Διπλή ζωή

Η διπλή ζωή αποτελεί ένα τα πιο δημοφιλή θέματα στην παγκόσμια λογοτεχνία. Από τον δόκτορα Τζέκιλ, τον αγαθό επιστήμονα που μεταμορφώνεται στον κακούργο μίστερ Χάιντ. Μέχρι τον Κλαρκ Κεντ, τον ντροπαλό δημοσιογράφο, που οσάκις η ανάγκη το προστάζει, βγάζει τα γυαλιά του σπασίκλα, το γκρίζο κουστουμάκι και μένει όχι με τα εσώρουχα αλλά με τη στολή του Σούπερμαν.

Οι συγγραφείς αντλούν την έμπνευσή τους από την πραγματικότητα. Δεν εννοώ από την τρομερά οδυνηρή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνάμα Διαταραχή Διασχιστικής

Ταυτότητας, όπου μέσα στον ασθενή «κατοικούν» πολλαπλές προσωπικότητες, αγνοώντας η μία την ύπαρξη της άλλης και είναι δουλειά του ψυχιάτρου να τις βρει και να τις ξεμπλέξει. Η περίφημη Sybil, που έγινε και τηλεταινία, είχε δεκάξι εαυτούς. Ο Billy Milligan πάνω από είκοσι, ανάμεσά τους έναν άγγλο διανοούμενο, έναν άξεστο Γιουγκοσλάβο και τη Χριστίνα, μία έφηβη που αγαπούσε τα λουλούδια.

Μιλάω για τους υγιείς, υποτίθεται, ανθρώπους. Αναρίθμητοι διάγουν παράλληλες ζωές – τη μία ως αφοσιωμένοι οικογενειάρχες, την άλλη ως φλογεροί εραστές. Κυριακή κάνουν μπάρμπεκιου συν γυναιξί και τέκνοις. Τετάρτη απόγευμα το σκάνε από τη δουλειά και τρέχουν σε ξενοδοχείο ημιαδιαμονής για να σμίξουν με το κορίτσι-πόθο, που το αποκαλούν γλυκόπικρα και βασανάκι. Το αξιοσημείωτο; Δεν νιώθουν ότι διαπράττουν ατιμία, απιστία έστω. Παραμένουν αντιθέτως ευλαβικά πιστοί σε αμφότερες τις καταστάσεις, με προσωπικό τους συνήθως κόστος. Το πιο αξιοσημείωτο; Παρά το στερεότυπο του μουρντάρη συζύγου, οι γυναίκες είναι αντιστοίχως ευεπίφορες σε κρυφά, παθιασμένα ρομάντζα. Εχουν απλώς την ευφυία να κρύβουν τα μυστικά τους. Να τα μοιράζονται όταν θέλουν, με όποιον θέλουν. Ή με κανέναν ποτέ.

Υπάρχουν ασφαλώς και οι περιπτώσεις που η μια ζωή, η νομοταγής, λειτουργεί ως προκάλυμμα της άλλης. Της εγκληματικής. Ο Κουφοντίνας πέρασε δεκαετίες παριστάνοντας τον μελισσοκόμο-καθηγητή Μαθηματικών. Επαιζε άψογα τον ρόλο του. Φίλοι μου που τον είχαν συναντήσει στη Γαύδο δυσκολεύτηκαν τρομερά να πιστέψουν ότι εκείνος ο βαρετός τύπος, που μόνο με το κάμπινγκ και με τη φυσική διατροφή έμοιαζε να παθιάζεται, ήταν ο διαβόητος Φαρμακοχέρης. Είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ ένδεκα ανθρώπους.

Μια τέτοια φαρμακοχέρα, όχι του περιστρόφου αλλά του πληκτρολογίου, βρέθηκε πρόσφατα στον δρόμο μου.

Εξαιτίας των απόψεών μου για την πολιτική και για την κοινωνία – που δεν θα πάψω να τις εκφράζω ευθαρσώς – μπαίνω συχνά στο στόχαστρο διαφόρων «ιδεολογικών αντιπάλων». Από τη φασίζουσα Δεξιά και την εχθροπαθή Αριστερά. Δεν είμαι, αλίμονο, ο μόνος. Εχω πλέον συνηθίσει τις χυδαίες προσβολές στο Διαδίκτυο και τις κάτω από τη ζώνη επιθέσεις και τις ρετσινιές που αποπειρώνται να μου κολλήσουν. Πυρ και μανία γίνομαι μονάχα με τη διαστρέβλωση των ίδιων μου των λεγομένων. Και τότε ωστόσο πώς μπορείς να αντιδράσεις; Να τους μηνύσεις; – δεν αξίζει, δεν αξίζουν τον κόπο. Μακάρι να ακολουθείς το παράδειγμα του Βούδα που η εσωτερική του γαλήνη τον έκανε απαθή, αδιάβροχο στην κακότητα.

Εν μέσω μιας τέτοιας σκατοκαταιγίδας, μπήκα προχθές στο γυμναστήριο, όπου έχω ξαναγραφτεί και σκορπίζω με την αγαρμποσύνη μου ευθυμία στους συναθλούμενους. «Αυτή σε βρίζει στα σόσιαλ» μού την κάρφωσε ο διπλανός μου. «Η κυρία που κάνει ποδήλατο; Γιατί;». «Διότι προδίδεις την τάξη σου και την αριστερή καταγωγή σου». «Κι εσύ πού το ξέρεις;». «Καμαρώνει πίσω απ’ την πλάτη σου».

Κατέβηκα από τον διάδρομο, την πλησίασα. Στάθηκα εμπρός της. Είχε αποκαμωθεί από το πετάλι, τσουλούφια κολλημένα στο κούτελο, ένας λεκές ιδρώτα στο στήθος της. Αναλογίστηκα τα ζόρια της. Μητέρα δυο ανήλικων, χωρισμένη, υπάλληλος-σάκκος του μποξ μεγαλοδικηγόρου, πάντοτε χαμογελαστή με το στανιό. Κάπου έπρεπε να εκτονώνεται. Καν στο ποδήλατο, καν πάνω μου. Πήγα να της τη χαρίσω, μα δεν άντεξα. «Πώς πάει, Ρούσα Τερορίστα;» την προσφώνησα με το ψευδώνυμό της. «Προπονείσαι για την Επανάσταση;». Γούρλωσε για ένα δευτερόλεπτο, κατέβασε έπειτα τα μάτια, φόρεσε τα ακουστικά της. Δυνάμωσε το «Bella Ciao» της κρυφής ζωής της.