Γιώργος Μπαρτζώκας: Η αλλαγή και το όνειρο

Τα όνειρα που κάνει κάποιος μικρός, καθώς ξαπλώνει στο κρεβάτι του και κοιτάζει πάνω και πέρα από το ταβάνι του παιδικού δωματίου του, συνήθως χάνονται και σβήνουν με το πέρασμα των ετών και με τον ερχομό της ενηλικίωσης. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι από αυτούς τους λίγους, τυχερούς και ευλογημένους όπως συχνά αναφέρει και ο ίδιος, που έζησε το μεγαλύτερο όνειρό του και μάλιστα δύο φορές.

Εγινε προπονητής του Ολυμπιακού, της μεγαλύτερης άυλης αγάπης της ζωής του, με δύο διαφορετικές

θητείες (2012-2014, 2020-) κατά τη διάρκεια των οποίων ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης, της Ελλάδας και έγινε ο μακροβιότερος και με τις περισσότερες νίκες προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού.

Μεγαλωμένος σε δύσκολες οικογενειακές συνθήκες, λόγω της κομμουνιστικής δράσης του πατέρα του και ιστορικού στελέχους της Αριστεράς, Ανδρέα Μπαρτζώκα, ο γεννημένος στις 11 Ιουνίου 1965 Γιώργος είδε τον πατέρα του είτε φυλακισμένο σε Δραπετσώνα και Κέρκυρα, κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο, είτε εξόριστο σε Γυάρο και Λέρο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Ιδιαίτερα μεγάλο ταλέντο ως παίκτης, δεν μπόρεσε να έχει την καριέρα που άξιζε λόγω τραυματισμών στα γόνατα τα οποία τον κάθισαν στην προπονητική καρέκλα από τα 22 του χρόνια. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ποτέ δεν κάθισε και ακόμη κι όταν τον βλέπουμε να παίρνει ελάχιστες ανάσες ηρεμίας στη θέση του, είναι περισσότερο μια τακτική για να κατεβάσει τους διαρκώς ανεβασμένους παλμούς του όσο διαρκεί ένας αγώνας μπάσκετ.

Μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από αυτή που θα βιώσει κανείς, αν βρεθεί με τον προπονητή του Ολυμπιακού εκτός γηπέδων όπου θα αντικρίσει και θα συνομιλήσει με έναν απόλυτα ήρεμο άνθρωπο. Τα πάθη δεν ελέγχονται εύκολα. Για τον Μπαρτζώκα ο Ολυμπιακός ήταν και παραμένει πάντα ένα πάθος, το οποίο έγινε ο σημαντικότερος σταθμός της επαγγελματικής καριέρας του.

Είναι ήδη ο κορυφαίος προπονητής του τμήματος. Με τέσσερις λέξεις: ζει το όνειρό του. Κάτι που άλλοι κυνηγούν μια ζωή

Η άνοδος και η πτώση…

Μιας καριέρας που ξεκίνησε από τα χαμηλά και τα τοπικά πρωταθλήματα με ομάδες των βορείων προαστίων της Αττικής, συνεχίστηκε σε Μαρούσι, Ολύμπια Λάρισας, ξανά Μαρούσι και μετά Πανιώνιο, σε μια διαδρομή που ανέβαινε σκαλί-σκαλί μέχρι να τον οδηγήσει στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2012. Σε μια στροφή του δρόμου που άλλαξε για πάντα τη ζωή του, σε κάποια σημεία τον ίδιο, αλλά και κυρίως του έδωσε αυτό που πάντα ήθελε: την ευκαιρία για μια πραγματικά μεγάλη ομάδα.

Για εκείνον ωστόσο ο Ολυμπιακός είναι η μεγαλύτερη ομάδα, γι’ αυτό και η κατάκτηση της Euroleague εκτός του ότι τον καταχώρισε στα βιβλία της ιστορίας ως τον πρώτο έλληνα προπονητή με το συγκεκριμένο τρόπαιο στο βιογραφικό του, του έδειξε και την άλλη όψη του νομίσματος, σαν την κορυφή που ανεβαίνεις και πίσω της βλέπεις μια άλλη πλευρά, αθέατη μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Η ολοκλήρωση της πρώτης θητείας του στον Ολυμπιακό συνδυάστηκε με μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, καθώς τον οδήγησε «να γίνει η αλλαγή που θέλεις να δεις», παραιτούμενος από την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Ο προπηλακισμός έξω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μετά το χαμένο παιχνίδι για το Κύπελλο Ελλάδας στην έναρξη της σεζόν 2014-15, ήταν το σημείο μηδέν για τον ίδιο. Έμεινε εκτός πάγκων μέχρι το καλοκαίρι του 2015 όπου βρήκε στο Κρασνοντάρ της Νότιας Ρωσίας τη γη όχι της Επαγγελίας, αλλά αυτήν που θα τον βοηθούσε να δει τη ζωή και την προπονητική αλλιώς.

