Κιλλίβας πυροβόλουκαι popemobile

Μεγαλούργησε το Βατικανό με τη δημιουργία και διαχείριση του παγκόσμιου μεντιακού γεγονότος «Θάνατος του Πάπα Φραγκίσκου». Κατατρόπωσε τη στυγνή εξουσιαστική άποψη του Στάλιν ότι αυτό που μετράει είναι «πόσες μεραρχίες διαθέτει ο πάπας;»,  όταν του επισημάνθηκε η σημασία του να είναι κατά του άξονα η καθολική εκκλησία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σίγουρα θα δημοσιευθούν συγκριτικές μελέτες για το πόσοι παρακολούθησαν τηλεοπτικά την κηδεία του πάπα και πόσοι την προ πενταετίας κηδεία της Ελισάβετ που επίσης οργανώθηκε σαν παγκόσμιο μεντιακό γεγονός· πόσοι άρχοντες ήσαν στη μία και στην άλλη, πόσοι προσκύνησαν τις σορούς, πόσο πλήθος προσέτρεξε στους δρόμους και θα μάθουμε τον νικητή της «αναμέτρησης».

Θα χρειαστούν όμως και ποιοτικές αναλύσεις για να αναδειχθεί το κρίσιμο ζήτημα του περιεχομένου των δύο τελετών: τι μήνυμα εξέπεμπε συνολικά η μία κηδεία και τι η άλλη;

Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά νομίζω ότι προσπάθεια του Μπάκιγχαμ ήταν να αναδείξει το εξουσιαστικό μεγαλείο της βασίλισσας, ενώ το Βατικανό προσπάθησε να αναδείξει το κεντρικό θεολογικό θέμα του χριστιανισμού, την αγάπη: του πάπα προς το εκκλησίασμα –και τον κόσμο όλο, urbi et orbi– και των πιστών προς τον πάπα.

Για τούτο η σωρός της Ελισάβετ οδηγήθηκε στον τάφο της επί «κιλλίβαντος πυροβόλου», πάνω σε κανόνι δηλαδή που το έσερναν δεκάδες ναύτες, ενώ ο πάπας πάνω στο popemobile, το ανοιχτό αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσε στις δημόσιες εμφανίσεις του. Μοιάζει με αγροτικό –Mercedes βέβαια  και όχι Datsun–  και μέσα στο φέρετρο φορούσε τα φθαρμένα παπούτσια του, φρόντισαν να μας ενημερώσουν οι PR του Βατικανού.

Σε εποχή  που κυριαρχεί η ισχύς, η δύναμη πυρός ή χρήματος που μπορεί να παρατάξει κάθε πλευρά, οι επικοινωνιολόγοι  του Βατικανού έπραξαν άριστα να τονίσουν το ανθρώπινο πρόσωπο του ποντίφηκα, το ενδιαφέρον του για τους φτωχούς και περιθωριακούς, για τους καταπιεσμένους και τους άτυχους αλλά και για την ειρήνη που δεν ξεχωρίζει Παλαιστίνιους από Ουκρανούς, όπως έκαναν οι περισσότεροι πολιτικοί.

Στο βαθμό που το παγκόσμιο πρότυπο ηγέτη τείνει να γίνουν Πούτιν, Τραμπ, Νετανιάχου, Έρντογάν, Κιμ και έχουν ξεχαστεί εντελώς πρότυπα όπως οι Κλίντον Ομπάμα, Σρέντερ, Μέρκελ, Μιτεράν, Γκορμπατσώφ που προέβαλαν αξίες συνεννόησης, κατευνασμού, συνδιαλλαγής, ειρηνικής συνύπαρξης τέλος πάντων – στον βαθμό που κάποιοι θυμούνται και αναδεικνύουν τις αξίες που ανέδειξε το Βατικανό, κάνουν μεγάλο καλό στην ανθρωπότητα.

Χωρίς να τρέφουμε μεγάλες «αυταπάπες», καλό είναι να ελπίζουμε πως  οι μεραρχίες δεν είναι το ύψιστο μέτρο της κρατικής αξίας ούτε το ξίφος της ανθρώπινης.

Keywords