Ενοικιάζεται φίλος, τιμή συζητήσιμη...

Συνάντησα τον «φίλο» μου τον Κώστα για καφέ στον Εθνικό Κήπο. Καθήσαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Παραγγείλαμε. Εκείνος φρέντο καπουτσίνο, εγώ ελληνικό καφέ. Ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας του και άναψε τσιγάρο. Αρχίσαμε να συζητάμε: για τζαζ μουσική, τις δουλειές μας και την Αίγινα, όπου ο Κώστας θα πήγαινε διακοπές. Τίποτα πολύ προσωπικό. Αυτή ήταν, άλλωστε, και η συμφωνία για να τον «νοικιάσω»: θα περνούσαμε 60 λεπτά για καφέ και χαλαρή κουβέντα. Εκείνος, μιλούσε ήρεμα- χαμογελούσε συχνά- και άκουγε όσα του έλεγα με ενδιαφέρον.