Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλος: Η μουσική του παρκέ (και) των ονείρων

Εχουν περάσει 16 χρόνια από εκείνο το βράδυ του Απρίλη του 2009 στη Μαδρίτη. Οπου ο Ολυμπιακός έφυγε νικητής κόντρα στη βασίλισσα της Ευρώπης, στον 4ο αγώνα των πλέι οφ εκείνης της σεζόν, της πρώτης που είχε εφαρμοστεί το best of 5 σύστημα πρόκρισης στο φάιναλ φορ.

Οι Ερυθρόλευκοι του Παναγιώτη Γιαννάκη παίρνουν μαζί με τη νίκη και την πρόκριση για το Βερολίνο με 3-1 νίκες και μεταξύ των φίλων του Ολυμπιακού

που πανηγυρίζουν είναι και ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος. Οι νέοι πρόεδροι του ιστορικού συλλόγου, που μόλις στην πρώτη σεζόν όπου έχουν πάρει εξ ολοκλήρου τις μετοχές της ΚΑΕ στα χέρια τους, από τον Σωκράτη Κόκκαλη, οδηγούν και πάλι την ομάδα της καρδιάς τους σε ένα φάιναλ φορ ύστερα από 10 χρόνια!

Και μάλιστα η συγκυρία σημαδιακή καθώς ήταν επί γερμανικού εδάφους και πάλι. Από το Μόναχο του 1999, στο Βερολίνο του 2009 με τη μόνη διαφορά ότι τότε το 1999, αλλά και το 1994 στο Τελ Αβίβ, ή το 1995 στη Σαραγόσα και το 1997 στη Ρώμη οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ήταν στην εξέδρα ως φίλαθλοι.

Στα 21 του ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος και στα 20 ο Γιώργος, εκείνη την αποφράδα νύχτα της 21ης Απριλίου του 1994 στο Τελ Αβίβ, όπου το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον χάλασε το όνειρο του Ολυμπιακού και του Γιάννη Ιωαννίδη για το πρώτο ευρωπαϊκό τους τρόπαιο. Τα δύο νεαρά αδέλφια φεύγουν στεναχωρημένα από το γήπεδο αλλά δεν χάνουν την πίστη τους ότι η αγαπημένη τους ομάδα θα φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης.

Αυτό που δεν φαντάζονταν ίσως, το 2004 όταν – ύστερα από συνάντηση που είχε κανονίσει ο τότε δήμαρχος Πειραιά Παναγιώτης Φασούλας – συμφωνούσαν με τον Σωκράτη Κόκκαλη να μπουν συγχρηματοδότες στο μπάσκετ ήταν ότι κάποια στιγμή θα την οδηγούσαν και οι ίδιοι στην κορυφή της Ευρώπης και μάλιστα δις σε μια ανεπανάληπτη επιτυχία back to back κατακτήσεων (2012 και 2013) που μόνο η μεγάλη Γιουγκοπλάστικα και η Μακάμπι το είχαν καταφέρει ως τότε στην ιστορία της διοργάνωσης από τότε που καθιερώθηκαν τα φάιναλ φορ το 1988.

Στη Μαδρίτη και πάλι, 16 χρόνια μετά πλέον, ο Ολυμπιακός παίρνει και πάλι την πρόκριση κόντρα στη Ρεάλ με 3-1 αυτή τη φορά για προορισμό εκτός Ευρώπης (Αμπου Ντάμπι) και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι νιώθουν την ίδια χαρά σαν την πρώτη φορά και ενώ πλέον η ομάδα επί των ημερών τους φτάνει στο 10ο φάιναλ φορ (και 4ο συνεχόμενο) από τα 14 που μετράει στην ιστορία της.

Αυτή τη φορά στην ισπανική πρωτεύουσα τα δύο αδέλφια, έχοντας περάσει από φουρτούνες και μπουνάτσες όλα αυτά τα χρόνια πιο ώριμα από ποτέ δεν διστάζουν να πουν: «Ναι είναι επιτυχία η πρόκριση, αλλά ο στόχος είναι ξεκάθαρος, πάμε για να το πάρουμε».

