Γιώτα Φέστα: «Πίστη χωρίς αθωότητα είναι μια πίστη κίβδηλη»

Για τον κόσμο του «Ναυαγίου», εκείνη είναι η Λαμπρινή Κωνσταντάκη. Σύζυγος ιερέα και κλασική γυναίκα της υπαίθρου, κάνει τα πάντα για τον μονάκριβο γιο της ενώ δεν χάνει την πίστη της για την τύχη του μετά τη συμφορά, ακόμα κι όταν όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι εκείνος χάθηκε.

Αυτές τις ποιότητες της ηρωίδας της αναδεικνύει με την ευαίσθητη ερμηνεία της η Γιώτα Φέστα.

Η καταξιωμένη ηθοποιός, συμμετέχει στη μεγάλη δραματική σειρά του Mega, βάζοντας τη σφραγίδα της με τις συγκινητικές εμφανίσεις

και τις ευαίσθητες αποχρώσεις που δίνει στον ρόλο της, σε πολύ χαρακτηριστικές σκηνές που καθήλωσαν το κοινό. Με αφορμή την εμπειρία της από το «Ναυάγιο», η Γιώτα Φέστα μίλησε στα «Πρόσωπα».

Πώς αντιμετωπίζετε τον ρόλο της Λαμπρινής;

Πολλές φορές αφήνομαι να με οδηγήσει το ένστικτό μου. Συνήθως όμως αρχίζω από το σενάριο και το κείμενο, τις γραμμές του ρόλου. Οδηγούμαι από το τι λέει η ηρωίδα και μετά με το τι κάνει. Ελεγε ένας παλιότερος ηθοποιός πως οδηγείται ο ηθοποιός προς τον ρόλο και αφήνει και τον ρόλο να οδηγηθεί προς αυτόν και κάπου στη μέση συναντιούνται. Το βρίσκω πολύ εύστοχο και μου ταιριάζει.

Εννοώ ότι η προσωπική κατάθεση είναι πολύ σημαντική για να ανακαλύψεις έναν χαρακτήρα. Στην περίπτωση της Λαμπρινής βρέθηκα σε μια σχετική αμηχανία στην αρχή. Γρήγορα συνειδητοποίησα πως λειτούργησα λίγο στερεοτυπικά.

Μου φάνηκε δύσκολο στην αρχή να κάνω κάτι τόσο ξένο από μένα και φοβήθηκα. Ουσιαστικά όμως δεν ήταν κάτι αληθινό αυτό το αίσθημα. Ετσι προσπάθησα να δω την ηρωίδα αυτή μέσα από έναν προσωπικό δρόμο. Τι σημαίνει αυτή η γυναίκα για μένα και πού μπορώ να στηριχτώ;

Σκέφτηκα ότι εκείνο το στοιχείο που μπορώ να βασιστώ είναι η πίστη στο παιδί της και η αθωότητά της. Γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει πίστη χωρίς αθωότητα. Η πίστη χωρίς το στοιχείο της αθωότητας είναι μια πίστη κίβδηλη.

Η Λαμπρινή πιστεύει στην ακεραιότητα του παιδιού της και όντας το μοναδικό της παιδί έχει μια μεγάλη αγάπη για αυτό. Επίσης είναι αθώα, έχει μια καθαρή ματιά απέναντι στα πράγματα. Πιστεύει ότι αφού δεν έχει βρεθεί κάποιο στοιχείο, το παιδί της ζει. Ολα αυτά τα αισθήματα πιστεύω πως δεν έχουν σχέση με τη θρησκευτικότητα αλλά με την πίστη στη ζωή.

Πόσο ψυχοφθόρο είναι να υποδύεστε μια μάνα η οποία έχει την ψευδαίσθηση ότι το παιδί της ζει, παρόλο που στην πραγματικότητα έχει χαθεί;

Εμείς οι ηθοποιοί έχουμε να κάνουμε πολλές φορές με μεγάλες και περίπλοκες καταστάσεις και αισθήματα.

Δεν είναι ψυχοφθόρο άραγε να παίζεις τη λαίδη Μάκμπεθ, τον Οιδίποδα, την Αντιγόνη κ.ο.κ… Καλούμαστε να σκάψουμε βαθιά και να κινητοποιήσουμε τον ψυχισμό μας γιατί τα πράγματα δεν έχουν μόνο ένα επίπεδο.

