[ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ ] Κάτι ξυπνάει από παλιά

Oι συναυλίες είναι σαν τους έρωτες. Πολλές βλέπεις, λίγες, (ελάχιστες) σου μένουν. Και πάντα, εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που λες πάει μεγάλωσα πια, δεν ψήνομαι με τίποτα- μα με τίποτα- μπαμ πάρε έναν έρωτα, συγγνώμη συναυλία, να έχεις να πορεύεσαι ακόμα. Πάρα πολύ ωραία είναι αυτή η ιστορία. Γιατί μοιάζει με παράταση σε ένα τέλος που χαράζεται σιγά σιγά, ούτε που το παίρνεις είδηση εσύ, μόνο του στάζει το μπετόν, κάθε γράμμα και μια στρώση, αθόρυβη αλλαγή, αργή, πρώτα το ταφ μετά το έψιλον και πάει λέγοντας.