Αντιφάσεις δυνητικού ψηφοφόρου

Η συνύπαρξη τεσσάρων κρίσεων στο πολιτικό πεδίο της χώρας επιβεβαιώνεται στην πρόσφατη πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα του Eteron και της About People. Κρίση εμπιστοσύνης, κρίση αντιπροσώπευσης, κρίση ταυτοτική, κρίση ιδεολογική. Ταυτόχρονα πτώση της εμπιστοσύνης των περισσότερων θεσμών και ανησυχητική δυσαρέσκεια για τη λειτουργία της δημοκρατίας στο μεγάλο μέρος των δυνητικών ψηφοφόρων. Στην έρευνα και τις τάσεις αυτές επιβεβαιώνονται και πολλές αντιφατικές όψεις του σημερινού πολιτικού και εκλογικού σώματος των δυνητικών ψηφοφόρων. Για παράδειγμα,

είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ελληνας είναι και παραμένει τουλάχιστον στις απαντήσεις του φιλοευρωπαίος, πιστός στη Δημοκρατία, πολύ δύσπιστος απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, θετικός στην πολιτική, αρνητικός στα κόμματα. Αυτό που έχει όμως τη μεγαλύτερη σημασία είναι πως καταγράφονται συγκερασμοί καινούργιοι. Οπως για παράδειγμα πως είναι πλειοψηφία αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως Σοσιαλδημοκράτες την ίδια ώρα που ένα συντηρητικό ρεύμα διαπερνά ακόμα και εκείνους. Ανησυχητικά στοιχεία έρχονται να ενισχυθούν, όπως για παράδειγμα το αίτημα για αύξηση της αυστηροποίησης των ποινών ή της θανατικής καταδίκης ή ακόμα και η απάντηση στο αν είναι θετική η επέλαση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη που βρίσκει ένα 17,1 συμπαγές να απαντά πως ναι.

Τελικά τι είναι ο δυνητικός ψηφοφόρος; Αυτός δηλαδή που απέχει ακόμα από το να εκφραστεί στην κάλπη και που θα μπορούσε να ψηφίσει μια πολιτική δύναμη από αυτές που σήμερα διαμοιράζονται στο πολιτικό σκηνικό; Είναι κάποιος που έχει αφομοιωμένη πείρα από τα θετικά του κοινωνικού κράτους – αυτό προκύπτει από τα στοιχεία – την ίδια ώρα που η δική του αποταμίευση από τα μνημόνια είναι απόλυτα αρνητική αλλά και την ίδια ώρα που ζητά περισσότερη παρεμβατικότητα του κράτους. Μπορεί να τον πει κάποιος αμιγώς δεξιό ή αμιγώς αριστερό; Οχι, εφόσον την ίδια ώρα που η μεγάλη πλειονότητα ζητά μείωση των στρατηγικών δαπανών, το 37,8% θεωρεί κακή επιλογή την ισότητα του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών.

Σήμερα οριζόντιες συμπεριφορές φαίνεται πως διαπερνούν τους πολιτικούς χώρους. Με μεγάλη ευκολία κάποιος που δηλώνει Σοσιαλδημοκράτης την ίδια στιγμή συμφωνεί με τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Κάποιος, πάλι, που δηλώνει δεξιός ζητάει μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση και βλέπει θετικά το κοινωνικό κράτος. Ολες αυτές οι τάσεις αποδεικνύουν ότι οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται προφανώς σε κρίση αντιπροσώπευσης θα πρέπει να ξαναδούν και να μελετήσουν το κοινωνικό σώμα, τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια και με μεγάλη ταπεινότητα να επεξεργαστούν τις νέες θέσεις τους πάνω προφανώς στις σύγχρονες ανάγκες. Μέρος της κρίσης του πολιτικού συστήματος είναι τα κόμματα αλλά ταυτόχρονα είναι και οι μοναδικοί πολιτικοί φορείς που μπορούν να μεταβάλουν τους σημερινούς όρους αυτής ακριβώς της κρίσης. Αλλιώς τα υλικά μιας νέας αγανάκτησης είναι εδώ υπαρκτά και ενεργά και πολύ σύντομα θα βρεθούν καρπωτές.

Ερωτήματα στο δωμάτιο

Η διαρροή (;) το μεσημέρι χθες τον έφερε παραιτημένο από την ΚΟ της Νέας Αριστεράς. Πολλοί πριν επιβεβαιώσουν την «είδηση», έλεγαν πως κάτι τέτοιο ήταν λογικό αφού στην πρόσφατη ΚΕ του κόμματος δεν πέρασε τη γραμμή του για συμμαχίες. Τελικά ο Αλέξης Χαρίτσης είναι ακόμη πρόεδρος αν και τα ερωτήματα παραμένουν: Πού θα πάει και τι θα κάνει το κόμμα; Θα αναβαπτιστεί στον ριζοσπαστισμό και θα αναζητήσει συμμαχίες στα αριστερά ή θα επαναπατριστεί στον ΣΥΡΙΖΑ και θα έχει πια τα χαρακτηριστικά τάσης εντός κόμματος; Τα ερωτήματα είναι στο δωμάτιο.

Η ζωή χωρίς ρεύμα

Το γενικευμένο blackout σε Ισπανία και Πορτογαλία, επικαιροποίησε το αιώνιο μα και κρίσιμο ερώτημα; Είμαστε εξαρτημένοι από το ρεύμα και το Ιντερνετ, τόσο που κάθε τέτοιο πιθανό φαινόμενο θέτει σε κρίσης ροής και λειτουργίας τη ζωή μας πια συνολικά. Και από τον χρόνο αποκατάστασης κρίνονται πληρωμές (άντε να έχεις αφήσει για την εν λόγω ημέρα ηλεκτρονική πληρωμή δόσης ή οφειλή ληξιπρόθεσμη), μηχανήματα που υποστηρίζουν ασθενείς, μέσα μαζικής μεταφοράς και εργασία. Τι μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις εκτός του να περιμένουμε το άγιο φως; Μήπως απαιτείται πια και μια υπηρεσία ψηφιακής πολιτικής προστασίας; ‘Η και εναλλακτικοί όροι λειτουργίας έστω για βραχύ διάστημα; Το θέμα είναι σοβαρότερο απ’ όσο φαίνεται.