Η διοικητική δουλειά ως μυστικό επιτυχίας

Ο Ολυμπιακός θα πανηγυρίσει την Κυριακή αυτό που οι οπαδοί του αποκαλούν «το πρωτάθλημα των εκατό του χρόνων», το οποίο κατέκτησε λίγες μέρες πριν. Η επιτυχία αυτή δεν ήταν τόσο εύκολη όσο σήμερα μοιάζει. Δυο αγωνιστικές πριν από το τέλος της κανονικής περιόδου ο Ολυμπιακός πήγε στην «Opap Αρένα» να αντιμετωπίσει την AEK προηγούμενος στη βαθμολογία με δύο μόλις βαθμούς διαφορά:

την κέρδισε χάρη στον τρόμο που της είχε προκαλέσει όταν τη διέλυσε με 6-0 στο Καραϊσκάκη στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και έκτοτε ξέφυγε. Τότε και μόνο. «Κλειδί» φυσικά και η νίκη στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στην πρεμιέρα των play offs.

Ελάχιστα

Ας θυμηθούμε κάποια αντικειμενικά δεδομένα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα πρωτάθλημα στο οποίο παίκτες που αποκτήθηκαν πέρσι το καλοκαίρι για να κάνουν τη διαφορά βοήθησαν ελάχιστα. Ο σούπερ ακριβοπληρωμένος Βραζιλιάνος Γουίλιαν και ο κάποτε σπουδαίος μέσος του πρωταθλητή τότε ΠΑΟΚ Ολιβέιρα έφυγαν γρήγορα. Ο τούρκος προικισμένος χαφ Γιαζιτζί έπαθε ρήξη χιαστών πριν τον δούμε. Ο Ντάνι Γκαρθία ξεκίνησε εξαιτίας μιας θλάσης να βοηθά ύστερα από τρεις μήνες. Ο Γιάρεμτσουκ χρειάστηκε ακόμα περισσότερο χρόνο προσαρμογής – μολονότι ήρθε με περγαμηνές. Ο Βέλντε δεν κατάφερε να δείξει στους επίσημους αγώνες τα σπουδαία που χαρακτήρισαν την εμφάνισή του στα καλοκαιρινά φιλικά ματς. Ενδεικτικό της δυσκολίας της σεζόν του Ολυμπιακού είναι ότι συνολικά ως ομάδα σκόραρε λιγότερα από πέρσι. Αλλά υπάρχουν πολλά που έκανε σωστά ως οργανισμός. Λίγο πριν από την απονομή θα πρέπει να επισημανθεί η καλή δουλειά της διοίκησής του. Που έπαιξε ρόλο.

Προστασία

Οταν στην Ελλάδα λέμε ότι μια διοίκηση κάνει καλή δουλειά, το μυαλό πολλών πάει στην παλιά εκείνη φράση του Γιώργου Βαρδινογιάννη που έλεγε ότι «μια διοίκηση πρέπει να έχει ως στόχο να προστατεύει τις επενδύσεις της» – πράγμα που σημαίνει ότι μία ομάδα πρέπει να έχει καλή αντιμετώπιση από τους διαιτητές, από τους αθλητικούς δικαστές, τα θεσμικά όργανα κι άλλα ανάλογα. Σ’ αυτό το πρωτάθλημα δεν υπάρχει τίποτα σχεδόν που να γκριζάρει τη λάμψη του πρωταθλητή. Η καλή δουλειά που έκανε η διοίκηση του Ολυμπιακού είχε φέτος να κάνει με την ομάδα σχεδόν αποκλειστικά. Και με τίποτα άλλο.

Ευθύνες

Η διοίκηση του Ολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι δεν φόρτωσε τον προπονητή Μεντιλίμπαρ με περισσότερες ευθύνες από αυτές που έπρεπε να σηκώσει. Μετά την κατάκτηση του UEFA Conference League αυτός ήταν ιδιαιτέρως δημοφιλής και θα μπορούσε να μονοπωλήσει τις αποφάσεις για τη δημιουργία της νέας ομάδας: δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η διοίκηση σεβάστηκε τα θέλω του προπονητή, κάνοντας ωστόσο διά μέσω των τεχνικών διευθυντών του συλλόγου και αυτή μεταγραφικές επιλογές, πράγμα χρήσιμο διότι ο προπονητής δεν έπρεπε να φορτωθεί αποκλειστικά αστοχίες που πάντα προκύπτουν. Από την άλλη ο Μεντιλίμπαρ είχε τη δυνατότητα να δουλέψει με την ομάδα του χωρίς να χρειάζεται κάθε τόσο να δίνει εξηγήσεις στους διοικητικούς προϊσταμένους του – υπήρξε με τη βούλα της διοίκησης αληθινά απόλυτο αφεντικό. Το συμβόλαιό του μάλιστα ανανεώθηκε ύστερα από τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Μπόντο κι όχι έπειτα από κάποιο θρίαμβο. Εισακούστηκαν επίσης οι επιθυμίες του να δοθούν δανεικοί διάφοροι ποδοσφαιριστές τον Ιανουάριο: έφυγαν όσοι δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ώστε να μείνουν 25 παίκτες και να δουλέψει μόνο με αυτούς.