…και η επιστροφή

Η συνέχεια γνωστή αλλά όχι αναμενόμενη και βάσει σχεδίου. Μια δύσκολη, ατυχής και χωρίς επιτυχία θητεία στην Μπαρτσελόνα, επιστροφή στη Ρωσία για λογαριασμό της Χίμκι και τον Ιανουάριο του 2020, αυτό που είχε σχεδόν διαγράψει ως πιθανότητα από το μυαλό του, αλλά όχι από την καρδιά του: Ολυμπιακός και πάλι. Σε αντίθεση ωστόσο με την πρώτη θητεία του, όταν είχε βρει την ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης, τώρα την έβρισκε στην Α2 και με την αξία της στην ευρωπαϊκή αγορά σε limit down.

Στη συμπλήρωση των 100 ετών του συλλόγου ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να νιώθει καλά και με τον εαυτό του αλλά κυρίως με την ομάδα του. Υστερα από πέντε συνεχόμενες σεζόν με εκείνον στην άκρη του πάγκου, έστω και για λίγες στιγμές του κάθε αγώνα, ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει στην ελίτ της Ευρώπης, έχει ανέβει δύο φορές στην κορυφή της Ελλάδας και έχει παρουσιάσει ένα από τα καλύτερα και πιο όμορφα μπάσκετ των τελευταίων δεκαετιών.

Μια σχέση ζωής

Ο ίδιος σε μια μυθιστορηματικά γραμμένη σχέση με την πλειονότητα του κόσμου, ετοιμάζεται να γνωρίσει την έβδομη δεκαετία της ζωής του, θέλει να αφήσει τον Ολυμπιακό όταν φτάσει η ώρα (καθώς παραμένει πραγματιστής και ξέρει ότι τα όνειρα δεν κρατούν για πάντα), σε ένα σημείο πολύ υψηλό. Οχι μόνο σε αριθμό τίτλων, αλλά και σε μια διαμορφωμένη και εδραιωμένη κουλτούρα που ταιριάζει στο DNA του συλλόγου, το οποίο ο ίδιος γνωρίζει καλά και φέρει μέσα του.

Οπως πολύ συχνά λέει και πολύ περισσότερο εννοεί, ο Ολυμπιακός είναι πάνω απ’ όλους. Το σύμβολο, η σημαία του, η ιστορία του, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του είναι αυτά που αποτελούν και καθορίζουν την έννοια του συλλόγου, όχι τα πρόσωπα, ούτε η κάθε στιγμή ξεχωριστά. Το σύνολο είναι πάντα αυτό που μετράει, είτε μέσα στο γήπεδο, είτε έξω από αυτό.

Η ένταση και το πάθος είναι το σήμα κατατεθέν του κόουτς του Ολυμπιακού. Πάντα όμως βρίσκει ισορροπία και τον τρόπο να παίρνει από τους παίκτες του το 100%

Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις

Ο Ολυμπιακός για τον Μπαρτζώκα δεν είναι απλώς μια ομάδα, δεν είναι καν απλώς η ομάδα του.

Ο Ολυμπιακός είναι μια πραγματικότητα που μόνο αν τη ζήσεις σε απόλυτο βαθμό, μπορείς να την καταλάβεις, ακόμα κι αν δεν μπορέσεις να τη διαχειριστείς καθολικά. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βλέπει τον αθλητισμό ως ένα βιβλίο που πρέπει διαρκώς να γυρίζεις σελίδα αν θέλεις να προχωράς μπροστά και το ίδιο ισχύει και με τον Ολυμπιακό. Γνωρίζει πολύ καλά ότι με τον Ολυμπιακό οφείλεις να κυνηγάς στόχους, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Δεν σταματάς σε καμία αποτυχία, δεν μένεις σε καμία επιτυχία.

«Η χούντα, μου στέρησε τον πατέρα μου» είχε πει σε μια συνέντευξή του, εκφράζοντας με τον τρόπο του την απώλεια των παιδικών στιγμών και μιας εφηβείας που θα ήθελε ενδεχομένως να είναι αλλιώς, λιγότερο τραυματική. Στο τέλος όμως της ζωής δεν μετράει μόνο πώς ξεκίνησες, αλλά πολύ περισσότερο πού έφτασες και τι διαδρομή πήρες. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν έκοψε ποτέ δρόμο για να ζήσει το όνειρό του. Πήγαινε πάντα από τις στροφές και τις ανηφόρες.

Τώρα, στα 100 χρόνια του συλλόγου, εκείνος είναι στην ευθεία, ίσως και την τελική της προσωπικής πορείας του, μιας πορείας που είχε ως πυξίδα ένα όνειρο τρελό και μια μεγάλη νίκη, τη μεγαλύτερη της ζωής του: κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν του άξιζε να το κάνει πραγματικότητα.