Σε όλα αυτά τα χρόνια έχουν δαπανήσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ μόνο σε φόρους παικτών και προπονητών, οπότε μπορεί κανείς να καταλάβει τα ποσά που έχουν δαπανήσει για αυτή τη γλυκιά τρέλα του Ολυμπιακού. Ομως οι πρόεδροι δεν ξόδευαν ανέκαθεν… Αντίθετα με το δικό τους τρόπο, δημιούργησαν ένα από τα πιο ελκυστικά μοντέλα στην Ευρώπη το οποίο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το σύνολο σχεδόν των ομάδων της Γηραιάς Ηπείρου με στόχο να το αντιγράψουν.

Ο Ολυμπιακός της Κωνσταντινούπολης το 2012, είχε ένα μπάτζετ κοντά στα 5,5 εκατομμύρια ευρώ ενώ ο μέσος όρος εκείνων των σεζόν (2011-2013) όπου ήρθαν και οι δύο κατακτήσεις της Ευρωλίγκας του προϋπολογισμού της ομάδας (παίκτες και προπονητές καθαρά, χωρίς τους φόρους και τα λοιπά έξοδα) ήταν κάτω από 7.000.000 ευρώ όταν των αντιπάλων τους έφταναν πολλές φορές και σε πενταπλάσιο νούμερο. Ακόμα και στη Μαδρίτη το 2015, όπου ο Ολυμπιακός των περίπου 15.000.000 ευρώ έφτανε στον τελικό αποκλείοντας την ΤΣΣΚΑ Μόσχας των 42.000.000 ευρώ και έπαιζε τελικό με τη Ρεάλ των 28.000.000 ευρώ που είχε αποκλείσει στον ημιτελικό τη Φενέρμπαχτσε των 30.000.000 ευρώ.

Χρόνια μετά, ο Γιώργος Αγγελόπουλος θα παραδεχόταν δημοσίως πως «εκείνη η ανακοίνωση ήταν η πιο τολμηρή κίνηση που είχαμε κάνει. Η αφετηρία της επιτυχίας…». Ισχύει

Η αξία ήταν αλλού

Ο Ολυμπιακός είχε δημιουργήσει πλέον υπεραξίες στους παίκτες που αποκτούσε ως ευκαιρίες και μέσα από την ομάδα και τα κατορθώματά τους εκτόξευαν τη χρηματιστηριακή τους αξία με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του «Ηρακλή τσέπης»  Κάιλ Χάινς που ήρθε με 250.000 – 300.000 ευρώ στο λιμάνι και μετά έφτιαξε όλη του τη ζωή (και των…εγγονιών του) με τα εκατομμύρια της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Μέχρι και το 2009 οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έριχναν αβέρτα λεφτά, χωρίς να έχουν καν κάποιο προσύμφωνο με τον Σωκράτη Κόκκαλη, απλά είχαν μια σχέση εμπιστοσύνης με τον λόγο τους να είναι συμβόλαιο. Με το που πήραν τις μετοχές, έφεραν παίκτη του ΝΒΑ εν ενεργεία στον Πειραιά (Τζος Τσίλντρες με μυθικό συμβόλαιο τότε περί τα 6.000.000 δολάρια τον χρόνο), τον Λίνας Κλέιζα ενώ επένδυσαν και σε έλληνες παίκτες που ήταν πάντα η αδυναμία τους με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τότε του Παναγιώτη Βασιλόπουλου και του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Αλλά και αργότερα με τους Παπανικολάου, Σλούκα, Μάντζαρη, Κατσίβελη τους αφανείς ήρωες που βγήκαν μπροστά στον τελικό του 2012 στην Πόλη με την ΤΣΣΚΑ πριν ολοκληρώσουν τον θρίαμβο ο μεγάλος Βασίλης Σπανούλης με την ασίστ της ζωής του και ο Γιώργος Πρίντεζης με το πεταχτάρι της καριέρας του.

Πριν φτάσουν στο back to back, τα δύο αδέλφια είχαν και μαύρες σκέψεις όπως το 2011, που αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν, απογοητευμένοι κυρίως από την κατάσταση που υπήρχε εντός συνόρων, καθώς όπως έλεγαν: «Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει η ομάδα στα ευρωπαϊκά φάιναλ φορ και να μην παίρνει πρωτάθλημα» αφήνοντας ξεκάθαρες αιχμές προς την ΕΟΚ και τη διαιτησία τότε.

