O Λαμπράκης μέσα από τα κείμενά του

Το μάθημα του ΘεοτοκάΑπό τον Ιανουάριο του 1957, ακόμη, όταν έγραφε στην εφημερίδα «Το Βήμα» για την - τότε - πολιτική κρίση στην Ελλάδα, με αφορμή τον θάνατο του λογοτέχνη και νομικού Γιώργου Θεοτοκά, έγραφε: «Τα άρθρα του Θεοτοκά και η επιχειρηματολογία που ανέπτυξε, όσο πολύτιμα κι αν ήσαν, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Εκείνο που προείχε ήταν η ίδια η διάθεση ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτε να κερδίσει από τον αγώνα αυτόν αλλά εμάχετο για τις αρχές του. Και το έκανε, πολεμώντας με πάθος αλλά χωρίς εμπάθεια. Δείχνοντας ανεξικακία κι έλλειψη φανατισμού δίχως καμιάν υποχωρητικότητα. Κι αντέταξε μέχρι τέλους μιαν αναπάντεχη, σε τέτοια σύγκρουση, νηφαλιότητα, τόσο στις κραυγαλέες υπερβολές των ερεθισμένων παρατάξεων, όσο και στην μαραμένη ψυχή των ανεχομένων τα πάντα.
Κατάφερε δηλαδή να δώσει σε όλους μας, πέραν πολιτικών πεποιθήσεων και ιδεολογικής τοποθέτησης, ένα άρτιο μάθημα πολιτικής και πνευματικής συμπεριφοράς. Ενα μάθημα ευεργετικό αφού, όπως έγραφεν ο ίδιος, "ο αγώνας συνεχίζεται κι η φουρτούνα επίσης". Η πολιτική εξουσία συχνά δεν είναι παρά ένα νομικό πλάσμα, οι Κυβερνήσεις σκλάβοι των βουλευτών και των εφημερίδων, οι εφημερίδες κι οι βουλευτές σκλάβοι των αντιθέτων συμφερόντων του ενός και του άλλου».
Το Μέγαρο, ως αντιδραστήρας πολιτισμούΤο έργο ζωής του - έχει ειπωθεί και γραφτεί επανειλημμένα και όχι αδίκως - το οποίο θέλησε να συνδυάσει με το πάθος του για την εκπαίδευση, ήταν το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Από τον Απρίλιο του 1990 σε μία από τις πραγματικά ελάχιστες συνεντεύξεις του (στα «ΝΕΑ») είχε δώσει το στίγμα του μεγαλόπνοου έργου, για το οποίο και ο ίδιος αναγκάστηκε να κινήσει ακόμη και σκουριασμένα γραφειοκρατικά γρανάζια για να ολοκληρωθεί και να παραδοθεί στον αποδέκτη του: το ελληνικό κοινό. Είχε τότε μιλήσει για έναν «πυρηνικό αντιδραστήρα πολιτισμού», με την έννοια ότι αυτή η έκρηξη πολιτισμού θα διαχυθεί σε όλη τη χώρα - όπως και έγινε με τη δημιουργία ανάλογων χώρων και σε άλλες πόλεις.
Τον Ιούλιο του 2003, όταν το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών βρισκόταν στο τελικό στάδιο της ολοκλήρωσής του, άρχισε η σταδιακή παράδοσή του στην ελληνική κυβέρνηση από τα μέλη των διοικήσεων τόσο του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών όσο και του Συλλόγου των Φίλων της Μουσικής. Ο Χρήστος Δ. Λαμπράκης μιλούσε για «άθλο αρχιτεκτονικό, αισθητικό και λειτουργικό», στην πραγματοποίηση του οποίου «συνέβαλαν κατά πρώτον λόγο ελληνικές επιστημονικές δυνάμεις αλλά και ειδήμονες σε πολλούς τομείς από άλλες χώρες της Ευρώπης. Μπορεί κανείς να πει χωρίς υπερβολή πως στην ολοκληρωμένη του μορφή το Μέγαρο αποτελεί αληθινά ελληνικό και ευρωπαϊκό επίτευγμα, πρωτοποριακό και μοναδικό στο είδος του».
«Στην περίοδο της σταδιακής ολοκλήρωσης του Μεγάρου», προσέθετε τον Μάιο του 2005, «μπορεί να παρουσιάστηκαν δυσκολίες και να ακούστηκαν παράπονα. Μα όταν για την ακουστική των αιθουσών εκφράστηκαν με θαυμασμό προσωπικότητες όπως ο Κλάουντιο Αμπαντο, ο Ρικάρντο Μούτι, ο Κουρτ Μαζούρ, ο Σερ Νέβιλ Μάρινερ και όταν σκηνοθέτες σαν τον Πιερ Λουίτζι Πί