Η εκδίκηση της Μαρίζας Κωχ

Ο τίτλος συμπυκνώνει την άποψή μου για την «Αστερομάτα» της Κλαυδίας, που κέρδισε την έκτη θέση στον μουσικό διαγωνισμό της Eurovision – μια εκδοχή τού gay pride μετά μουσικής. Φυσικά, η έκτη θέση, στον δικό μας κόσμο, τον Υπαρκτό Ελληνισμό, ισοδυναμεί με την πρώτη, όπως ισχύει και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για τον λόγο αυτόν οι πανηγυρισμοί στην

Ελλάδα ήταν υπερβολικοί και θύμιζαν την πρωτιά της Ελενας Παπαρίζου. Η διαφορά, όμως, τού τότε με το τώρα είναι ποιοτική. Η Παπαρίζου κέρδισε με το ελληνικό κέφι (επίσης τουρκική λέξη – τι ειρωνεία, για κάτι τόσο ελληνικό…), ενώ η Κλαυδία τώρα κατάφερε να αναδειχθεί στην έκτη θέση προβάλλοντας τις εθνικές πληγές. Γι’ αυτό λέω ότι αυτό που συνέβη ήταν η εκδίκηση της Μαρίζας Κωχ. Για ένα τραγούδι με τόσο ζοφερό θέμα όσο τη Γενοκτονία των Ποντίων, η έκτη θέση ήταν αναπάντεχη επιτυχία. (Ενδεχομένως, επειδή το διεθνές κοινό δεν κατάλαβε το θέμα…)

Ισως, λοιπόν, η υπερβολή στις κορόνες που εξακόντισαν οι πολιτικοί μας, με αφορμή την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, να οφείλετο στο κύμα της αισιοδοξίας που προκάλεσε η αναπάντεχη διάκριση της 6ης θέσης και τους πήρε μαζί του. Γιατί παρέλειψα να σας πω ότι έτυχε να συμπέσει ο τελικός της Eurovision με την ημέρα μνήμης που έχουμε καθιερώσει στη χώρα μας για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Ηταν φυσικό, επομένως, να έχουμε το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων και η χαρά για μια διάκριση σε έναν μουσικό διαγωνισμό να μετατραπεί σε αισιοδοξία και υποσχέσεις εκτός πραγματικότητας σχετικά με τη γενοκτονία. Ακουγα, λ.χ., πολιτικό αρχηγό να υπόσχεται ότι θα αγωνιστεί και θα κινήσει γη και ουρανό μέχρι να αναγνωριστεί διεθνώς η Ημέρα της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Φυσικά, δεν το έλεγε στα σοβαρά ο άνθρωπος. Το έλεγε από υποχρέωση, επειδή πρέπει να λέγονται αυτά και να επαναλαμβάνονται, έστω και αν ξέρουμε ότι δεν είναι εφικτά, γιατί ο σκοπός που εξυπηρετούν είναι ιερός: συντηρούν την ελπίδα του ανέφικτου! Ας εξετάσουμε όμως την αξία της δέσμευσης για διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας που μας ενδιαφέρει. Ας υποθέσουμε ότι το καταφέρνουμε. Ξεχνάμε το Κυπριακό, τις θαλάσσιες ζώνες, τα τουρκολιβυκά μνημόνια, όλα τα άλλα θέματα της ατζέντας μπαίνουν στο ψυγείο, συγκεντρώνουμε όλη την προσπάθεια και όλους τους πόρους μας στον σκοπό αυτόν και τον πετυχαίνουμε. Η Γενοκτονία των Ποντίων αναγνωρίζεται διεθνώς! Τι έχουμε κερδίσει; Την ηθική ικανοποίηση, μικρό πράγμα είναι; Οχι καθόλου, σπουδαίο πράγμα και μπράβο μας αν το πετύχουμε. Ομως, πώς και κατά πόσον έχουμε βελτιώσει τη θέση μας και τα συμφέροντά μας; Καθόλου… Για το παρελθόν, λοιπόν, γίνεται ο αγώνας που υπόσχεται ο πολιτικός του παραδείγματός μας. Δεν αφορά το μέλλον, ούτε πρόκειται να το επηρεάσει.

Ρίξτε μια σύντομη ματιά σε αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και τον φέρνουν ανάποδα. Τέλος η σύγκρουση απομονωτισμού και νεοσυντηρητισμού στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ· επικράτησε η σχολή της συναλλακτικής διπλωματίας: εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν. Ο Τραμπ αδειάζει τον Μπίμπι και το Ισραήλ, στηρίζει Αλ-Τζολάνι και το καθεστώς στη Συρία, δηλαδή, στηρίζει τον ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Συγχρόνως, η Τουρκία γίνεται αποδεκτή σε ρόλο μεσολαβητή στο Ουκρανικό και είναι βέβαιο ότι θα έχει ρόλο και στη διαδικασία της ειρήνευσης. Την ίδια ώρα επίσης πολιορκείται από τους Ευρωπαίους για συνεργασίες στον αμυντικό τομέα. Και ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, εμείς αγωνιζόμαστε για να αναγνωριστούν διεθνώς αυτά που έχουμε πάθει από τους Τούρκους. Εμείς για το παρελθόν, εκείνοι για το μέλλον…

ΑΠΟΥΣΙΑ

Αναρωτιέμαι ποιος από τους δύο είναι πιο πολύ για λύπηση: εκείνοι που μαζεύτηκαν στης κυρίας Κατσέλη για να σώσουν (τρώγοντας) την υποτιθέμενη Κεντροαριστερά, ή μήπως εμείς, τα ΜΜΕ, που δώσαμε στο συγκεκριμένο δείπνο σημασία η οποία δεν του αξίζει; Εμείς, οπωσδήποτε· γιατί τουλάχιστον εκείνοι μπορεί να μην έσωσαν την Κεντροαριστερά, δεν αμφιβάλλω όμως ότι έφαγαν θαυμάσια και το ευχαριστήθηκαν. Ως προς την πολιτική βαρύτητα του γεγονότος, αρκεί μια λεπτομέρεια μόνο για να μας δώσει το μέτρο της σοβαρότητας: οι δύο πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που συμμετείχαν στο δείπνο και θεωρούνται υποστηρικτές της οικοδέσποινας, ήταν ο Χρήστος Κοκκινοβασίλης και ο Δημήτρης Πιπεργιάς (ο οξύθυμος συνδικαλιστής, που κατέβαζε τον διακόπτη της ΔΕΗ). Συγγνώμη, αλλά μόνο η κυρία Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου απουσίαζε! Κακώς, δεν θα έπρεπε…