Είναι σαν ένα παλίμψηστο που ανοίγεις μια επιφάνεια και από κάτω υπάρχει κι άλλη, μετά κι άλλη κ.λπ. Με αυτή την έννοια, ναι, θα έλεγα ότι είναι πολύ ψυχοφθόρο, αλλά είναι τόσο ενδιαφέρουσα η διαδικασία αυτή και όταν κάτι καταφέρνεις εισπράττεις μεγάλη ικανοποίηση.

Στο παρελθόν είχατε πει ότι ήσασταν αρκετά διστακτική απέναντι στην τηλεόραση. Τις τελευταίες δύο σεζόν σας επιστρέφετε σε αυτήν. Εχει αλλάξει η αντιμετώπισή σας απέναντί της πλέον;

Κυρίως είχε να κάνει με συγκυρίες προσωπικές. Αλλά δεν είχα και τις άπειρες προτάσεις. Δεν γίνονταν και πολλές παραγωγές στην τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια η μυθοπλασία επανέρχεται δυναμικά και αλλάζει το τοπίο της τηλεόρασης προς το καλύτερο. Νομίζω.

Επίσης υπάρχει μια πλειάδα νέων ηθοποιών πιο καταρτισμένων συνήθως από τη δική μου γενιά. Αλλά και πολλοί ηθοποιοί της γενιάς μου, που μέχρι τώρα έκαναν μόνο θέατρο και κινηματογράφο και απείχαν από την τηλεόραση, μπαίνουν στο δυναμικό των παραγωγών και πλουτίζουν το τοπίο. Να σας πω ένα παράδειγμα: ο Δημήτρης ο Ημελλος, που πέρσι είχα τη μεγάλη χαρά να δουλεύω μαζί του στην τηλεόραση.

Επίσης  γράφονται καλά σενάρια.

Οι σκηνοθέτες είναι άνθρωποι οι οποίοι τις περισσότερες φορές κάτω από δύσκολες και πιεστικές συνθήκες προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο. Επειδή το σινεμά αυτή τη στιγμή δεν είναι στις δόξες του, πολλοί δουλεύουν στην τηλεόραση και προέρχονται από τον χώρο του σινεμά, με γνώσεις, κριτήρια, αισθητική, γούστο.

Παράλληλα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ανθρώπους με σοβαρή κατάρτιση σε σχέση με την τηλεόραση. Ολα αυτά συντείνουν στην εικόνα μιας τηλεόρασης καλύτερης, στην οποία χαίρεται κανείς να δουλεύει. Και για να έρθουμε και στην πεζή πραγματικότητα, υπάρχει και η οικονομική απολαβή. Αυτή είναι η δουλειά μας και πρέπει να αμειβόμαστε με αξιοπρέπεια. Τα τελευταία χρόνια για μένα ας πούμε είναι σοβαρό κριτήριο.

Θεωρείτε ότι πλέον έχει διαλυθεί η πεποίθηση πως στην τηλεόραση είναι η «ελαφρά» ψυχαγωγία ενώ στο θέατρο και τον κινηματογράφο η «σοβαρή»;

Αυτά τα ταμπού δεν υπάρχουν πια. Δεν είναι ο μπαμπούλας η τηλεόραση. Και κανένας δεν θα έπρεπε να την αντιμετωπίζει έτσι. Οι περισσότεροι ηθοποιοί πιστεύω πως κάνουμε τη δουλειά μας στην τηλεόραση με την ίδια σοβαρότητα και ευσυνειδησία όπως στο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Καμιά φορά, δε, προσωπικά αισθάνομαι πως είμαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση και διαθεσιμότητα, εξαιτίας της έλλειψης χρόνου. Δεν ξέρω τι μπορεί κανείς να εννοήσει με τον όρο «ελαφρά» ψυχαγωγία. Ας πούμε, θαυμάζω πολύ τους ηθοποιούς που είναι καλοί στην κωμωδία και πιστεύω πως είναι ένα είδος πολύ δύσκολο και απαιτεί μεγάλο ταλέντο. Οπως και στη ζωή, η ελαφράδα είναι το δύσκολο και το ζητούμενο.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια πολύ μεγάλη δραστηριότητα σε παραγωγές θεατρικές. Πώς βλέπετε εσείς αυτή την άνθηση;

