Δανάη Δραγωνέα: «Νιώθω πως δεν απέχω και τόσο από τη νεότερη εκδοχή του εαυτού μου»

Η βραβευμένη συγγραφέας, δημοσιογράφος και συνιδρύτρια της οργάνωσης Κάθε Μία Ιστορία, μιλά στα «ΝΕΑ» για το πώς η επαφή της με τα παιδιά την έχει βοηθήσει, όχι μόνο στο γράψιμο, αλλά και στην εξέλιξη της σκέψης της, για τον φόβο της αποτυχίας που φρενάρει τους νέους, για το “Adolescence” και την τοξική αρρενωπότητα, αλλά και για το πόσο σημαντικό είναι να μην χάνουμε την εσωτερική μας πυξίδα. Ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν.

Αφορμή, η κυκλοφορία του δεύτερου βιβλίου της «Το Νησί που Ταξιδεύει στον Χρόνο» (εκδ. Διόπτρα). Ένα εφηβικό μυθιστόρημα για το θάρρος να ακολουθείς τα

όνειρά σου, να βρίσκεις τη δική σου φωνή και να διεκδικείς τη θέση σου στον κόσμο. Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι.

«Το Νησί που Ταξιδεύει στον Χρόνο» είναι η συνέχεια του βραβευμένου σας βιβλίου «Το Νησί της Βροχής-Ένα μυστικό ημερολόγιο». Ξέρατε εξαρχής ότι η ιστορία σας έχει και συνέχεια;

Ήξερα πως θα ακολουθήσει δεύτερο μέρος. Και τώρα ξέρω πως θα υπάρξει και τρίτο. Κάποια θέματα με απασχολούν ακόμα, κάποια ερωτήματα μένουν ανοιχτά, αλλά είναι και η ίδια η αίσθηση του να βρίσκομαι ξανά σε ένα γνώριμο σύμπαν και να συναντώ αγαπημένους μου χαρακτήρες. Η Κέρκυρα των ’90s, οι μουσικές που ακούει η Ίζι, τα ελληνικά έθιμα που ξενίζουν τον (πάντα) ανυποψίαστο πατέρα της και τα σχέδια που καταστρώνει με τον Έντι με κάνουν να θέλω να επιστρέφω.

Και, φυσικά, υπάρχει το ταξίδι στον χρόνο—πίσω στον 19ο αιώνα, πρώτα στην Κέρκυρα, έπειτα στην Αθήνα. Ίσως, στο τρίτο βιβλίο, μας οδηγήσει μέχρι το Λονδίνο, για να δούμε τι συνέβη τελικά στη ζωή της Αριάνα.

Τι έχει αλλάξει στη ζωή των ηρωίδων σας;

Η Ίζι έχει μεγαλώσει λίγο, αλλά εξακολουθεί να νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά—και, φυσικά, δεν σκοπεύει να μείνει με σταυρωμένα χέρια.

Η Αριάνα, το κορίτσι από τον 19ο αιώνα, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Πρέπει να επιλέξει: να ακολουθήσει την καρδιά της, αφήνοντας πίσω τα όνειρά της, ή να χαράξει τον δικό της δρόμο, ρισκάροντας να χάσει τον έρωτα της ζωής της.

Πόσο εύκολο ήταν, κατά τη συγγραφή του βιβλίου, να μεταφερθείτε νοερά στην εφηβική σας ηλικία;

Νιώθω πως δεν απέχω και τόσο από τη νεότερη εκδοχή του εαυτού μου. Θυμάμαι πώς είναι να νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν, ότι δεν χωράς μέσα στις επιλογές που σου λένε πως υπάρχουν για σένα – ή, ακόμα χειρότερα, να νιώθεις ότι δεν έχεις καμία επιλογή. Θυμάμαι όμως και τα όμορφα κομμάτια: τη μουσική που ήταν ο θησαυρός μας, τα μυστικά που μοιραζόμασταν, τις φορές που γινόμασταν ομάδα και προσπαθούσαμε να αλλάξουμε ό,τι μας ενοχλούσε.

