Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν

Η έρευνα της Metron Analysis για το in.gr και το συνέδριο «Brain Retain Regain» που σήμερα Τρίτη ολοκληρώνεται στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο είναι συντριπτική ως προς τα δεδομένα της: Δείχνει ότι μεταξύ των ανθρώπων που βρίσκονται στη χώρα στις ηλικίες 20-50 παραμένει υψηλό το ποσοστό αυτών που σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Δείχνει επίσης πως στο σύνολο του δείγματος, το 65% πιστεύει ότι τα πράγματα πάνε προς τη λάθος κατεύθυνση και μόνο το 14% απαντά «προς τη σωστή» για τη χώρα μας. Και επίσης πως ούτε να αποταμιεύουν μπορούν οι νέοι, ούτε όσοι γυρίζουν – αν γυρίζουν –  το κάνουν λόγω κάποιου

Προφανώς η αιμορραγία μυαλών και υψηλά ειδικευόμενων εργαζομένων συναρτάται με πολλές διαστάσεις του σημερινού προβλήματος της Ελλάδας. Πάει στον πυρήνα της κουβέντας, για παράδειγμα, στο τι παραγωγικό μοντέλο έχουμε και με τι βάθος το χτίζουμε. Μονομέρεια και μονοθεματικότητα βγάζει η έρευνα και, ναι, καλά μαντέψατε, οι ερωτώμενοι για το ποιον κλάδο βλέπουν βασικά ως δυναμικό απαντούν τον Τουρισμό και την Εστίαση. Η όλη επίσης συζήτηση με αφορμή τη μέτρηση και το συνέδριο εν εξελίξει – όπου παρελαύνουν πρώτη φορά νέοι και νέες κοντά στην έξοδό τους στην αγορά που λένε ευθέως τι σκέφτονται – δείχνει πως βγάζουμε μορφωμένους ανθρώπους από καλά ΑΕΙ και τελικά τους χαρίζουμε σε χώρες έξω με καλύτερες προοπτικές. Αυτό είναι μια σοβαρή και μελαγχολική διάσταση των ροών που φεύγουν αφού η μέση οικογένεια με κόστος και θυσίες βλέπει τα παιδιά της συχνά να αναζητούν κάτι καλύτερο έξω κι ενώ έχουν οπλιστεί με δεξιότητες εντός του χάρτη. Συγγνώμη, αλλά αν το πολιτικό σκηνικό, πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση, ήθελε να λέγεται σοβαρό, από την έρευνα αυτή του in.gr και από τα στοιχεία της θα ξεκινούσε. Και γιατί σε όλες τις διαστάσεις της αγγίζει κάτι ακόμη, κάτι που ακούμε κάθε μέρα αλλά δεν το βλέπουμε: την αξιοκρατία και την πίστη στο παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας.

Αν φεύγει το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας και επιστρέφει μόνο για διακοπές στον τόπο ιθαγένειας – η έρευνα έγινε σε ηλικίες 30-50 και άρα στις πιο ζωηρές εργασιακά – κάτι πάει πολύ λάθος. Κάτι χτίζουμε ανορθόδοξα. Κάτι δεν κοιτάμε με ειλικρίνεια. Προφανώς η όλη τάση των νέων που φεύγουν άρχισε το 2010 και διήρκεσε μέχρι το 2018. Ομως και μετά το 2019 η τάση δεν ανακόπηκε και προφανώς συνδυάστηκε με το αποκρυστάλλωμα των παρενεργειών του Μνημονίου. Η αίσθηση του κατεπείγοντος θα έπρεπε να διαπερνά τις πολιτικές βουλήσεις. Κάτι να γίνει και άμεσα. Ξεκινώντας από τα υπουργεία και τα κίνητρα που οφείλουν να εξετάσουν και φτάνοντας στα πανεπιστήμια που επίσης πρέπει να συναντηθούν με τις πραγματικές ανάγκες.

Εχασε ο Βλαντίμιρ Πούτιν και θα ξηλώσει κόσμο και ντουνιά λόγω του ολέθρου που του επιφύλασσε η ουκρανική επίθεση με drones; Ή ο πόλεμος έχει ακόμη βάθος και είναι ένας τραγικός μαραθώνιος; Ας μη μας διαφεύγει πως η ουκρανική επίθεση και επιτυχία κατά ρωσικών στόχων έγινε στον καμβά διαφαινόμενων και σε εξέλιξη συνομιλιών. Αρα η Ρωσία έχει ένα άλλοθι: να ενισχύσει τη θέση της πως η Ουκρανία δεν μπορεί να είναι χώρα σε αναμονή να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και αυτό μένει να φανεί πώς θα το δει η αμερικανική πλευρά.

Πώς φτάσανε οι δύο κορυφαίοι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός από πρωταγωνιστές στην Ευρωλίγκα και στο Αμπου Ντάμπι να γίνουν δύο κακοί επαρχιώτες που μαλώνουν σε συνοικιακό καφενείο με αφορμή τους τελικούς του πρωταθλήματος της χώρας; Πράγματα ακατανόητα που έχουν ως συνυπεύθυνους παράγοντες, κακούς διαιτητές, οπαδούς και μια νοοτροπία που μας κρατά πίσω και ενώ καταγραφόμαστε ως μπασκετική υπερδύναμη. Τα προηγούμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός είχε καταφέρει να κάνει κάθε ματς γιορτή, είχαν επιστρέψει οικογένειες στις εξέδρες, είχε γίνει σχεδόν μόδα η ομάδα του Αταμάν. Σήμερα, μετά τον δεύτερο τελικό της Κυριακής στο ΣΕΦ, φτάσαμε να μιλάμε για αυτόφωρα παραγόντων και πόλεμο οπαδών εκ νέου. Ημαρτον, που έλεγε και ο Γιώργος Γεωργίου.