Η μόνη που διαφήμιζε μουσείο

Ενώ στην Ελλάδα είχαμε την Τετάρτη τον μαθηματικό υποβιβασμό της Καλλιθέας στην ατελείωτη διαδικασία των playouts, μακριά στα ξένα δύο γεγονότα μου τράβηξαν την προσοχή: η κατάκτηση του Kυπέλλου Ιταλίας από την Μπολόνια και η επικείμενη απώλεια του ολλανδικού πρωταθλήματος από τον Αγιαξ, που εδώ και εβδομάδες προετοίμαζε τη φιέστα της κατάκτησής του – πριν από έναν μήνα είχε δέκα ολόκληρους βαθμούς διαφορά από την PSV και χρειαζόταν πέντε βαθμούς σε πέντε ματς για να βγει και

Η Athens Καλλιθέα, όπως τη βάφτισαν οι μεγαλομέτοχοί της, ομολογώ πως θα μου λείψει. Για νεοφώτιστη ομάδα έκανε ένα από τα πιο παράξενα πρωταθλήματα που θυμάμαι. Εκοψε βαθμούς και από τους τέσσερις πρώτους της βαθμολογίας: έφερε ισοπαλίες στην έδρα της με τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ, ενώ κέρδισε τον ΠΑΟΚ και του απέσπασε ισοπαλία στην Τούμπα. Τον Ολυμπιακό τον δυσκόλεψε και στο Κύπελλο Ελλάδος. Ηταν μια παράξενη ομάδα που έπαιζε καλύτερα με τους δυνατούς από όσο με τις ομάδες του χεριού της. Λένε πως πλήρωσε ότι αγωνίστηκε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας κι όχι στην έδρα της, το γνωστό Ελ Πάσο. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ομως εντός έδρας έκοψε βαθμούς από όλους τους μεγάλους – πάει να πει πως δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Ποιο ήταν; Ισως τα μυαλά των πολλών ξένων παικτών της. Οι πιο πολλοί αντιμετώπιζαν τα ματς με τους δυνατούς αντιπάλους τους ως ευκαιρία για να δείξουν πόσο καλοί είναι και στα άλλα ματς είχαν μια παράξενα μπλαζέ συμπεριφορά. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.

Η Athens Καλλιθέα είχε μια αγωνιστική εντιμότητα που μακάρι να έχει και η Κηφισιά που επιστρέφει στη θέση της. Δεν έκανε π.χ. διακρίσεις σε αντιπάλους: έπαιξε με όλους όσο καλύτερα μπορούσε. Είδα με τη φανέλα της μερικούς καλούς παίκτες (τον Αλφαρελά, τον Ντεμέτριους, τον Μεχίας, τον Τζιάνι κ.λπ.) και η διοίκησή της είχε μια ωραία ελληνοαμερικάνικη νοοτροπία: τίμησε το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Σε τελική ανάλυση είναι η μόνη ομάδα που αγωνίστηκε ποτέ στη Σούπερ Λίγκα μας διαφημίζοντας ένα μουσείο, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Ιταλίας από την Μπολόνια είναι μια κλασική ιταλική ιστορία. Οχι έναν, αλλά τρεις τελικούς στη σειρά είχε χάσει ο κόουτς Ιταλιάνο που την Τετάρτη το βράδυ κατέκτησε με την Μπολόνια το Κύπελλο Ιταλίας επικρατώντας της Μίλαν με 1-0. Γιατί αυτές οι συνεχόμενες πικρές ήττες δεν έκαμψαν το φρόνημά του; Πρώτα από όλα γιατί κάθε προπονητής δεν πρέπει να στέκεται πολύ στα ματς που κερδίζει και στα ματς που χάνει. Λίγη (άγια) αυτοκριτική είναι χρήσιμη – το αυτομαστίγωμα δεν κάνει καλό. Κι έπειτα στην περίπτωση του Ιταλού Βιντσέντσο Ιταλιάνο φαίνεται πως μέτρησε ότι τους τρεις προηγούμενους τελικούς τούς είχε χάσει με άλλη ομάδα, δηλαδή με τη Φιορεντίνα. Μαζί της έχασε δύο τελικούς του Conference League (από τη Γουέστ Χαμ και τον Ολυμπιακό) κι έναν τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας (από τη Νάπολι). Με την Μπολόνια ήταν σε τελικό για πρώτη φορά – κάτι σαν έμπειρος πρωτάρης.