Σαν ένα γεγονός πολύ ενθαρρυντικό. Βγήκαμε από τα χρόνια της πανδημίας αρκετά τραυματισμένοι και είχαμε ανάγκη να επικοινωνήσουμε πάλι. Μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα ότι κάποιος ντύνεται, στολίζεται και σηκώνεται και βγαίνει από το σπίτι του να πάει να δει μια παράσταση.

Η πανδημία έφερε μια θλίψη και καλό θα ήταν να αντισταθούμε σε αυτό το αίσθημα. Οσον αφορά τον κινηματογράφο που, εδώ και αρκετό καιρό, δεν δείχνει να περνάει τις καλύτερες μέρες του, έχω μια αισιόδοξη υποψία ότι θα πάει καλύτερα τα επόμενα χρόνια. Κρίνοντας και από τον εαυτό μου, επειδή τελευταία πάω πολύ πιο συχνά σινεμά και βλέπω ότι ο κόσμος όταν κάτι πιστεύει πως θα τον συγκινήσει πηγαίνει. Είδα δύο φορές έξω από αίθουσες ουρές, κάτι που είχα να δω πάρα πολλά χρόνια και χάρηκα πολύ.

Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντική η συνάντηση του θεατή με τον καλλιτέχνη που πρόκειται να δει όταν σηκώνεται και βγαίνει από το σπίτι του και περιμένει κάτι διαφορετικό να συμβεί. Αυτό το αίσθημα της αναμονής μιας συνάντησης δεν υπάρχει όταν κάθεσαι να δεις κάτι στην τηλεόραση. Υπάρχει ένα άλλο βλέμμα όταν μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους ένα θέαμα σε μια σκοτεινή αίθουσα.

Μια και είπατε ότι πηγαίνετε σινεμά, το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου το είδατε;

Το είδα και μου άρεσε πολύ. Είναι σπουδαίο ότι ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να εγκαθιδρύσει ένα προσωπικό βλέμμα στο παγκόσμιο σινεμά. Είτε συνδέεται κανείς είτε όχι με τα θέματά του,είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα αυτό.

Αν σας πρότεινε να παίξετε σε κάποια ταινία του, θα δεχόσασταν;

Με μεγάλη χαρά! Γελάω γιατί την ίδια απάντηση θα σας δώσουν το 98% των ελλήνων ηθοποιών και φαντάζομαι και πολλών ξένων. Τα καταφέρνει τόσο ωραία με τους ηθοποιούς! Δεν είναι ένας σκηνοθέτης που έχει μόνο ένα προσωπικό σύμπαν αλλά επενδύει πάνω στους ηθοποιούς δημιουργώντας έναν μανδύα προστασίας γύρω τους και εμπιστοσύνης. Η Εμα Στόουν στην ταινία ήταν ένα θαύμα. Σου έκοβε την ανάσα. Αρα θα είναι μεγάλη τύχη και χαρά αν δουλέψει ένας ηθοποιός με τον Λάνθιμο.

Σε αυτή τη φάση που είστε στην καριέρα σας έχετε καλλιτεχνικά απωθημένα;

Θα ήθελα να παίξω πιο πολύ κλασικά έργα στο θέατρο. Θα ήθελα να σκηνοθετήσω δύο έργα που θέλω εδώ και πάρα πολλά χρόνια και συνεχώς το αναβάλλω. Αρα, ναι, έχω κάποια καλλιτεχνικά απωθημένα που ελπίζω να καταφέρω, γιατί είμαι και μεγάλη πια, να τα πραγματοποιήσω.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι κάνω ακόμα όνειρα. Καμιά φορά η καθημερινότητα και η πραγματικότητά της με παίρνει από κάτω. Αλλά πρέπει να μπορούμε να ονειρευόμαστε. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να ευχηθεί κάποιος για έναν ηθοποιό και γενικά για όλους. Να μην αφήνουμε να μας παρασύρει η πεζή πραγματικότητά μας.