Απλώς φιλοσοφούσε

Μην ταράζεστε, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Οταν ο Πρωθυπουργός λέει ότι όποιος αρνείται την αξιολόγηση δεν θα πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, μιλάει θεωρητικά. Μιλάει δηλαδή για το ιδεώδες, πώς θα έπρεπε να ήταν τα πράγματα στην «τελειοτέρα κοινωνία». Με άλλα λόγια, φιλοσοφούσε ο άνθρωπος. Οπωσδήποτε, όμως, δεν εννοούσε τη χώρα μας και το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα! Αυτό σας το αποκλείω κατηγορηματικά.

Κατ’ αρχάς, διότι μίλησε για όποιον αρνείται «επί της αρχής» την αξιολόγηση. Κανείς δεν έχει λόγο να την αρνηθεί επί της αρχής (πλην ελαχίστων ακραίων,

δεν αμφιβάλλω), εφόσον μπορεί να την αρνηθεί στην πράξη, με την κάλυψη του συνδικαλιστικού εποικοδομήματος, που συνδιοικεί τη δημόσια Παιδεία. Επειτα, εδώ δεν υπάρχει αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ας μην κοροϊδευόμαστε. Προσπάθησε η κυβέρνηση να την εισαγάγει, είναι αλήθεια, τελικά όμως όλη η φασαρία έγινε χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα: εκεί που ήμασταν είμαστε. Και επειδή το κίνημα πήρε αέρα από τη νίκη του, τώρα προσπαθεί να αποφύγει και τη διεθνή αξιολόγηση μέσω του PISA. Επομένως, αν θα πρέπει να μένει ή να φεύγει από το Δημόσιο όποιος αρνείται την αξιολόγηση είναι ένα ενδιαφέρον θέμα, αλλά δεν αφορά τη χώρα στην οποία είναι Πρωθυπουργός ο κ. Μητσοτάκης. Αφορά εκείνους που έχουν αξιολόγηση στα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών τους.

Μήπως όμως το σκέφτεται και, γι’ αυτό, το είπε; Μήπως δηλαδή το είπε για να φοβηθεί το κίνημα και να μαζευτεί; Επίσης το αποκλείω, για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν θα πάρει στα σοβαρά την απειλή. Πρώτον, επειδή είναι φανερό ότι η κυβέρνηση λειτουργεί σε ρυθμό μακροπρόθεσμα προεκλογικό, που σημαίνει ότι πρωτίστως ικανοποιεί αιτήματα και δεν ανοίγει νέα μέτωπα. Δεύτερον, επειδή με υπουργό τη συμπαθέστατη κατά τα άλλα Σοφία Ζαχαράκη κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον, καθώς η κ. Ζαχαράκη είναι εκπαιδευτικός, δηλαδή μέρος του προβλήματος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να στραφεί εναντίον του κλάδου της. Επομένως, ο Πρωθυπουργός απλώς φιλοσοφούσε.

ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ

Αν δεχτούμε ότι για τον πρόεδρο Τραμπ η Κίνα είναι η υπ’ αριθμόν ένα απειλή για τη θέση των ΗΠΑ στον κόσμο, τότε γιατί τα βάζει με το Βιετνάμ; Εφόσον οι ΗΠΑ έχουν εξαιρετικές σχέσεις (για τα δεδομένα του παρελθόντος) με το Βιετνάμ, στο οποίο η Κίνα αγωνίζεται να αυξήσει την επιρροή της, δεν είναι ηλίθιο εσύ να το τιμωρείς με δασμούς και να το στέλνεις κατευθείαν στην αγκαλιά του Πεκίνου; Το ίδιο ισχύει και με τους Ευρωπαίους. Η διάρρηξη των σχέσεων των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους είναι στρατηγικής σημασίας επιδίωξη της Κίνας, για την οποία εργάζεται συστηματικά και διακριτικά. Το γνωρίζουν αυτό οι Αμερικανοί και τους ανησυχεί. Κι έρχεται τώρα ο πρόεδρος των ΗΠΑ και τους προσφέρει στο πιάτο αυτό που ονειρεύονταν; Πολύ θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτονται οι επαγγελματίες στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για όλα αυτά, αν και φαντάζομαι ότι δεν είναι μυστικό. Αρκεί να προσέξει κανείς τον υπουργό Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο, στις δημόσιες εμφανίσεις του: έχει την όψη και το βλέμμα ανθρώπου που τον διαπομπεύουν.

Ο διασυρμός της υπερδύναμης οφείλεται στο απλό γεγονός ότι επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας είναι ένας άνθρωπος χωρίς την απαραίτητη μόρφωση για να μπορεί να κατανοήσει τα περίπλοκα θέματα. Ο Τραμπ δεν μπορεί να καταλάβει πως οι ΗΠΑ ωφελούνται από τη θέση τους στον κόσμο· βλέπει τα πράγματα μονοδιάστατα με τη νοοτροπία του πωλητή: τι προϊόν θα προωθήσει στον πελάτη, ποιο ποσό θα εισπράξει ο ίδιος και εκεί τελειώνει η ιστορία. Μι Τάρζαν, γιου Τζέιν… Δεδομένου μάλιστα ότι ο πρόεδρος Τραμπ είναι φύσει ακτιβιστής και ανακατεύεται με τα πάντα (τα οποία και ανακατεύει), δεν υπάρχει μηχανισμός να τον περιορίσει, όπως υπήρχε στην πρώτη προεδρία του και, ως ένα βαθμό, κατάφερε τότε να τον συγκρατήσει αρκετά.

Βλέπουμε όμως και κάτι ακόμη στις πρώτες εκατό ημέρες της δεύτερης προεδρίας Τραμπ: μια επικίνδυνη ανωμαλία του λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός προϋποθέτει ηγέτη ο οποίος καταλαβαίνει το ψέμα που έχουν πιστέψει οι οπαδοί του και χειραγωγεί την κατάσταση. Στην περίπτωση Τραμπ όμως, έχουμε έναν ηγέτη που το έχει πιστέψει ο ίδιος…