Drones δίχως έλεγχο

Μπορεί ακόμη να μην έχουμε βρει άκρη για το αν το παπούτσι της Adidas «πάτησε» όντως τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης ή απλώς ήταν μια οφθαλμαπάτη, έχουμε εντοπίσει όμως ότι για το θέμα με τα drones ανέκυψαν μια σειρά ζητήματα, διόλου ευκαταφρόνητα. Λ.χ. μπορεί κάποιος να πετάει μαζικά καμιά 500αριά drones στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στη Βουλή, το Μέγαρο Μαξίμου, το Προεδρικό Μέγαρο και μια σειρά κρίσιμα υπουργεία,

Ρωτώντας εδώ κι εκεί, πληροφορήθηκα ότι ακόμη κι αν δοθεί μια άδεια από έναν φορέα, όπως εν προκειμένω έγινε από το ΔΣ του κληροδοτήματος του Ζαππείου, ουδείς είναι σε θέση να ελέγξει αν αυτά τα drones είναι ακίνδυνα ή μπορεί εκεί που προγραμματίζονται όλα μαζί, σε ένα-δύο-πέντε από αυτά, να τοποθετηθούν εκρηκτικά. Επίσης δεν υποβάλλουν πουθενά σχέδιο πτήσης ή τέλος πάντων τι θέλουν να μας δείξουν στον ουρανό. Δίνει μια άδεια – όταν πρόκειται περί μαζικής πτήσης – η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, αλλά ως εκεί. Τίποτε παραπάνω. Τίποτε λιγότερο. Το γεγονός ότι σε καμία πρωτεύουσα, μεγάλη πρωτεύουσα, του κόσμου δεν επιτρέπεται η πτήση drones στο κέντρο της πόλης δεν έχει πέσει – ακόμη τουλάχιστον… – στην αντίληψή της. Ρώτησα και μου είπαν, ότι η ΥΠΑ ανήκει στις αρμοδιότητες του αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών, Κυρανάκη. Φαντάζομαι ότι μόλις ολοκληρώσει την ανασυγκρότηση των σιδηροδρόμων θα ασχοληθεί και με αυτό το θέμα…

Μέρος δεύτερον. Η εταιρεία πλήρωσε 380 ευρώ στο Ζάππειο για τον χώρο που νοίκιασε προκειμένου να παρκάρει τα drones, να τα ετοιμάσει, να στείλει να κάνουν προεπιλεγμένο πρόγραμμα για τη σχετική φωτογράφιση-διαφήμιση του νέου αθλητικού παπουτσιού Adidas και να τα προσγειώσει στον ίδιο χώρο. Η για γέλια χρέωση έγινε με έναν τιμοκατάλογο που είχε καθοριστεί προ 20ετίας! Βλακωδώς ωσαύτως το ΔΣ του κληροδοτήματος του Ζαππείου δεν ζήτησε δικαιώματα για τη διαφήμιση της εταιρείας. Επίσης παρότι όφειλε να το πράξει, δεν έλαβε την άδεια του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο έχει την εποπτεία του κτιριακού συγκροτήματος, ως προστατευόμενου νεότερου μνημείου του ελληνικού πολιτισμού, για να παραχωρήσει τον χώρο στην εταιρεία με τα drones. Γιατί δεν τη ζήτησε; Διότι το ΔΣ απαρτίζεται από ανθρώπους οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε, είναι παντελώς άσχετοι με αυτή την τεχνολογία. Παρέλαβαν μια αίτηση, σου λέει για parking είναι, ας την εγκρίνουμε. Ουδείς μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τι είναι αυτά τα… μηχανήματα του διαβόλου, τα drones, και τι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν αυτοί που τα κουβάλησαν.

Στις αιτήσεις γάμων-μπουζουκλερί, που έχουν κατά καιρούς εγκρίνει, τα πράγματα είναι πιο σαφή, και δεν απαιτείται περαιτέρω σκέψη…

Μέρος τρίτον. Το ΔΣ της Επιτροπής Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων, όπως είναι η πλήρης ονομασία του φορέα που διαχειρίζεται το κτιριακό συγκρότημα του Ζαππείου και τους γύρω χώρους, διορίστηκε από την κυβέρνηση, και ως διορισμένο από αυτήν, κλείνει τα μάτια στην τραγική εικόνα του χώρου πίσω από το κτιριακό συγκρότημα. Που έχει μεταβληθεί στο… ωραιότερο, και πιο καλά φυλαγμένο δωρεάν parking της πρωτεύουσας! Ποιοι παρκάρουν; Υπάλληλοι του Μεγάρου Μαξίμου, διάφορων κυβερνητικών υπηρεσιών, και φυσικά, φίλοι, συγγενείς, γκόμενες των εργαζομένων σε αυτές. Ποιος δίνει τις άδειες, δεν είναι απολύτως σαφές. Αλλά προφανέστατα το Διοικητικό Συμβούλιο έχει και γνώση και γνώμη. Υπολογίζεται ότι ο χώρος φιλοξενεί καθημερινά περισσότερα από 100 αυτοκίνητα, κάθε κατηγορίας. Τα οποία σταθμεύουν και κινούνται σε έναν χώρο ο οποίος είναι αποκλειστικά χώρος αναψυχής.

