Δεν ήθελε και πολύ μυαλό

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη ήταν μια μεθόδευση. Δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι, ακόμα κι αν κατέβηκαν χιλιάδες οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, η μεθόδευση στόχευε ακριβώς αυτές τις χιλιάδες οικογενειάρχες με τα παιδιά τους.

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι το κλίμα που φτιάχτηκε με τα συλλαλητήρια ήταν προετοιμασμένο με διάφορες θεωρίες για ξυλόλια, παραποιήσεις στοιχείων, για μπαζώματα και εξαερώσεις φορτίων. Δεν ήθελε, δηλαδή, και πολύ μυαλό για να κατανοήσει κανείς ότι η συγκεκριμένη μεθόδευση, που είχε στόχο να φτιαχτεί κίνημα νεο-Αγανακτισμένων στο όνομα της συγκίνησης, στηριζόταν σε ψέματα.

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι τα ψέματα που διακινήθηκαν, και πολλοί αφελείς τα πίστεψαν, είχαν στόχο να χειραγωγηθεί η Δικαιοσύνη ή, έστω, να αμφισβητηθεί ο ρόλος της. Και να απομακρυνθεί το ενδιαφέρον από τους πραγματικούς ενόχους (και από το πελατειακό κράτος που είναι ο πατέρας τους).

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό ότι όλες αυτές οι μεθοδεύσεις είχαν έναν στόχο: την ηθική απαξίωση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη και την ανατροπή της. Αφού απέτυχε η προσπάθεια πολιτικής εξουδετέρωσης του Μητσοτάκη μέσω των εκλογών, με αποτέλεσμα το περίφημο ποσοστό που τα τρολ το αποκαλούν κοροϊδευτικά «41 τα εκατό», έγινε προσπάθεια εξουδετέρωσής του από ένα νέο κίνημα Αγανακτισμένων.

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό ότι η προσπάθεια αυτή είχε και συνεχίζει να έχει οπαδούς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, που ενδιαφέρονται η Ελλάδα να είναι και να μην είναι στην Ευρώπη αντί να είναι μια ισχυρή φωνή στην εμπροσθοφυλακή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης δήλωσε χθες ότι σύμφωνα με την Εθνική Αρχή Κυβερνοασφάλειας τα Χριστούγεννα είχαν ενεργοποιηθεί στο Διαδίκτυο 50.000 ψεύτικοι λογαριασμοί από χώρα του εξωτερικού που ενημέρωναν για τα Τέμπη. Απαπαπαπά, δεν πάει ο νους μου ποια χώρα.

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό ότι όλα αυτά και άλλα πολλά είχαν στόχο την Ελλάδα, την πολιτική ομαλότητα, τη δημοκρατία και τον δημοκρατικό προσανατολισμό της χώρας – το μέλλον μας δηλαδή αλλά και το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά ο Θεός δεν βρέχει μυαλά. Γι’ αυτό, το μεσημέρι της 26ης Ιανουαρίου, πίσω από το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» συντονίστηκαν τα κόμματα της Ακροδεξιάς (ο Βελόπουλος, άλλωστε, ήταν ο βασικός διακινητής των φημών) αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς – δίνοντας στη Ζωή Κωνσταντοπούλου δυναμική αξιωματικής αντιπολίτευσης και αέρα στα πανιά της.

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να αναλύσουν ψύχραιμα τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ. Στο κάτω κάτω, είχε ζήσει αυτού του τύπου τις μεθοδεύσεις το 2010 και στη συνέχεια. Οι έξυπνοι στην ηγεσία του δεν το κατάλαβαν. Προσχώρησαν στο εμπόριο του πένθους, υιοθέτησαν τα μπαζώματα και τις άγνωστες εκρηκτικές ουσίες – ο Νίκος Ανδρουλάκης, δηλαδή, εξεφώνησε τον πανηγυρικό: αντ’ εμού Κωνσταντοπούλου. Μεγάλη έμπνευση.

Τέλος, δεν θέλει και πολύ μυαλό η διαπίστωση ότι οι σοβαροί πολιτικοί, αντί να φωνάζουν, οφείλουν να περιμένουν τις έγκυρες πραγματογνωμοσύνες. Χθες, ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Καρώνης παρέδωσε το δικό του πόρισμα στον ανακριτή, που επιβεβαιώνει άλλα σοβαρά πορίσματα τα οποία διαψεύδουν τα ξυλόλια, τα εξαερωμένα τρένα, τα μπαζώματα και τις αστείες τελικά συνωμοσίες.

Δεν ήθελε και πολύ μυαλό δηλαδή να θυμηθούν πολλοί, εγκαίρως, την παροιμία της γιαγιάς τους: το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Με αυτόν τον τίτλο, στις 27 Ιανουαρίου, την επομένη των συλλαλητηρίων «Δεν έχω οξυγόνο», περιέγραψα σε αυτήν εδώ τη σελίδα τι σήμαινε πολιτικά – και προειδοποιούσα το ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιηθεί γιατί θα την πληρώσει. Μάγος ήμουν; Επαναλαμβάνω τον πρόλογο και τον επίλογο – βρείτε όλο το άρθρο στο σάιτ των «ΝΕΩΝ»:

«H συγκέντρωση, χθες [στις 26/1], στο Σύνταγμα και σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας και της επαρχίας είχε δύο στόχους. […] Ο ένας στόχος ήταν η προσπάθεια αναβίωσης ενός κινήματος νεο-Αγανακτισμένων. Ο άλλος στόχος ήταν η απόπειρα θεμελίωσης λαϊκού μετώπου, μιας νέας συγκρότησης συνιστωσών του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ ή, ευρύτερα, του προοδευτισμού. […]

Το κίνημα αυτό θα επιδιώξει, το επόμενο διάστημα, να αποκτήσει υπόσταση και διάρκεια, ευνοώντας και διεργασίες πολιτικών συγκλίσεων. Η διάρκεια, η συσπείρωση και η δυναμική των συγκλίσεων αυτών θα δείξουν αν και πώς η σημερινή κατακερματισμένη αντιπολίτευση θα βρει απήχηση στη μοναδική συγκροτημένη πρόταση την οποία σχεδόν έξι χρόνια αρθρώνει: τον αντιμητσοτακισμό.

Στις όποιες τέτοιες συγκλίσεις το ΠΑΣΟΚ δεν θα πρωταγωνιστήσει, επειδή όσοι αποσκοπούν στη δημιουργία λαϊκού μετώπου θα έπρεπε να εντάξουν στο αφήγημά τους τον σημιτικό εκσυγχρονισμό και την έντιμη και θυσιαστική προσπάθεια του κόμματος να σώσει την περασμένη δεκαετία τη χώρα. Αν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ συμμετάσχει σε τέτοιες συγκλίσεις, θα έχει τον ρόλο συνιστώσας».