Αϊρτον Σένα: Τι θα έκανε αν ζούσε…

Αν εκείνο το πρωταπριλιάτικο πρωινό του 1994 ο Αιρτον Σένα «άκουγε» το αλάνθαστο ένστικτο του και τα καμπανάκια από τις τελευταίες προειδοποιήσεις της μοίρας του, σε εκείνη την  «καταραμένη στροφή» Ταμπουρέλο στην πίστα της Ίμολα στην οποία ο Βραζιλιάνος είδε το μονοθέσιο του να καρφώνεται με  310 χλμ/ώρα και να χάνει τη ζωή του, στα 33 του χρόνια, τότε τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά, τόσο για τον ίδιο , όσο και για ολόκληρο τον λαό της Βραζιλίας, που έβλεπε και βλέπει τον Σένα ως δεύτερο θεό του έως και σήμερα! Τριάντα ένα χρόνια μετά το θάνατο του, ο Αιρτον Σένα αποτελεί, εκτός από ένα μοναδικό ίνδαλμα στον κόσμο του μηχανοκίνητου σπορ, μια ξεχωριστή,  πολυσχιδή προσωπικότητα που πίστευε στον Θεό με αξιοζήλευτη προσήλωση, που αν ζούσε θα ξόδευε τον πολύτιμο χρόνο του ανάμεσα στο φιλανθρωπικό του έργο και την εξέλιξη της Formula1!  Ποιος ξέρει ίσως να είχε και δική του ομάδα. Όντας η θρυλική μορφή των γκραν πρι και η μοναδική κληρονομιά του αποτελεί έως και σήμερα, ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση,  αποτέλεσμα της αστείρευτης δύναμης που εξέπεμπε, με επίκεντρο την ακλόνητη αφοσίωση του στους αγώνες, ξεγελώντας με το οδηγικό του ταλέντο ακόμη και τους νόμους της φύσης, ενώ παραμένει ζωντανή η ανιδιοτελής  προσφορά στην χώρα του με κοινωνικό έργο που θα ζήλευε και ο Πάπας. Οπότε στην θεωρητική αναζήτηση τι θα έκανε σήμερα ο Αιρτον Σένα αν ζούσε, δεν θα υπήρχε αμφιβολία ότι θα διέμενε σε μια φάρμα πολλών εκταρίων στη Βραζιλία (τιμώντας την αγροτική του καταγωγή)  και θα περνούσε ώρες στο υπάρχον Ινστιτούτο Αιρτον Σένα, με στόχο να συνδράμει στη δωρεάν διαπαιδαγώγηση χιλιάδων νέων  δίνοντας τους ευκαιρίες μέσα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τις υποτροφίες που στοχεύουν στη βελτίωση της ζωής των παιδιών σε ολόκληρη τη χώρα. Θα ήταν δίπλα στο πλευρό της αδελφής του, της Βίβιαν Σένα, η οποία έως εδώ και πολλά χρόνια κάνει το όραμα του πραγματικότητα, μιας και στο Ινστιτούτο του ανθρώπου στη Βραζιλία τον αντιμετωπίζουν ως Εθνικό ευεργέτη έχοντας βοηθηθεί πάνω από 1,5 εκατομμύρια παιδιά! « Ο αδερφός μου ο Αιρτον ονειρευόταν να δει μια μέρα τη Βραζιλία με λιγότερες ανισότητες, με ευτυχισμένα παιδιά και επιτυχημένους νέους.» είχε τονίσει παλαιότερα σε συνέντευξη της. Ίσως από μια γωνιά να βλέπει την πρόοδο στο φιλανθρωπικό έργο και να χαμογελάει συγκρατημένα, όπως έκανε πάντα. Αυτή θα ήταν και η πρώτη του προτεραιότητα! Η ενεργή του συμμετοχή στην υποστήριξη των ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο του θα ασχολούνταν με το πάθος που τον διέκρινε στα γκραν πρι και θα έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ασφάλεια