Ακόμα, η επαφή μου με τα παιδιά μέσα από τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής είναι κάτι που με βοηθάει πολύ. Όταν ακούω τις σκέψεις τους, βλέπω τι δημιουργούν, πώς ονειρεύονται, καταλαβαίνω καλύτερα πώς βλέπουν τον κόσμο. Κι αυτό δεν με βοηθά μόνο στο γράψιμο, αλλά και στο να εξελίσσω τη δική μου σκέψη.

Το βιβλίο εμπνέει τους εφήβους να βρουν τη φωνή τους και να κυνηγούν τα όνειρά τους. Τι θεωρείτε ότι τους «φρενάρει» ή τους αποπροσανατολίζει;

Ο φόβος της αποτυχίας, αλλά και η αίσθηση ότι τα πράγματα είναι ήδη προκαθορισμένα. Οι έφηβοι συχνά νιώθουν πως δεν έχουν πραγματική επιλογή, πως το μέλλον τους έχει ήδη χαραχτεί από άλλους – το σχολείο, την οικογένεια, την κοινωνία. Αντιμετωπίζουν ένα είδος άγραφων κανόνων που τους λένε πώς “πρέπει” να είναι τα πράγματα και αυτό τους κάνει να διστάζουν, να μη ρισκάρουν. Επίσης, υπάρχει και μια έντονη αίσθηση μοναξιάς. Νιώθουν πως ό,τι περνούν το περνούν μόνοι τους, πως κανείς άλλος δεν σκέφτεται ή δεν νιώθει όπως αυτοί.

Και τι εμάς, τους ενήλικες;

Τα ίδια περίπου, απλώς τα κουτάκια μέσα στα οποία έχουμε χωρέσει μοιάζουν ακόμα πιο στενά. Το να βρεις τη φωνή σου, να επιλέξεις τον δικό σου δρόμο, να μη φοβηθείς την αλλαγή – όλα αυτά δεν είναι ζητήματα που αφορούν μόνο την εφηβεία. Συνεχίζουν να μας απασχολούν σε όλη μας τη ζωή.

Πόσο εύκολο είναι να παραμείνεις πιστός στον εαυτό σου, όταν έρχονται τα πάνω-κάτω; Η ηρωίδα σας πώς διαχειρίζεται αυτή τη συνθήκη;

Νομίζω πως το σημαντικό είναι να μη χάνεις αυτή την εσωτερική πυξίδα, ακόμα κι όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να καταρρέουν. Η αγαπημένη μου συγγραφέας Άλι Σμιθ έχει πει: «Μερικές φορές ανακαλύπτεις την ελπίδα, μόνο αν βυθιστείς προηγουμένως στην απόγνωση. Η ελπίδα δημιουργείται από την έλλειψη ελπίδας.»

Η σειρά “Adolescence” έχει ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για την τοξική αρρενωπότητα, το «ψηφιακό» χάσμα γενεών, τους κώδικες επικοινωνίας των εφήβων… Εσείς, είδατε τη σειρά και αν ναι, ποιο είναι το σχόλιό σας;

Δεν έχω δει τη σειρά. Η τοξική αρρενωπότητα δεν αφορά μόνο τα αγόρια – επηρεάζει όλους μας. Δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά, ένα σύστημα που λέει στα αγόρια ότι η ευαισθησία είναι αδυναμία και στα κορίτσια ότι πρέπει να προσαρμόζονται σε αυτόν τον κόσμο αντί να τον αμφισβητούν.

Το πιο δύσκολο –και το πιο σημαντικό– είναι να μπορούμε να είμαστε δίπλα στα παιδιά, χωρίς να προσπαθούμε να τους επιβάλλουμε τον τρόπο που “εμείς” βλέπουμε τον κόσμο. Να τα ακούμε πραγματικά. Να δημιουργούμε χώρο για συζητήσεις, ακόμα κι όταν δεν ξέρουμε τις απαντήσεις. Και κυρίως, να τους δείχνουμε πως η φωνή τους, οι σκέψεις τους, οι αμφιβολίες τους, έχουν αξία.