Η μεγάλη απόφαση

Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς τούς είπε ότι θα παραμείνει με μοναδικό μεγάλο συμβόλαιο αυτό του Βασίλη Σπανούλη και στην πορεία της σεζόν, με την προσθήκη και των Λο και Ντόρσεϊ έγινε το αγωνιστικό θαύμα. Πώς όμως άλλαξαν τελικά απόφαση και παρέμειναν στον Ολυμπιακό, το είχε εξηγήσει σε συνέντευξή του στην Cosmote TV ο Γιώργος Αγγελόπουλος: «Η κόρη μου ήταν τότε 1,5 έτους, δεν καταλάβαινε τι γινόταν, αλλά κάποια στιγμή μετά ψύχραιμα και ήρεμα όταν σκεφτήκαμε με τη γυναίκα μου το τι θα ξέρει αυτό το παιδί στο μέλλον, πιστεύαμε πως δεν ήταν αυτό που μας άξιζε με τον Παναγιώτη, τα παιδιά μας να λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνανε τα πάντα, πεντακάθαρα, αλλά τελικά για τους λόγους που ανέλυσα, που εξήγησα, που έγιναν, έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι. Και μας θάψανε πριν απ’ την ώρα μας να το πω και έτσι απλά. Δηλαδή βλέπαμε τον επικήδειο, αλλά ήμασταν ακόμη ζωντανοί, ήταν λίγο οξύμωρο».

Οχι μόνο έμειναν λοιπόν, αλλά πέτυχαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Επί των ημερών τους αναγέννησαν τον μπασκετικό Ολυμπιακό με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας δύο φορές, με 10 φάιναλ φορ και συμμετοχή σε 6 τελικούς! Την κατάκτηση του Διηπειρωτικού, αλλά και 5 πρωταθλημάτων και άλλων 5 Κυπέλλων Ελλάδας. Δεν δίστασαν, όταν πλέον ένιωσαν ότι δεν είχαν άλλη διέξοδο, το 2019 σε έναν αγώνα Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό να πάρουν την ομάδα και να αποχωρήσουν και αργότερα να σηκώσουν το βάρος του υποβιβασμού της στην Α2, εκεί όπου ο Ολυμπιακός συμμετείχε με την αναπτυξιακή ομάδα και η κανονική αγωνιζόταν μόνο στην Ευρωλίγκα. Βαρύ το κόστος, αλλά ήταν ανένδοτοι και όπως είχαν πει χαρακτηριστικά (και έγινε σύνθημα στα χείλη των Ολυμπιακών) για αυτή την απόφασή τους: «Θα το πάμε μέχρι τέλους» όπως και έκαναν.

Λονδίνο 2013. Δεύτερη συνεχόμενη φορά πρωταθλητής Ευρώπης ο Ολυμπιακός. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι συνεχίζουν να αφήνουν τη σφραγίδα τους και σήμερα, με μια ομάδα – πρότυπο σε όλα τα επίπεδα

Οι μεγάλοι κόουτς και η σχέση με τον Μπαρτζώκα

Πέραν από μεγάλους παίκτες, έφερναν πάντα και σημαντικούς προπονητές δίνοντας ξεχωριστή αξία στους Ελληνες (Γιαννάκης, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος) και πείθοντας τον μεγάλο Ντούσαν Ιβκοβιτς για πρώτη φορά στην καριέρα του να ξαναδουλέψει στην ίδια ομάδα. Πάντα είχαν σχέσεις σεβασμού και εκτίμησης με όλους και αυτό ήταν ένα από τα παράσημά τους. Με τον κόουτς Μπαρτζώκα ήξεραν ότι οι δρόμοι τους θα ξανασμίξουν – το ήθελαν και οι δύο πλευρές. Σπάνια θα τους δεις να κάνουν ξεχωριστά δηλώσεις και όταν ο ένας έχει πάρει θέση, πάντα θα περιμένει και τον αδελφό του. Η ισχύς εν τη ενώσει. Ατελείωτες οι συζητήσεις τους για μπάσκετ για τον αγαπημένο τους Ολυμπιακό και φυσικά για την ομάδα που μεγάλωσαν μπασκετικά στο ΝΒΑ, τους Σικάγο Μπουλς, τους οποίους δεν υποστήριζαν μόνο σε ένα παιχνίδι, στον τελικό του τουρνουά Μac Donalds το 1997 στο Παρίσι κόντρα βέβαια στους ερυθρόλευκους πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας του Ντούντα!