Εντεκα Τέμπη τον χρόνο!

Στον απόηχο του τρομερού δυστυχήματος των Τεμπών και των πολιτικών επιπτώσεών του, καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες πολλών θανάσιμων δυστυχημάτων που γίνονται κυρίως στους δρόμους των πόλεων, πολλά απ’ αυτά τη νύχτα ή τα ξημερώματα. Τα περισσότερα έχουν θύματα ενεργούς πολίτες, ανάμεσά τους βρίσκονται πολλοί φοιτητές, ακόμα και μαθητές και, πολλά απ’ αυτά, είναι αποτέλεσμα επικίνδυνης οδήγησης, υπερβολικής ταχύτητας και μέθης.

Στη ρουτίνα αυτής της ειδησεογραφίας, όμως, υπάρχει ένας αριθμός. Τον έδωσε στη δημοσιότητα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, και θα έπρεπε να

Οι ειδήσεις από δυστυχήματα στους δρόμους είναι σχεδόν καθημερινές, αλλά δεν συγκινούν πολλούς επειδή υποτίθεται ότι, σε μεγάλο βαθμό, είναι αποτέλεσμα της επιπολαιότητας και της περιφρόνησης των κανόνων από οδηγούς που παίρνουν προσωπικό ρίσκο και αυτό συνήθως πληρώνουν – ενώ οι πεζοί που παρασύρονται ή εκείνοι που αν και προσέχουν εμβολίζονται θεωρούνται κάπως επιπόλαια παράπλευρες απώλειες. Μια πολύ επιπόλαιη αντιμετώπιση του προβλήματος.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, στη σχετική ανάρτησή του, αποφαίνεται ότι το ζήτημα «δεν αποτελεί, προφανώς (!), ένα πρόβλημα της Αστυνομίας», είναι ευρύτερο και μας αφορά όλους. Τα δυστυχήματα, λέει, είναι «ζητήματα κουλτούρας, σεβασμού των νόμων και πολιτισμού της καθημερινότητας». Και συμπληρώνει ότι «η οδήγηση σε κατάσταση μέθης, η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, η παράλληλη χρήση του κινητού τηλεφώνου, οι επικίνδυνες προσπεράσεις είναι ζητήματα που ξεκινούν από τον ίδιο μας τον εαυτό, την οικογένεια και το σχολείο». Προς τούτο, ο υπουργός ζητάει «κοινωνική κινητοποίηση για την υπεύθυνη οδήγηση».

Η αλήθεια είναι ότι, όντως, η ελληνική κοινωνία είναι αγενής, απαίδευτη, η ατομική ευθύνη δεν είναι στις προτεραιότητες ούτε της οικογένειας ούτε του σχολείου και η οδηγική συμπεριφορά απαιτεί και άλλου τύπου παιδεία, και άλλη νοοτροπία και άλλη αξιακή συγκρότηση – και, προσθέτω, καλύτερη αξιολόγηση στη χορήγηση διπλωμάτων. Αλλά από πού κι ως πού είναι προφανές ότι τα τροχαία δεν είναι πρόβλημα της Αστυνομίας – και της Τροχαίας, που είναι το ειδικό σώμα και για τις τροχαίες παραβάσεις;

Προφανώς, προφανέστατα, τα τροχαία είναι πρωτίστως πρόβλημα της Αστυνομίας. Αν κυκλοφορούν στους δρόμους μεθυσμένοι, που παραβιάζουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, αν κάνουν κόντρες στην παραλιακή, αν οδηγούν χωρίς δίπλωμα, αν παραβιάζουν τους κόκκινους σηματοδότες, υπεύθυνη για τους ελέγχους και τον καταλογισμό ποινών είναι η Τροχαία και η Αστυνομία. Αυτή είναι υπεύθυνη να ελέγχει την εφαρμογή των νόμων στους δρόμους – και το ότι η παραβατικότητα αυξάνεται είναι ευθύνη της Αστυνομίας, ούτε της οικογένειας, ούτε του σχολείου, ούτε του νομοθέτη.

Κι όταν ειδικά η Τροχαία αδυνατεί, για οποιονδήποτε λόγο, να τιμωρήσει την παραβατικότητα, σημαίνει ότι πρωτίστως ευθύνεται η Τροχαία. Και όντως, ευθύνεται. Οποιος έχει δει πώς γίνονται οι έλεγχοι αλκοτέστ, αν και όταν γίνονται, σε μπλόκα που συνήθως είναι αναμενόμενα σε τόπο και μέρα, καταλαβαίνει τι εννοώ.

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι κοινωνιολόγος. Οντως, οι αιτίες για τα δυστυχήματα είναι πολλές. Αλλά ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη οφείλει να επιβάλλει τη δημόσια τάξη. Δική του δουλειά είναι να δει πώς αυτή επιβάλλεται και στους δρόμους. Κι αυτή τη δουλειά οι πολίτες την απαιτούν – μήπως και κάποια στιγμή οι δρόμοι γίνουν πιο ασφαλείς.

Προφανώς.

Η χθεσινή απόφαση γαλλικού δικαστηρίου περί ενοχής της επικεφαλής της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης (Rassemblement National) Μαρίν Λεπέν, για κατάχρηση κεφαλαίων από την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι εντυπωσιακή. Το δικαστήριο κατέληξε ότι τα ευρωπαϊκά κονδύλια με κατεύθυνση το κόμμα της Λεπέν διοχετεύονταν για να πληρώσουν βοηθούς-φαντάσματα, που επίσημα εργάζονταν για το Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, αλλά στην πραγματικότητα εργάζονταν στο κόμμα στη Ναντέρ.

Πιο εντυπωσιακή είναι η ποινή: τέσσερα χρόνια φυλακή, τα δύο με αναστολή και τα άλλα δύο σε κατ’ οίκον κράτηση, πρόστιμο 100.000 ευρώ και πενταετής στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Αν η ποινή δεν ανατραπεί στον ανώτερο βαθμό, η Μαρίν Λεπέν δεν θα μπορέσει να είναι υποψήφια στις προεδρικές εκλογές του 2027.

Η αναμενόμενη εγχώρια διαμαρτυρία, ως αναμενόμενη, δεν έχει, προφανώς, κάτι που αξίζει να σχολιαστεί – ακόμα κι αν αναζωπυρώσει την ακροδεξιά (που εμφανίζεται ως αντισυστημική) διαμαρτυρία. Εχει όμως ενδιαφέρον η κινητοποίηση των όπου Γης συνωμοσιολόγων, που είναι έτοιμοι να αρχίσουν τις κατηγορίες ότι μέσω της δικαιοσύνης «το σύστημα» εξορίζει από το πολιτικό προσκήνιο τη διεκδικήτρια της γαλλικής προεδρίας. Και ποιοι είναι αυτοί που πρώτοι διαμαρτυρήθηκαν: η ρωσική κυβέρνηση, ο Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας και ο Ιλον Μασκ. Ποιος άραγε εκπλήσσεται;