Αγάπη για την καθαριότητα

Ηταν ένα σπάνιο περιστατικό, αλλά άξιζε την προσοχή που απέσπασε, επειδή στη σπανιότητά του είναι απολύτως χαρακτηριστικό της πραγματικότητας στον Υπαρκτό Ελληνισμό, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την τήρηση του νόμου. Ο τύπος σταμάτησε το αυτοκίνητο στη μέση της λεωφόρου (στον Κηφισό, συγκεκριμένα), κατέβηκε, πήδηξε τα κάγκελα του διαζώματος και, εκεί ακριβώς, έκανε το πιπί του και ανακουφίστηκε. Το αδιανόητο όμως είναι η συνέχεια. Φτάνει το περιπολικό της Τροχαίας, καθώς έχει σχηματιστεί ολόκληρη ουρά αυτοκινήτων, και σταματά δίπλα στο αυτοκίνητο του τύπου, ο οποίος εκείνη τη στιγμή επιστρέφει

κουμπώνοντας το παντελόνι του. Ο αστυνομικός, όρθιος δίπλα στο περιπολικό, με το χέρι του προτεταμένο, λέει κάτι στον ανακουφισθέντα (μια αυστηρή σύσταση, υποθέτω…) κι εκεί τελειώνει η υπόθεση. Φεύγουν όλοι, ο καθένας για τη δουλειά του, και η ζωή συνεχίζεται. Αφού δεν είχαμε καραμπόλα και ανθρώπινα θύματα, γιατί να ασχοληθούμε; Ασε πρώτα να γίνει η καραμπόλα και μετά ασχολούμαστε…

Το άλλο σημείο στο οποίο το συγκεκριμένο περιστατικό είναι τελείως χαρακτηριστικό της πραγματικότητας είναι η αντίληψη για τον δημόσιο χώρο. Το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος τύπος σταμάτησε στη μέση του δρόμου σημαίνει ότι είχε μεγάλη ανάγκη. Τόσο μεγάλη, που δεν προλάβαινε καν να στρίψει λίγο δεξιά. Διότι, ανεξαρτήτως του αν απαγορεύεται η στάση οπουδήποτε στη συγκεκριμένη λεωφόρο, αν είναι ανάγκη να σταματήσεις, μάλλον στην άκρη θα προτιμήσεις παρά στη μέση του δρόμου. Εκείνος όμως το κοκάλωσε εκεί επί τόπου, στη μέση του δρόμου. Διαφορετικά, υποθέτω, θα του έφευγαν πάνω του και θα λέρωνε το αυτοκίνητό του. Αυτός όμως αγαπά την καθαριότητα! Κάνει ντους κάθε μέρα, πολύ συχνά και δύο φορές τη μέρα! Δεν είχε μαζί του βρακί να αλλάξει, ούτε δεύτερο παντελόνι. Επιπλέον, ήταν ο κίνδυνος της ζημίας. Γιατί, αν τα ούρα διαπεράσουν το πλαστικό του καθίσματος και ποτίσει το αφρολέξ από μέσα, πάει τελείωσε. Αναγκαστικά αλλάζεις ολόκληρο το κάθισμα. Αυτά λοιπόν φαντάζομαι ότι πέρασαν από το μυαλό του, υπερίσχυσε βεβαίως η αγάπη του για την καθαριότητα και τα έκανε στον δημόσιο χώρο, σε δημόσια θέα.

Οι αστυνομικοί, τώρα, έκαναν και εκείνοι τις ίδιες σκέψεις πάνω – κάτω και εκτίμησαν, δεν έχω καμία αμφιβολία, την αγάπη του ανθρώπου αυτού για την καθαριότητα. Γι’ αυτό και δεν είχε καμία συνέπεια…

WIN-WIN

Φυσικό είναι να επιμένει ο Γ. Βαρουφάκης στον καβγά του με τη δημοσιογράφο Σοφία Τουντούρη, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι, δοθείσης ευκαιρίας, συνεχίζει να την περιλούζει με κοσμητικά. Ποιος θα έχανε χρόνο για να ασχοληθεί μαζί του, περιστασιακά έστω, όπως κάνουμε τώρα, αν δεν είχε προηγηθεί η ωραία σκηνή με την κ. Τουντούρη; Γιατί, μη γελιόμαστε, πολιτικά ο κ. Βαρουφάκης είναι άνθρωπος του χθες – όπως ακριβώς και ο Αλέξης Τσίπρας. Και από την άλλη πλευρά, όμως, ποιος θα ήξερε την κ. Τουντούρη, πέραν των ορίων της Δυτικής Ελλάδας όπου αναπτύσσει την επαγγελματική δραστηριότητά της, αν δεν είχε γίνει η αψιμαχία με τον κ. Βαρουφάκη; Η αλήθεια είναι ότι η κ. Τουντούρη επεδίωξε τον καβγά, αλλά σε τελευταία ανάλυση μικρή σημασία έχει η ευθύνη. Το σημαντικό ήταν ότι και οι δύο κέρδισαν τη δημοσιότητα που ήθελαν. Κλασική περίπτωση του «win-win», που λένε στη θεωρία των παιγνίων: κερδίζουν και οι δύο πλευρές.

Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, κερδίζουν και οι τρεις, θα έπρεπε να πω, διότι περιλαμβάνεται και ο θεσμός στους ευεργετηθέντες! Ποιος θα ήξερε ότι στην Πάτρα γίνεται «Regional Growth Conference» – πέραν του κύκλου των άμεσα ενδιαφερομένων, εννοώ – αν δεν είχαν αρπαχτεί η συντονίστρια με τον προσκεκλημένο; Ωφελήθηκε και ο θεσμός λοιπόν. Επομένως, όχι απλό «win-win», αλλά «win-win-win». Ωφεληθήκαμε, τέλος, και εμείς που παρακολουθήσαμε το καβγαδάκι στο Ιντερνετ, με την έννοια ότι πολύ το διασκεδάσαμε! Γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτε πιο απολαυστικό από έναν Βαρουφάκη εν εξάλλω. Για τον λόγο αυτό, αν και γνωρίζω ότι είναι αδύνατον, θα ευχόμουν να υπάρξει και δεύτερος γύρος, γιατί ο πρώτος ήταν πολύ σύντομος, σαν διαφημιστικό teaser, ίσα ίσα για να σου ανοίξει την όρεξη για περισσότερα. Ιδεωδώς, θα ήθελα να επιτρέπεται το κατάβρεγμα με νερό μεταξύ των αθλητών. Φυσικά, από χάρτινα ποτήρια, για λόγους ασφαλείας – ούτε καν πλαστικά, γιατί κόβουν. Ακόμη καλύτερα, με νεροπίστολα! Ο καταλληλότερος χώρος για την εκδήλωση θα ήταν ένα beach bar, ώστε μετά να ακολουθήσει και τρελός χορός.