Γκρίνιες για το ταξίδι στο Παρίσι

Διαπίστωσα χθες έναν ιδιότυπο εκνευρισμό στα φιλοσυριζαίικα μέσα ενημέρωσης εξ αφορμής της αποκάλυψης ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης βρέθηκε στο Παρίσι, την ώρα που σύσσωμη η χώρα αναμένει την πολλαπλώς διακηρυγμένη από τον πρόεδρο της καρδιάς ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δηκτικές απορίες, απροκάλυπτη μεταφορά σε «κοινή θέα» της δυσφορίας των κορυφαίων στελεχών της Κουμουνδούρου που «έπεσαν από τα σύννεφα» πληροφορούμενοι από τον Τύπο το γεγονός του ταξιδιού, και εν τέλει ολική επαναφορά στο προσκήνιο όλης εκείνης

της συζήτησης που θυμίζει τα γνωστά υπαρξιακά ερωτήματα «ποιοι είμαστε, ποιος ο προορισμός μας στη γη, πού πάμε» και τα ρέστα. Ελαφρώς παραλλαγμένα. «Πού πάμε, ρε, με Κασσελάκη, τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε σ’ αυτή τη φάση, τι είναι αυτά που κάνει αυτός ο τύπος» και ούτω καθεξής.

Δεν τους αδικώ. Με κάποιον τρόπο πρέπει να εκτονωθούν κι αυτοί (τα Μέσα εννοώ – οι άλλοι, τα στελέχια, ποσώς με ενδιαφέρουν. Κατηγορία «τα ‘θελαν και τα ‘παθαν» είναι). Ομως θα τους κακίσω, τους «γκρινιάρηδες».

Δηλαδή πόσο μακριά είναι το Παρίσι για να αισθάνονται τη μοναξιά από την απουσία του προέδρου και κάνουν σαν να ορφάνεψαν από μάνα και πατέρα; Ούτε τρεις ώρες «δρόμος» με το αεροπλάνο. Να, χθες, προγραμμάτιζε να επιστρέψει ο άνθρωπος. Πολλή φασαρία για το τίποτε, δηλαδή. Η απουσία του επίσης είναι και μια επιπλέον απόδειξη ότι α) το κόμμα λειτουργεί και χωρίς αυτόν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, β) ότι όλα είναι τόσο καλά συγχρονισμένα ώστε περιττεύει η αυτοπρόσωπη παρουσία του και γ) στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης όπου κανείς μπορεί να μετέχει των εσωκομματικών διεργασιών με… ολόγραμμα και εξ αποστάσεως, σιγά το θέμα που συνιστά το «αντιπολίτευση από το Παρίσι» του προέδρου.

Ελπίζω μόνο να έμεινε Rive Gauche. Δεν θα ήθελα δεξιές παρεκκλίσεις με διαμονή σε 5άστερο της Rive Droite. Θα τσαντιστεί μέχρι κι ο Πολάκης του. Είμαστε αριστεροί, το λέμε, να το δείχνουμε κιόλας. Στάση ζωής λέγεται αυτό…

Shopping therapy

Πάντως, απ΄ ό,τι πληροφορήθηκα, το ζεύγος Κασσελάκη – Τάιλερ Μακμπέθ έκοβε βόλτες περί την περίφημη Rue du Faubourg Saint-Honoré, όπου και έχουν βιτρίνες μερικοί από τους πιο αριστοκρατικούς οίκους μόδας του Παρισιού. Για την ακρίβεια, εκεί βρίσκονται οι μεγαλύτεροι οίκοι υψηλής ραπτικής, κοσμημάτων, ωρολογίων κ.λπ. Οι κυρίες μεταξύ μας θα γνωρίζουν ασφαλώς ότι σε αυτόν τον δρόμο έχει συσσωρευθεί ό,τι ονειρεύεται καθεμιά τους: από Chanel και Prada μέχρι Cartier, Gucci, Hermès, Louis Vuitton, Tiffany’s, Van Cleef & Arpels κ.λπ.

Δεν ξέρω τι έφερε ως εκεί τον πρόεδρο Κασσελάκη και τον σύζυγό του Τάιλερ. Αν δηλαδή εισήλθαν σε κάποιο από αυτά τα καταστήματα ή απλώς επιδόθηκαν στο δημοφιλές – όπως και πάλι διατείνονται οι κυρίες – window shopping therapy. Ο έτσι μεθερμηνευόμενο, κοιτάζω και δεν αγοράζω. Μόνο!

Εξαίσια απασχόληση, ανέξοδη κι ωραία, όταν δεν προτίθεσαι να αγοράσεις κάτι. Συνδύασαν τον μεσημεριανό τους περίπατο με βιτρίνες; Ποιος ξέρει. Πάντως εγώ σε καμία περίπτωση δεν θα τους ψέξω. Είσαι Παρίσι για μία ή για περισσότερες ημέρες, δεν θα περάσεις μια βόλτα από τη Rue du Faubourg Saint-Honoré για να αντικρίσεις από κοντά με τι σκοτώνουν την ανία τους οι καπιταλιστές, όταν δεν πίνουν το αίμα των λαών με το μπουρί της σόμπας; Θα περάσεις!..

