[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Ξινίλα

Το λέω στα ίσια. Πριν φύγω διακοπές με πιάνει κάτι σαν άγχος αποχωρισμού της πόλης και ό,τι αυτή σημαίνει για μένα: Η «ανάσα» που δίνει στο μάτι το δισέλιδο με τα σινεμά. Όλο αυτό το πέρα δώθε των εικόνων που σε προετοιμάζουν για κάτι (συναυλίες, σινεμά, άγνωστες γειτονιές, μπαρ κ.λπ.) που ειδικότερα το καλοκαίρι αποκτούν και κάτι από τη χαρά του τυχαίου. Να είσαι στον δρόμο για το σπίτι και να κάνεις στροφή επί τόπου με ένα «δεν πάμε στην Αθηναία;». Πάμε (και δεν πάμε!) ...