Εφιάλτης

Πολύ σωστά η Αθήνα συνδέει το casus belli της Τουρκίας με τη συμμετοχή της στα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα. Το επιβάλλει η στοιχειώδης αντίληψη τιμής που πρέπει να διέπει την εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά και η κοινή λογική. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει συνεργασία, εφόσον η απειλή πολέμου έχει διατυπωθεί με τον πιο επίσημο  τρόπο; Αυτό όλοι μπορούν να το καταλάβουν, έστω και αν δεν είναι έτοιμοι να το παραδεχθούν. Δεν ζητάει κάτι τρελό,

Επιπλέον, το αυτονόητο, δηλαδή η άρση της απειλής πολέμου από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση, δεν κοστίζει τίποτα στους Τούρκους. Αν η Αγκυρα τη δεχθεί, αφαιρεί από τη σκακιέρα ένα πιόνι που δεν έχει πια αξία, γιατί η άλλη πλευρά, δηλαδή εμείς, έχει πάρει το μήνυμα. Πρέπει να είναι πολύ αφελείς οι Τούρκοι, για να νομίζουν ότι η άρση του casus belli θα θεωρηθεί από την Αθήνα ως το πράσινο φως, ώστε να επεκτείνει μονομερώς τις θαλάσσιες ζώνες της – και δεν είναι καθόλου αφελείς οι Τούρκοι. Η άρση του casus belli σημαίνει απλώς ότι φεύγει από τη μέση η επισημοποίηση της απειλής· όμως η παρουσία της απειλής παραμένει, εφόσον τα θέματα μένουν ανοιχτά, ας μην κοροϊδευόμαστε. Μία συμβολικού χαρακτήρα «νίκη» θα είναι για εμάς, αν η Τουρκία αναιρέσει το casus belli. Δεν νομίζω ότι θα βρεθεί νοήμων άνθρωπος να πανηγυρίζει την επομένη. Να υπάρχει μια σχετική ικανοποίηση το καταλαβαίνω, τίποτα όμως δεν θα έχει αλλάξει στην ουσία του προβλήματος.

Το περιθώριο ελιγμών είναι, πάντως, αφόρητα στενό για την κυβέρνηση, καθώς οι διαφορές μας με την Τουρκία (έτσι το βλέπουν έξω) γίνονται το εμπόδιο για την ευρωτουρκική συνεργασία στον τομέα της άμυνας. Είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί, μια μάχη την οποία δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσουμε. Μέχρι τώρα είχαμε καταφέρει, ως ένα βαθμό, να έχουμε λόγο στις ευρωτουρκικές σχέσεις να περνάνε μέσα από εμάς. Με τις ανακατατάξεις που συνέβησαν στο διεθνές πεδίο και οι οποίες βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη, όλο αυτό ξεπεράστηκε. Οι σχέσεις με την Τουρκία απέκτησαν πια για την Ευρώπη τέτοια σημασία, ώστε τα δικά μας θέματα να φεύγουν εντελώς από την εικόνα των Βρυξελλών.

Δεν είναι μόνο η πραγματικότητα στο διεθνές πεδίο που στενεύει το περιθώριο χειρισμών. Είναι και η μαξιμαλιστική αντίληψη για τα ελληνοτουρκικά, που κυριαρχεί στην κοινή γνώμη και την οποία πολιτικοί και ΜΜΕ συντηρούν σταθερά εδώ και δεκαετίες, ώστε σήμερα ο μαξιμαλισμός να είναι ο φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Διαβάζω, λ.χ., τον τίτλο από μια συνέντευξη που έδωσε ο υφυπουργός Εξωτερικών Τάσος Χατζηβασιλείου: «Συζητούμε με την Τουρκία, αλλά δεν αλλάζουμε τις θέσεις μας». Τότε γιατί συζητούμε, για να περνάει ευχάριστα η ώρα; Η συζήτηση έχει πάντα σκοπό την προσέγγιση. Ακόμη και στον διάλογο μεταξύ Εκκλησιών, αυτός είναι ο σκοπός. Φυσικά, ο κ. Χατζηβασιλείου το ξέρει πολύ καλά αυτό, διότι και μορφωμένος είναι και σύγχρονος, ως προς την αντίληψή του για τα διεθνή. Μπορεί να το πει όμως ο άνθρωπος, χωρίς να σηκωθεί γη και ουρανός, εδώ στον Υπαρκτό, για να τον κατηγορούν ως προδότη;

Το συμπέρασμα δεν είναι κάτι καινούργιο. Το έχουμε καταλάβει και οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν ότι από πεδίο επιτυχιών για την κυβέρνηση τα εξωτερικά γίνονται ο εφιάλτης της.

ΣΠΑΝΙΑ ΣΥΜΠΝΟΙΑ

Με αφορμή τον λιμό που προκαλεί στους αμάχους η πολιορκία της Γάζας, τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Νέα Αριστερά, Πλεύσης Ελευθερίας) προχώρησαν σε κοινή δήλωση, με την οποία ζητούν «να διακοπεί η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ». Και πείτε ότι το κάνουμε. Σε τι ωφελείται ο άμαχος πληθυσμός που λιμοκτονεί; Πόσο θα τρομάξει δηλαδή το Ισραήλ, που αδιαφορεί για την κατακραυγή όλου του κόσμου; Αν πραγματοποιηθεί αυτό που ζητούν τα κόμματα της Ακρας Αριστεράς, απλώς πυροβολούμε το πόδι μας, από ηθική αγανάκτηση και, φυσικά, για συμπαράσταση. Από λεβεντιά και κιμπαριλίκι, δηλαδή, πώς το λένε; Μπράβο! Αντε λοιπόν, με προσπάθεια, επιμονή και προσήλωση στον στόχο μας, μια μέρα, με το καλό, θα καταφέρουμε να πυροβολήσουμε και το κεφάλι μας…

Δεν νομίζω όμως ότι είναι η αφέλεια της Αριστεράς που υπαγορεύει την απαίτηση της διακοπής της στρατιωτικής συνεργασίας. Σκοπιμότητα είναι που την υπαγορεύει, η σκοπιμότητα της χρεοκοπίας του καπιταλισμού και του συστήματος γενικώς. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, η Ακρα Αριστερά, στην οποιαδήποτε εκδοχή της, δεν έχει ελπίδα.