[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Παραµύθια

Βαριέµαι αφόρητα. Μέσα στο πλαίσιο της βαρεµάρας µου αυτής (η προσαρµογή ύστερα από τις διακοπές) σχηµάτισα έναν δυο αριθµούς στο τηλέφωνο, να το θέσω το θέµα µου επί τάπητος, να βρω µια παρηγοριά, έστω και τηλεφωνικά. Αλλά του κάκου. Γιατί εκείνη την ώρα έπαιζε ο Ογλού. «Ονούρ», µε διόρθωσε η φωνή από την άλλη πλευρά της γραµµής. «Ο-νουρ. Εντάξει; Πάρε µε αργότερα. Επίτηδες το κάνεις; Σου έρχεται η “ψυχική λιγούρα” µε τους τίτλους της σειράς;». Να βάλω ένα τσαγάκι να γίνεται, να ρίξω και πέντε κουταλιές ζάχαρη, να γλυκαθεί το εσωτερικό µου, γιατί δεν υπάρχει ψυχή δίπλα µου να βοηθήσει.