των μονοθεσίων της Formula1. Αν εκείνη την τραγική Πρωτομαγιά του 1994 ο Σένα την είχε «σκαπουλάρει», και έβγαινε απο το τσαλακωμένο μονοθέσιο του με μερικές γρατζουνιές, θα πίεζε όσο κανένας άλλος ώστε να μεγιστοποιήσει την ασφάλεια που θα προσέφεραν στους πιλότους της F1 τα μελλοντικά μονοθέσια. Θα είχε κρατήσει ως ενθύμιο τη σπασμένη κολώνα του τιμονιού του, που δεν έστριψε ποτέ το μονοθέσιο του στην καταραμένη στροφή και έως σήμερα, δεν θα επέτρεπε να ξανά συμβεί κάτι τέτοιο, ποτέ ξανά. Λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στις καταραμένες μπαριέρες της ιταλικής πίστας ο Βραζιλιάνος πιλότος οργάνωνε πριν το μοιραίο δυστύχημα, μια εκστρατεία με τους 20 πιλότους της F1 που θα ασκούσαν πίεση στις ομάδες, ώστε να σταματήσουν να τους βλέπουν σαν ταυρομάχους στην αρένα και να επενδύσουν στις ζωές τους, μέσω του εκσυγχρονισμού των μονοθεσίων σε αυτόν το τομέα που ο ίδιος διέβλεπε – όπως αποδείχθηκε δυστυχώς, μέσα από το τραγικό δυστύχημα του – κενά ασφαλείας.  Ο Σένα είχε στο μυαλό του ακόμη και την αποχή των πιλότων εφόσον οι ιδιοκτήτες των ομάδων δίσταζαν να επενδύσουν απλόχερα στην ασφάλεια των αγώνων και εφόσον δεν φρόντιζαν να γίνουν φρούρια τα μονοθέσια. Πάντως, το  δυστύχημα του επέφερε αυτό που επιθυμούσε σαν να ζει έως και σήμερα: Να προκαλέσει σεισμούς στους κόλπους των ομάδων και ο θάνατος του να γίνει η αφορμή ώστε τα μονοθέσια να επανασχεδιαστούν, οι πίστες να θωρακιστούν και οι πιλότοι να φοράνε ακόμη πιο ανθεκτικές φόρμες και βελτιωμένα κράνη.  Η συμβολή του στην ασφάλεια, μετά τον θάνατο του αναγνωρίστηκε από το σύνολο των οδηγών και για αυτό το λόγο και το 2010, ο Σένα ανακηρύχθηκε από τους συναδέλφους του ως κορυφαίος οδηγός όλων των εποχών στη Φόρμουλα 1.  Δεν αποκλείετε να είχε ενεργό ρόλο ως μάνατζερ σε ομάδες της Formula1, ενώ πιθανόν να «έχτιζε» και μια δική του ομάδα. Θα συμβούλευε τον Λιούις Χάμιλτον, ενώ θα θαύμαζε τον Κίμι Αντονέλι, τον μικρό 18αρη που δαμάζει το μονοθέσιο του στη βροχή όπως έκανε και ο ίδιος. Αν και παραδοσιακός πιλότος όπου οι νίκες στην Formula1 προέρχονταν από το ταλέντο του οδηγού και μετά από την απόδοση του μονοθεσίου, δεν θα γυρνούσε την πλάτη του στις τεχνολογικές καινοτομίες, που έχουν δώσει έμφαση στην ασφάλεια  μέσα στην πίστα. Σήμερα, θα ήταν 65 ετών, σε αρίστη φυσική κατάσταση, αεικίνητος  και μανιακός με την τελειότητα που τον διέκρινε. Ποιος ξέρει ίσως σε μια αριστοκρατική γωνιά του Μονακό και στο περιθώριο του ανοιξιάτικου φημισμένου γκραν πρι να καθόταν με τον άσπονδο εχθρό του, τον Αλεν Προστ να έπινε ένα εσπρέσο και να γελούσαν με τις ιστορικές κόντρες τους, τη δεκαετία του 80 που έμειναν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου.