Εγκλήματα χωρίς τιμωρία

Η φονική επίθεση με πυραύλους στην πόλη Σούμι της Ουκρανίας, ακόμα μια φορά, ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή. Το θέαμα του θανάτου 34 ανθρώπων, ανάμεσά τους 15 παιδιών, είναι πάντα κάτι που σοκάρει – ιδίως όταν υπάρχουν εικόνες που μαρτυρούν τη φρίκη για το νέο ρωσικό έγκλημα.

Οι δηλώσεις που ακολούθησαν δεν είναι όλες αναμενόμενες. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι μίλησε για παλιανθρώπους, ο ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Πολιτειών, Κιθ Κέλογκ, θεωρεί ότι η επίθεση «ξεπερνά κάθε όριο», ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ

Αλλά, βέβαια, ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις πρακτικές του Πούτιν. Αντίθετα, δηλώνει ότι ο πόλεμος δεν είναι δικός του, είναι του Μπάιντεν και, μαζί, φορτώνει την τραγωδία του ουκρανικού έθνους στον Ζελένσκι. «Ο πρόεδρος Πούτιν, και όλοι οι άλλοι, σέβονταν τον πρόεδρό σας», προσθέτει, για να εξηγήσει την κυνική περιφρόνηση των επιλογών της χώρας του, τις οποίες περιφρονεί και ήδη έχει αναιρέσει.

Ο αχαρακτήριστος Τραμπ, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι αιτία που θα μας κάνει να μην κατανοούμε τι γίνεται στην Ουκρανία, ποιοι είναι οι εισβολείς εναντίον της και σε τι αποσκοπούν. Μην ξεχάσουμε ότι ο Πούτιν, έπειτα από την αποτυχία του να καταλάβει σε λίγες μέρες το Κίεβο, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός του, για να εγκαθιδρύσει μια κυβέρνηση μαριονετών του, εκτελεί ένα φονικό σχέδιο αργής καταπόνησης των ουκρανών πολιτών, στοχεύοντας τις υποδομές και τους αμάχους. Και αυτή τη δυνατότητα, να μπορεί να συνεχίζει και να ελπίζει ότι η στρατηγική του θα έχει αποτέλεσμα, την ενισχύουν οι παλινωδίες και οι χειρισμοί του Αμερικανού Τραμπ.

Η φονική αυτή στρατηγική της Ρωσίας που εξοργίζει τους δημοκράτες ηγέτες όλου του κόσμου, δυστυχώς, αφήνει αδιάφορους πολλούς πολίτες στη χώρα μας. Ανάμεσά τους, πολλούς που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο τόξο του προοδευτισμού, ότι είναι ευαίσθητοι, ανθρωπιστές και συχνά διαδηλώνουν με σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Πολίτες που επιλέγουν δήθεν την ουδετερότητα, λες και πρόκειται για μια σύγκρουση δυο ομόρροπων εθνικισμών. Που κάνουν τα στραβά μάτια για το καθεστώς Πούτιν και δεν θα είχαν αντίρρηση η Ελλάδα να βρισκόταν στη ζώνη επιρροής του Μόσκοβου. Παλιά αυτή η ονείρωξη: «τούτη την άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, ώσπου να ‘ρθει ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι».

Δυστυχώς, τη στάση αυτή υιοθετούν, είτε ρητά είτε ιεροκρυφίως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (και σίγουρα πολλοί στην κυβερνώσα παράταξη). Κόμματα που, δήθεν, επικαλούνται (πάντα επιλεκτικά) μια στάση υπέρ δικαιωμάτων και ελευθεριών, στο θέμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Ξεχνούν, δηλαδή, ότι η Ρωσία είναι ένα στυγνό αυταρχικό καθεστώς, που χειραγωγεί την όποια αντιπολίτευση, εξουδετέρωσε τον ελεύθερο Τύπο και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών (με πρώτη τη σημαντική οργάνωση διατήρησης της μνήμης του σταλινικού ολοκληρωτισμού, Μεμοριάλ) ενώ φυλάκισε και κατόπιν εξόντωσε στη φυλακή τον βασικό πολιτικό αντίπαλό του, τον Αλεξέι Ναβάλνι. Και κάνουν ότι αγνοούν πως η επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία γίνεται σε βάρος της ελεύθερης βούλησης του ουκρανικού λαού, που επέλεξε να προσανατολιστεί προς τον δυτικό κόσμο, τις αξίες του και την κουλτούρα της ελευθερίας. Αλλά με κόμματα που είναι έτοιμα να δοξολογήσουν έναν δικτάτορα ο οποίος διαπράττει ένα έγκλημα πώς μπορούν να συνταχθούν ελεύθεροι δημοκράτες πολίτες;