«Επαγγελματικοί λόγοι»

Εγώ μια ένσταση έχω μόνο, και θέλω εδώ να τη διατυπώσω, μήπως και δεήσει ο πρόεδρος να δώσει κάποια απάντηση, αν και την προηγούμενη φορά (με τις «αγωνιώδεις προσπάθειες» που έκανε να βρει λεφτά για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι Στο Κόκκινο) με απογοήτευσε. Δεν μου έκανε τη χάρη να μου απαντήσει τι είδους «προσπάθειες» ήταν αυτές και με ποιο τρόπο ευοδώθηκαν. Μόνο με τη σιωπή του μου «απάντησε», αλλά δεν αποθαρρύνομαι, με ξέρετε.

«Ανώτατη πηγή» της Κουμουνδούρου, λοιπόν, ενημέρωσε δημοσιογράφους και ΜΜΕ ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης μετέβη στο Παρίσι (προσέξτε, παρακαλώ, εδώ) για «επαγγελματικούς λόγους»!

Το ερώτημά μου λοιπόν είναι το ακόλουθο: ασκεί ο πρόεδρος Κασσελάκης, ο τέταρτος στη σειρά των θεσμών του πολιτεύματος παράγων, κάποιο επάγγελμα, ενώ υποτίθεται έχει πολλά χρήματα και δεν χρειάζεται να δουλέψει, αλλά θα αφιερωθεί στο κόμμα του οποίου ηγείται; Και ποιο ακριβώς είναι αυτό το επάγγελμα, για επείγοντες λόγους του οποίου παράτησε το κόμμα σύξυλο μέσα στην καρδιά της πολιτικής αντιπαράθεσης και «πετάχτηκε» με τον σύζυγό του στο Παρίσι;

Τουτέστιν, ποιοι είναι αυτοί οι επαγγελματικοί λόγοι και πώς δικαιολογούνται για έναν πολιτειακό παράγοντα όπως εκείνος;

Κάθε εξήγηση δεκτή. Και εδώ είμαστε να την καταγράψουμε, αν υπάρξει.

Fake news χωρίς μία συγγνώμη

Του Αδώνιδος όμως, που τον κατασυκοφάντησε, ο πρόεδρος Κασσελάκης αρνήθηκε να του ζητήσει συγγνώμη. Και σ’ αυτόν «η σιωπή μου προς απάντησή σου». Από τον Μητσοτάκη όμως απαιτούσε (με δήλωση – αχταρμά που είχε απ΄ όλα μέσα, σε σχέση με τους μετανάστες), αλλά ένα «συγγνώμη, λάθος» για τον Γεωργιάδη δεν βρήκε να πει. Εστω ένα «έπεσα θύμα παραπληροφόρησης» (σχετικά με τη δήθεν συμφωνία με το Πακιστάν για 500.000 εισαγόμενους Πακιστανούς στην Ελλάδα). Τίποτε. Σαν να μη συνέβη κάτι και σαν να μην εκμεταλλεύτηκε το fake news με τον πιο απαράδεκτο τρόπο για να συκοφαντήσει τον πολιτικό του αντίπαλο. Ιδιος με τον προηγούμενο πάει να γίνει. Ξεσηκώνει μεθόδους…

Ο αγώνας του ΠΑΣΟΚ

Μεγάλη νίκη για την Ελλάδα συνολικά, και την οικονομία της ειδικότερα, είναι η αναγνώριση από το Ecofin ότι οι αμυντικές δαπάνες εξαιρούνται από το έλλειμμα. Πανηγυρίζει η κυβέρνηση που πέτυχε την εξαίρεση, αλλά στοιχειώδης πολιτικός πολιτισμός επέβαλλε να ειπωθεί και μια κουβέντα για το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου έθεσε για πρώτη φορά το θέμα, τον καιρό που πάλευε να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Πιέζοντας προς κάθε κατεύθυνση, ο Γιώργος ως πρωθυπουργός και ο Βενιζέλος ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών ζητούσαν απελπισμένα να εξαιρεθούν οι εξοπλιστικές δαπάνες από το έλλειμμα, μήπως και μειωθεί κάπως. Βρε, τι τα προβλήματα με την Τουρκία ανέφεραν, τι τις υποχρεώσεις έναντι του ΝΑΤΟ, τι το ένα, τι το άλλο, οι Ευρωπαίοι και περισσότερο από όλους οι Γερμανοί κώφευαν παραδειγματικά. Ηταν η εποχή που η Ελλάδα ήταν το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και το πρώτο που σκέφτονταν οι «εταίροι» ήταν τι θα κάνουμε να απαλλαγούμε από αυτούς μια ώρα αρχύτερα. Ο μοναχικός αγώνας του ΠΑΣΟΚ δεν ευοδώθηκε τότε, ευοδώνεται όμως τώρα, 13 χρόνια μετά, από μια άλλη κυβέρνηση και από έναν άλλο πρωθυπουργό. Το πιστώνονται ΝΔ και Μητσοτάκης, αλλά άλλοι πάλεψαν σκληρά…