Πίεση

Η διοίκηση του Ολυμπιακού δημιούργησε φέτος στους παίκτες το σωστό πλαίσιο πίεσης. Τους επισημάνθηκε αυτό που λέμε «επαγγελματική ευθύνη». Τους έγινε σαφές ότι αυτό το πρωτάθλημα το χρωστάνε στον σύλλογο και στους οπαδούς διότι μια γιορτή 100 χρόνων χωρίς τίτλο δεν ταιριάζει στον πλέον πολυνίκη σύλλογο της χώρας. Ο Ολυμπιακός είχε λίγους παίκτες που έχουν κερδίσει ένα πρωτάθλημα: η πίεση έπρεπε να μην είναι υπερβολική.  Από την άλλη παίκτες που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο βάρος της αποστολής τον Ιανουάριο απομακρύνθηκαν ακόμα κι αν είχαν μεγάλα ονόματα: τους αντικατέστησαν δε, ο Ορτα και ο Πάλμα, που το ελληνικό πρωτάθλημα το γνωρίζουν και δεν θα είχαν προβλήματα προσαρμογής. Μια διοίκηση βέβαια πρέπει πάνω απ’ όλα να εισακούγεται: ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήγε φέτος μία φορά στο Ρέντη για να ζητήσει από τους παίκτες και τον προπονητή νίκη στο ματς με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη στα play offs για να τελειώσει και τυπικά το πρωτάθλημα. Και η νίκη ήρθε σε ένα ματς που όλοι έδειξαν τη σοβαρότητά τους.

Σύγκριση

Η σωστή διοικητική δουλειά μοιάζει ακόμα πιο σημαντικός παράγοντας όταν κανείς συγκρίνει όσα έκανε ο Ολυμπιακός σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Για τον Παναθηναϊκό έχει γίνει πολύ δύσκολο να αντέξει την πίεση και το στρες που δημιουργούν 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Κάθε στραβοπάτημα αντιμετωπίστηκε φέτος, από τον κόσμο της ομάδας πρώτα απ’ όλα, ως ένα είδος καταστροφής. Ο προπονητής που επιλέχθηκε πέρσι το καλοκαίρι, ο Ντιέγκο Αλόνσο, απομακρύνθηκε με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό ότι έκανε προετοιμασία χωρίς επτά παίκτες που αποκτήθηκαν τον Αύγουστο. Ενώ ο Μαρινάκης πήγε στο Ρέντη μια μόνο φορά, ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ Μάριος Ηλιόπουλος πέρασε μια ολόκληρη χρονιά κάνοντας συναντήσεις με τον κόουτς Ματίας Αλμέιδα τον οποίο πότε ήθελε να νουθετήσει, ποτέ να νταντέψει και πότε να παρηγορήσει. Η σχέση των δύο είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, όπως άλλωστε είχε αγωνιστικά και η σεζόν της Ενωσης. Στον ΠΑΟΚ τέλος δεν αντικαταστάθηκε ποτέ ο αποτελεσματικός αντιπρόεδρος Μάκης Γκαγκάτσης που έγινε πρόεδρος της ΕΠΟ το περασμένο καλοκαίρι, ενώ η ομάδα δουλεύοντας επί της ουσίας χωρίς τεχνικό διευθυντή φόρτωσε στον προπονητή Ράζβαν Λουτσέσκου  περισσότερες ευθύνες από αυτές που αυτός μπορούσε να σηκώσει. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει ο Λουτσέσκου τον έλεγχο των νεύρων του και η ομάδα την ηρεμία της. Με τον ιδιοκτήτη Ιβάν Σαββίδη να βρίσκεται στο Ροστόφ η διοίκηση μοιάζει δύσκολη υπόθεση.

Ρουτίνα

Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι οι διοικήσεις κερδίζουν πρωταθλήματα. Οσο καλή και να είναι η δουλειά τους, στο τέλος στο γήπεδο κατεβαίνουν να δώσουν ματς ποδοσφαιριστές και προπονητές. Ομως χωρίς καλή δουλειά από την πλευρά μιας διοίκησης ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολη υπόθεση. Η διοίκηση του Ολυμπιακού χρόνια τώρα κάνει αυτή τη δυσκολία να μοιάζει ένα είδος ρουτίνας. Δεν είναι προφανώς αλάνθαστη αλλά αποτελείται από ανθρώπους με τεράστια πείρα. Φέτος η δουλειά τους υπήρξε η πρέπουσα. Των ανταγωνιστών όχι ακριβώς.