Ανεμόμυλοι στην έρημο

Ηταν θερμό το κλίμα, λέει, στη συνάντηση του έλληνα υπουργού Εξωτερικών με τον αιγύπτιο ομόλογό του και δεν αμφιβάλλω καθόλου. Γιατί, δηλαδή, να μην είναι, αφού ήμασταν σε διαφορετικό μήκος κύματος; Εκείνοι μας έλεγαν να μην ανησυχούμε για τον χαρακτήρα και τη λειτουργία της μονής στο Σινά, εμείς τους λέγαμε για το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ο κίνδυνος να διαφωνήσεις με τον άλλον υπάρχει, εφόσον μιλάτε για το ίδιο πράγμα – εκεί είναι που προκύπτουν οι τριβές και οι συγκρούσεις. Εμείς δεν μιλούσαμε για το ίδιο πράγμα, ο καθένας είχε τον χαβά του. Οπότε, γιατί να χαλάσουμε τις καρδιές μας; Υπέροχο το κλίμα λοιπόν! Τόσο πολύ, ώστε ανυπομονούν να επαναλάβουν την εμπειρία.

Τι νόημα έχει να συζητάμε πλέον για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της μονής, αναρωτιέμαι, από την ώρα που έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση. Είναι μια μάταιη συζήτηση, την οποία κάνουμε παρότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό που ζητάμε είναι κάτι που δεν γίνεται. Φαντάζεστε κάτι ανάλογο στο ελληνικό κράτος; Ποια κυβέρνηση θα πετούσε στα σκουπίδια απόφαση Εφετείου για το ιδιοκτησιακό καθεστώς αρχαιολογικού χώρου της ελληνικής επικρατείας, υπό την πίεση μάλιστα μιας ξένης κυβέρνησης; Ζητάμε από την Αίγυπτο να υποστεί έναν εξευτελισμό, του είδους εκείνου που παραπέμπει στην εποχή της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Μήπως να στείλουμε και καμία κανονιοφόρο; Ηταν πολύ της μόδας αυτό, στα τέλη του 19ου αιώνα, ξέρετε.

Το γεγονός είναι ότι, σε αυτή την υπόθεση, οι Αιγύπτιοι μας την έφεραν και μάλιστα με τρόπο άψογο, που δεν σηκώνει παράπονα από την πλευρά μας. Το πιθανότερο είναι ότι καθυστέρησαν την υπογραφή της συμφωνίας (στο μεταξύ, το κλίμα στις σχέσεις γινόταν όλο και θερμότερο, εννοείται…), μέχρι που βγήκε η απόφαση και τέλος. Από την πλευρά μας, ήμασταν προφανώς αδιάβαστοι στο θέμα. Για τον λόγο αυτόν δεν είχαμε εκτιμήσει τη μέγιστη σημασία που έχει για τους Αιγύπτιους το ζήτημα της κυριότητας των αρχαιολογικών χώρων. Αντί να διαπραγματευτούμε με γνώμονα την εξασφάλιση του μέλλοντος της μονής, εμείς κυνηγούσαμε το ανέφικτο. Το παρήγορο είναι ότι και τώρα οι Αιγύπτιοι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν τρόπους για τη διασφάλιση της οικονομικής βιωσιμότητας της μονής. Οπωσδήποτε όμως θα ήταν καλύτεροι οι όροι που θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε, αν εμείς το θέταμε σε αυτή τη βάση από την αρχή και όχι επειδή υποχρεωθήκαμε εκ των πραγμάτων.

Γιατί επιμένουμε σε μια τόσο παράλογη και μάταιη διεκδίκηση δεν είναι κανένα μυστήριο. Το υπαγορεύουν οι ανάγκες της κυβέρνησης στο εσωτερικό μέτωπο. Βρισκόμαστε σε περίοδο δεξιάς συσπείρωσης, για την κυβέρνηση, και σε αυτή θα μείνουμε μέχρι τις επόμενες εκλογές. Προκειμένου λοιπόν να μην αποξενώσει ψηφοφόρους της εθνικιστικής Δεξιάς, υιοθετεί τη ρητορική της και τα αιτήματά της, διαφορετικά θα κατηγορηθεί ότι υποχωρεί. Γι’ αυτό επιμένουμε στον ανεμόμυλο του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, αντί να συγκεντρώνουμε τις προσπάθειες μας στο εφικτό και το χρήσιμο: πώς, δηλαδή, από κοινού με τους Αιγύπτιους, θα εξασφαλίσουμε το μέλλον της μονής. Ποιος την πληρώνει από την κατάσταση αυτή; Μα, φυσικά, η μονή! Η δική της εκκρεμότητα παρατείνεται όσο εμείς ασχολούμαστε με χίμαιρες. Ο εθνικός εγωισμός μας, όμως, μένει ακλόνητος και ικανοποιημένος!

ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ

Μετά το χουνέρι που έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης στον ΣΥΡΙΖΑ, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: η σοβαρότητα του καημένου του Σωκράτη Φάμελλου έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Τους εξαπάτησε μία φορά (έτσι το βλέπουν εκείνοι, ως απατεώνα τον ανέτρεψαν και τον έδιωξαν). Τους εξαπάτησε τώρα και δεύτερη; Πώς θα μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό της εκδίκησης ο κ. Κασσελάκης, αναρωτιέμαι, από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προσήλθε ικέτης στο Κίνημα Δημοκρατίας, εκλιπαρώντας να δώσουν τις υπογραφές τους, για να συμπληρωθούν οι απαιτούμενες 30 και να συζητηθεί στην Ολομέλεια η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την Προανακριτική. Το εντυπωσιακό εδώ δεν είναι η πονηριά ούτε η εκδικητικότητα του κ. Κασσελάκη. Είναι η απίστευτη αφέλεια του κ. Φάμελλου! Τώρα κατανοώ στο ποιητικό βάθος της τη μυστηριώδη υπόσχεση που είχε δώσει όταν εξελέγη, για «δεκάδες χαρούμενα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ»…