Η νίκη της Μπολόνια απέναντι στη Μίλαν θυμίζει την ιστορία της αναμέτρησης του Δαβίδ με τον Γολιάθ, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Η Μπολόνια όπως και η Μίλαν αγωνίστηκε φέτος στη league phase του Τσάμπιονς Λιγκ. Στη βαθμολογία του Καμπιονάτο είναι πιο ψηλά από τους Ροσονέρι που ίσως δεν βγουν στην Ευρώπη. Στα μεταξύ τους ματς στο πρωτάθλημα οι δύο ομάδες είχαν από μία νίκη. Ο τελικός πριν αρχίσει ήταν ένα ματς χωρίς μεγάλο φαβορί – απλά το όνομα της Μίλαν είναι μεγαλύτερο. Αλλά τα ονόματα δεν κερδίζουν τελικούς: η Μπολόνια είχε μεγαλύτερη πίστη. Κι έναν προπονητή που από τελικούς ξέρει, διότι αν ένας προπονητής κάθε φορά που χάνει έναν τελικό παίρνει ένα μάθημα, ο Ιταλιάνο από μαθήματα ήταν πλήρης.

Περισσότερο ενδιαφέρον είναι αυτό που συμβαίνει στην Ολλανδία. Ο Αγιαξ είχε δέκα βαθμούς διαφορά από την PSV πέντε αγωνιστικές πριν από το τέλος του πρωταθλήματος και την ισοβαθμία δική του. Εμεινε χωρίς νίκη σε τέσσερα ματς στη σειρά και είναι έναν βαθμό πίσω από την Αϊντχόφεν. Στα τέσσερα αυτά ματς έφερε δύο ισοπαλίες – μία με τη Σπάρτα Ρότερνταμ (έχοντας τέσσερα σουτ στα δοκάρια της εστίας των αντιπάλων του) και μία την Τετάρτη το βράδυ με τη Χρόνιγκεν που αγωνιζόταν με παίκτη λιγότερο και βρήκε το γκολ του τελικού 2-2 στο ένατο λεπτό των καθυστερήσεων! Από τις δε δύο ήττες του Αγιαξ, αυτή από τη Ναϊμέγκεν είναι στα όρια του απίθανου: η Ναϊμέγκεν είναι αδιάφορη και κέρδισε τον υποψήφιο πρωταθλητή 0-3 στην Αρένα του Αμστερνταμ. Σε όλα αυτά τα απίθανα να προσθέσουμε πως την περασμένη Κυριακή η PSV κέρδισε εκτός έδρας το ντέρμπι με τη Φέγενορντ φτάνοντας σε ανατροπή στις καθυστερήσεις: η νίκη της με 2-3 ήρθε έπειτα από ένα ματς στο οποίο έσπασαν καρδιές.

Ολα αυτά είναι σχεδόν

ανεξήγητα, αλλά είναι και πολύ ολλανδικά. Το ολλανδικό πρωτάθλημα το κερδίζει σχεδόν πάντα η ομάδα με την καλύτερη επίθεση. Ο Αγιαξ του ιταλού προπονητή Φραντσέσκο

Φαριόλι (που είναι μόλις 36 ετών, σχεδόν συνομήλικος του Χέντερσον και του Πίρσμαν, που έχει υπό τις οδηγίες του) έχει πετύχει 65 γκολ σε 33 ματς: δεν τα λες και λίγα. Αλλά η PSV έχει πετύχει ακριβώς 100 και η Φέγενορντ που είναι τρίτη στη βαθμολογία έχει σταματήσει στα 75! Εχοντας την τρίτη καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα ο Αγιαξ θα ήταν κάπως παράδοξο να το κατακτήσει. Ακούγεται παράξενο, αλλά το προσπέρασμα της PSV έσωσε κατά κάποιον τρόπο τις ολλανδικές παραδόσεις: αποκαταστάθηκε η ολλανδική λογική. Βέβαια ας μη βιαστούμε να βγάλουμε την ομάδα του Αϊντχόφεν πρωταθλήτρια. Την τελευταία αγωνιστική η PSV αγωνίζεται στην έδρα της Σπάρτα στο Ρότερνταμ, ενώ ο Αγιαξ φιλοξενεί την Τβέντε στη Γιόχαν Κρόιφ Αρένα. Η Αϊντχόφεν μοιάζει ήδη πρωταθλήτρια. Αλλά έτσι έμοιαζε και ο Αγιαξ πριν από τρεις εβδομάδες.