπλ, όνειρα για μια

κιτρινόμαυρη αυτοκρατορία με ηγέτη τον Ματίας Αλμέιδα Παλαιολόγο. Ο Αργεντινός έσβησε τη δίψα της ηγεσίας του κλαμπ και των φίλων της ομάδας για την κατάκτηση του τίτλου και σε ανταπόδοση του προσέδωσαν μυθικές διαστάσεις στο συλλογικό τους υποσυνείδητο. Του πρόσφεραν απλόχερα το αλάθητο και τον τοποθέτησαν στον θρόνο της υπέρτατης ποδοσφαιρικής

θεότητας. Στο πρόσωπο του Αλμέιδα οι φίλοι της Ενωσης έβλεπαν τον Ματίας τον Λυτρωτή, αυτόν που θα τους οδηγούσε στη γη της ποδοσφαιρικής επαγγελίας. Που θα χτυπούσε με το ραβδί του τη θάλασσα κι αυτή θα σκιζόταν στη μέση για να διαβεί το μεγαλείο του Δικεφάλου. Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν απόλυτα φυσιολογικό η ΑΕΚ να καταστρατηγήσει κάθε κανόνα του

ποδοσφαίρου για να βρεθεί σήμερα έρμαιο των ορέξεων των κορυφαίων ομάδων της χώρας. Το πρώτο μεγάλο λάθος ήταν η επέκταση του συμβολαίου του κατά τέσσερα επιπλέον χρόνια, μέχρι το

2028, όταν ακόμα δεν είχε ολοκληρώσει τη δεύτερη σεζόν του στο κλαμπ. Καμία ομάδα στον κόσμο δεν δεσμεύεται τόσα χρόνια με έναν προπονητή, ας είναι και ο Γκουαρντιόλα.

Το δεύτερο και καθοριστικό λάθος ήταν η εμπιστοσύνη που συνέχισε να δείχνει η ηγεσία του κλαμπ προς το πρόσωπο του Αργεντινού μετά την ίσως πιο ταπεινωτική ήττα στην ιστορία της ομάδας, με 3-1 από τη Νόα, στα προκριματικά του Κόνφερενς Λιγκ. Την ίδια εκείνη ημέρα, το βράδυ της 6ης Αυγούστου, ο Αλμέιδα έπρεπε να αποτελέσει παρελθόν για την ΑΕΚ, όπως συνέβη με

την περίπτωση του τεράστιου Μαρσέλο Λίπι ο οποίος απολύθηκε από την Ιντερ το 2000, ύστερα από ήττα στην πρεμιέρα της Serie A. Η απομάκρυνση του Αλμέιδα θα είχε ωστόσο ένα πολύ σοβαρό οικονομικό κόστος λόγω του λάθους με την επέκταση του συμβολαίου του, το οποίο δεν μπορούσε να σηκώσει η ομάδα. Ακόμα και όταν δόθηκε δεύτερη ευκαιρία στην ηγεσία του

κλαμπ να πάρει διαζύγιο από τον Αργεντινό μετά το ξέσπασμα του τελευταίου, τον Ιανουάριο, αποδείχτηκε δειλή, κατώτερη των περιστάσεων και πιθανόν με άδεια ταμεία. Το λασπόλουτρο που ακολούθησε ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων και το ποσοστό της ευθύνης του Αλμέιδα ίσως είναι το μικρότερο όλων για την κατάντια της ΑΕΚ.