Και είναι αυτή η εικόνα, που έκανε την υπουργό Τουρισμού Ολγα Κεφαλογιάννη να ρίξει την ιδέα, προ έτους, να παρκάρουν εκεί τα… πούλμαν που μεταφέρουν τουρίστες στην Ακρόπολη!!! Η… ωραία ιδέα (κάντε το εικόνα…) απορρίφθηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη, από τον συνάδελφό της, υπουργό Χρυσοχοΐδη…

Μέρος τέταρτον. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το καραγκιοζιλίκι με το παπούτσι της Adidas έδωσε την ευκαιρία να ξεσκονιστεί η νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία τόσο του Ζαππείου όσο και των υπολοίπων (πολλών) κληροδοτημάτων που υπάρχουν στη χώρα. Διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν… φίδια. Απειρα. Και το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε να κάνει ουσιαστική παρέμβαση για τα κληροδοτήματα και τις σχολάζουσες δωρεές – ήτοι τις δωρεές προς το Δημόσιο ή τα διάφορα ιδρύματα που είτε μένουν αναξιοποίητες είτε τις εκμεταλλεύονται επιτήδειοι, ως μέλη των διοικήσεων των ιδρυμάτων. Το σχετικό νομοσχέδιο υπολογίζεται ότι θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή μέσα στο καλοκαίρι. Μεταξύ άλλων διατάξεων, θα συμπεριλαμβάνει ειδικές ρυθμίσεις για το προβληματικό Ζάππειο, με πρόβλεψη θέσης γενικού διευθυντή, ο οποίος θα έχει και την ευθύνη της λειτουργίας του κτιριακού συγκροτήματος και των γύρω χωρών.

Για να δούμε…

Στο μεταξύ η κυβέρνηση έφαγε πολύ ξύλο γιατί συνέβη ό,τι συνέβη με το παπούτσι της Adidas, και δικαίως, θα πω. Η πρόβλεψη δεν ήταν ποτέ το δυνατό της σημείο, και φάνηκε αυτό, και στη συγκεκριμένη υπόθεση, με τα σοβαρά και σε πολλαπλό επίπεδο, κενά στη νομοθεσία. Από την άλλη όμως, εμείς όλοι που γίναμε έξαλλοι με το γεγονός, δεν θυμάμαι να είπαμε τίποτε τον Ιούνιο του 2016 λ.χ. όταν μια ωραία πρωία, εκατοντάδες οπαδοί του… Παναθηναϊκού ανέβηκαν στον Ιερό Βράχο γιατί είχαν… επέτειο! Τι επέτειο; Γιόρταζαν, λέει, τα 50 χρόνια από την ίδρυση της… Θύρας 13. Ή όταν τέσσερα-πέντε χρόνια αργότερα, οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν το ίδιο, με το σκεπτικό, ότι αφού ανέβηκαν στην Ακρόπολη οπαδοί του Παναθηναϊκού, δεν γινόταν να υστερήσουν αυτοί! Οπαδοί της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ, οργανωμένοι τουλάχιστον, δεν έχουν αποπειραθεί επί του παρόντος μία… Ακρόπολης ανάβαση, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Και επειδή προ ημερών είχα αναφερθεί στους ακτιβισμούς του ΚΚΕ επί της Ακροπόλεως, φίλος με ενημέρωσε ότι πέρυσι, στην έξαρση του φαινομένου των γυναικοκτονιών, μια μεγάλη ομάδα γυναικών από πρωτοβουλίες, φορείς, κόμματα της εντός και εκτός Κοινοβουλίου Αριστεράς, αποπειράθηκαν να εισβάλουν στην Ακρόπολη για να πραγματοποιήσουν πικετοφορία πέριξ του Παρθενώνα. Ευτυχώς οι υπάλληλοι που ήταν αρμόδιοι για τη φύλαξη του χώρου κατάφεραν να αποτρέψουν την εισβολή. Επιμύθιο: αν δεν γίνει κοινή συνείδηση ότι πρέπει εμείς, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, να προστατεύουμε την αρχαία μας κληρονομιά, δεν πρόκειται να τη σώσουν ούτε νόμοι, ούτε αστυνόμοι!

Το βιβλίο που θα εισηγηθώ για σήμερα είναι ενός ανθρώπου, με τον οποίο έχω πολλαπλούς δεσμούς, και αυτό είναι γνωστό, αλλά δεν επηρεάζει στο παραμικρό την αντικειμενική μου κρίση. Πρόκειται για το «Επιτέλους Μόνος», το νέο βιβλίο του πολυγραφότατου Θανάση Νιάρχου, (που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη) ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους των γραμμάτων, που διαθέτει η χώρα σήμερα. Γιατί ο Νιάρχος δεν γράφει απλώς για να γράφει. Κάθε φορά, και στο προκείμενο πολύ περισσότερο, μεταφέρει στο χαρτί, και απλώνει στα μάτια του αναγνώστη του, όλη την «πραμάτεια» που κουβαλάει μέσα του – έναν συναισθηματικό κόσμο, που εναλλάσσεται συνεχώς με την αθώα παιδικότητα, τον αυθορμητισμό, το φλεγματικό χιούμορ, την ώριμη σκέψη και την αξεπέραστη γνώση του για την ανθρώπινη φύση, την τέχνη, τον πολιτισμό.